تحریم کسب‌وکارهای یهودی در آلمان نازی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
بایکوت کسب‌وکارهای یهودی در آلمان نازی
بخشی از اقدامات ضدیهودی آلمان نازی، شامل قانون‌گذاری‌های ضدیهودی در آلمان نازی پیش از جنگ، سیاست نژادی آلمان نازی، قوانین نورنبرگ، شب بلورین، و هولوکاست، و پسامد خشونت سیاسی در آلمان (۱۹۱۸-۱۹۳۳).
Boycott image
نظامی‌نمایان اس‌آ بیرون فروشگاه ناتان اسرائیل در برلین. بر روی پلاکارد نوشته: «آلمانی‌ها! از خود دفاع کنید! از یهودیان خرید نکنید.»
تاریخ۱ آوریل ۱۹۳۳
مکانآلمان نازی پیش از جنگ جهانی دوم
هدفکسب‌وکارها و متخصصان یهودی
شرکت‌کننده‌هاحزب نازی

بایکوت کسب‌وکارهای یهودی در آلمان نازی (به آلمانی: Judenboykott) در آلمان از یکم آوریل ۱۹۳۳ آغاز شد، و ادعا می‌شد که واکنشی دفاعی در برابر بایکوت ضدنازی بود،[۱][۲] که در مارس ۱۹۳۳ آغاز شده بود.[۳] این امر عمدتاً ناموفق بود، زیرا جمعیت آلمان همچنان به استفاده از مشاغل یهودی ادامه می‌داد، اما هدف نازی‌ها را برای تضعیف دوام یهودیان در آلمان فاش کرد.[۴]

این بایکوت اقدامی دولتی و اولیه علیه یهودیان آلمان توسط دولت جدید ناسیونال سوسیالیست بود که در «راه حل نهایی» به اوج خود رسید. این کارزار شامل آزار و اذیت، دستگیری، غارت سیستماتیک ، انتقال اجباری مالکیت به فعالان حزب نازی (تحت مدیریت اتاق بازرگانی) و در نهایت قتل صاحبان مشاغل یهودی توسط دولت بود. تنها در برلین ۵۰ هزار کسب‌وکار متعلق به یهودیان وجود داشت.[۵]

بایکوت‌های اولیه[ویرایش]

همچنین ببینید: یهودستیزی

یهودستیزی در آلمان پس از جنگ جهانی اول به‌طور فزاینده ای فراگیر شد و بیشترین شیوع آن در دانشگاه‌ها بود. تا سال ۱۹۲۱، اتحادیه دانشجویی آلمان دویچر هوخشولرینگ یهودیان را از عضویت منع شد. از آنجا که این ممنوعیت برپایه نژاد بود، شامل یهودیانی نیز می‌شد که به مسیحیت گرویده بودند.[۶] این طرح با اعتراض دولت روبرو شد، و به همه‌پرسی‌ای منجر شد که در آن ۷۶ درصد از دانشجویان به ممنوعیت رای مثبت دادند.[۶]

در همان هنگام، روزنامه‌های نازی آغاز به تحریک تحریم کسب‌وکارهای یهودی کردند و تحریم‌های ضدیهودی با اقدام احزاب راست‌گرای آلمان به بستن درهای خود به روی یهودیان، یکی از ویژگی‌های مشخص سیاست‌های محلی در آلمان در دهه ۱۹۲۰ شدند.[۷]

از ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۲، اوباش قهوه‌ای‌پوش به شکل فیزیکی از ورود مشتریان به مغازه‌های یهودی جلوگیری می‌کردند، پنجره‌ها به‌طور سیستماتیک شکسته و صاحبان مغازه‌های یهودی را تهدید می‌کردند. در فصل تعطیلات کریسمس سال ۱۹۳۲، دفتر مرکزی حزب نازی بایکوت سراسری را ترتیب داد. علاوه بر این، کسب‌وکارهای آلمانی، به ویژه سازمان‌های بزرگی مانند بانک‌ها، شرکت‌های بیمه و شرکت‌های صنعتی مانند زیمنس، به‌طور فزاینده‌ای از استخدام یهودیان خودداری کردند.[۷] بسیاری از هتل‌ها، رستوران‌ها و کافه‌ها ورود یهودیان را منع کردند و جزیره تفریحی برکوم اقامت یهودیان را در هر جای جزیره ممنوع کرد. چنین رفتاری در اروپای پیش از جنگ معمول بود؛ اما در آلمان، به اوج‌های جدیدی رسید.[۸][۹]

بایکوت‌های ضدنازی ۱۹۳۳[ویرایش]

نیم پلیت دکتر ورنر لیبنتال، سردفتر اسناد رسمی و وکیل دادگستری. پلاک در بیرون دفتر وی در خیابان مارتین لوتر، محله شونبرگ، در برلین، آویخته شده بود. در ۱۹۳۳، به دنبال «قانون احیای خدمات مدنی تخصصی»، پلاک توسط نازی‌ها با رنگ سیاه پوشانده شد.

بایکوت ضدنازی که در مارس ۱۹۳۳ آغاز شد بایکوتی از محصولات نازی توسط منتقدان خارجی حزب نازی در پاسخ به یهودستیزی در آلمان پس از ظهور آدولف هیتلر و انتصاب وی به عنوان صدراعظم آلمان در ۳۰ ژانویه ۱۹۳۳ بود. کسانی که در ایالات متحده، بریتانیا و سایر نقاط جهان مخالف سیاست‌های هیتلر بودند، بایکوت و تظاهرات همراه با آن را ترتیب دادند تا آلمان نازی را ترغیب کنند به اقدامات ضدیهودی خود پایان دهد.

بایکوت ملی[ویرایش]

اعضای اس‌آ در حال بایکوت یهودیان، ۱ آوریل ۱۹۳۳

در مارس ۱۹۳۳، نازی‌ها تعداد زیادی کرسی در پارلمان آلمان، رایشتاگ، به دست آوردند. به دنبال این پیروزی، و تا حدودی در واکنش به تحریم خارجی علیه نازی‌ها در سال ۱۹۳۳،[۱۰] خشونت گسترده و اوباشگری علیه کسب‌وکارها و افراد یهودی شکل گرفت.[۶] به شکل فیزیکی از رسیدن وکیلان و قاضیان یهودی به درون ساختمان دادگاه‌ها جلوگیری شد. در برخی موارد اس‌آ به شکل خودجوش دست به ایجاد اردوگاه‌های کار اجباری برای یهودیان ضدنازی کرد.[۱۱]

یوزف گوبلز، که وزارت تبلیغات و روشنگری عمومی نازی را تأسیس کرد، در ۳۱ مارس ۱۹۳۳ به روزنامه حزب نازی گفت که «یهودیت جهانی» اعتبار مردم آلمان را از میان برده‌است و خواستار آن شد تا این بایکوت تبدیل به اقدامی ضدیهودی شود.[۱۲]

در یکم آوریل ۱۹۳۳، نازی‌ها نخستین اقدام برنامه‌ریزی شده در سرتاسر کشور را علیه یهودیان انجام دادند: بایکوت یک روزهٔ کسب‌وکارها و متخصصان یهودی، در پاسخ به تحریم کالاهای آلمانی از سوی یهودیان.

در روز تحریم، اس‌آ با حالت تهدیدآمیز در برابر فروشگاه‌های بزرگ متعلق به یهودیان و موسسات خرده‌فروشی و دفاتر حرفه‌ای، همانند پزشکان و وکیلان، ایستاد. وزارت تبلیغات می‌خواست متخلفان از این بایکوت را دستگیر کند و به دنبال آن بود تا آن دسته از شهروندان آلمانی را که بیانیه را نادیده گرفته و به استفاده از فروشگاه‌ها و خدمات یهودی ادامه دادند در برابر دیگر شهروندان آلمانی شرمنده سازد.[۱۲] ستاره داوود با شعارهایی یهودستیزانه به رنگ زرد و سیاه بر روی هزاران در و پنجره نقاشی شد. تابلوهایی نوشته شده بود که «از یهودیان خرید نکنید!» (به آلمانی:Kauf nicht bei Juden!)، «یهودیان بدبختی ما هستند!» (Die Juden sind unser Unglück!) و «به فلسطین برو!» (Geh nach Palästina!). در سراسر آلمان اقدامات خشونت‌آمیز علیه افراد یهودی و اموال آن‌ها رخ دادند.

بایکوت توسط بسیاری از آلمانی ا که در طول روز به خرید در فروشگاه‌های متعلق به یهودیان ادامه می‌دادند، نادیده گرفته شد.[۱۳][۱] اگرچه این آغاز کارزاری سراسری علیه یهودیان بود، اما در واقع تحریم برای نازی‌ها موفقیت‌آمیز نبود و پس از یک روز به دلیل تأثیر منفی که بر اقتصاد داشت، کنار گذاشته شد

تأثیر بین‌المللی[ویرایش]

بایکوت نازی‌ها بایکوت‌های مشابهی را در کشورهای دیگر پدیدآورد. در لهستان، اعضای حزب ناسیونال دموکرات (که توسط رومن دمووسکی تأسیس شده بود) بایکوت کسب‌وکارهای یهودیان را در سراسر کشور ترتیب داد.[۱۴]

در کبک، ملی‌گرایان فرانسوی-کانادایی بایکوت یهودیان را در دهه ۱۹۳۰ سازمان دادند.[۱۵]

در ایالات متحده، هواداران نازی همچون کشیش چارلز کافلین (مهاجری از کانادا) برای بایکوت مشاغل یهودی دست به تحریک می‌زدند. برنامه رادیویی کافلین ده‌ها میلیون شنونده را به خود جلب کرد و هواداران وی کارزارهای «از مسیحیان خرید کنید» را ترتیب داده و به یهودیان حمله کردند.[۱۶] همچنین، دانشگاه‌های آیوی لیگ سقف تعداد یهودیان مجاز به پذیرش را پایین آوردند.[۱۷][۱۸]

در اتریش، سازمانی به نام آنتی‌سِمیتن‌بوند از سال ۱۹۱۹ علیه حقوق مدنی یهودیان مبارزات انتخاباتی انجام داده بود. الهام‌بخش این سازمان کارل لوگر، شهردار نامدار یهودستیز آغاز قرن در وین، بود که الهام‌بخش هیتلر نیز به‌شمار می‌رفت و از هواداران بایکوت کسب‌وکارهای یهودی بود. مبارزه اتریشی‌ها با کسب‌وکارهای یهودی اغلب در حوالی کریسمس تشدید می‌شد و از سال ۱۹۳۲ به بعد صورت گرفت. همانند آلمان، نازی‌ها برای جلوگیری از استفاده خریداران از فروشگاه‌های یهودیان، در جلوی آن‌ها جمع می‌شدند.[۱۹]

در مجارستان، دولت قوانینی را تصویب کرد که فعالیت اقتصادی یهودیان را از سال ۱۹۳۸ به بعد محدود می‌کرد. آغاز تحریک به بایکوت‌ها به اواسط سده نوزدهم برمی‌گشت که در آن یهودیان مجارستانی از حقوق برابر برخوردار شدند.[۲۰]

رویدادهای متعاقب[ویرایش]

عملیات بایکوت ملی آغاز کارزاری سراسری توسط حزب نازی علیه کل جمعیت یهودی آلمان بود.

یک هفته بعد، در ۷ آوریل ۱۹۳۳، قانون احیای خدمات مدنی حرفه‌ای تصویب شد که اشتغال در خدمات کشوری را به «آریایی‌ها» محدود می‌کرد. این بدان معنا بود که یهودیان نمی‌توانستند به عنوان آموزگار، استاد، قاضی یا در سایر مناصب دولتی خدمت کنند. بیشتر کارمندان یهودی دولت، از جمله آموزگاران در مدرسه‌های دولتی و دانشگاه‌ها، اخراج شدند، و اندک زمانی پس از آن نیز نوبت پزشکان شد. با این حال، یهودیانی که کهنه‌سرباز بودند شامل اخراج از کار یا تبعیض نشدند (حدود ۳۵٬۰۰۰ یهودی آلمانی در جنگ جهانی اول کشته شدند).[۲۱] در سال ۱۹۳۵، نازی‌ها قوانین نورنبرگ را تصویب کردند و تابعیت آلمانی را از همه یهودیان، صرف نظر از محل تولدشان، گرفتند.[۱۱] همچنین، سهمیه یهودیان برای تعداد مجاز به حضور در دانشگاه‌ها ۱ درصد تعیین شد. در اصلاحیه یخش ۳ قانون، منتشر شده در ۱۱ آوریل، مبنی بر اینکه همه غیرآریایی‌ها باید از خدمات کشوری «بازنشسته» شوند، آمده بود: «شخصی غیرآریایی محسوب می‌شود که از نوادگان غیرآریایی‌ها باشد، به ویژه از پدر و مادر یا پدربزرگ و مادربزرگ یهودی. اگر یکی از والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ غیرآریایی باشد کافی است. این امر باید به ویژه هنگامی که یکی از والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ از دین یهود بوده باشد، فرض شود.»[۲۲]

کتاب‌های «یهودی» در مراسمی مفصل در آتش سوزانده شدند و قوانین نورنبرگ به تعریف این پرداختند که چه کسی یهودی به‌شمار می‌رفت یا غیریهودی. کسب‌وکارهای متعلق به یهودیان به تدریج «آریایی‌سازی» شدند و ناچار به فروش کسب‌وکار خود به آلمانی‌های غیریهودی شدند.

پس از تهاجم به لهستان در سال ۱۹۳۹، اشغالگران نازی یهودیان را ناچار به گتونشینی کرده و آن‌ها را از زندگی اجتماعی به کل منع ساختند. با ادامه جنگ جهانی دوم، نازی‌ها به نسل‌کشی روی آوردند، که به آنچه اکنون به عنوان هولوکاست شناخته می‌شود منجر شد.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ "Boycott of Jewish Businesses". Holocaust Encyclopedia. USHMM.
  2. ↑ The History Place (2 July 2016), “Triumph of Hitler: Nazis Boycott Jewish Shops”
  3. ↑ Berel Lang (2009). Philosophical Witnessing: The Holocaust as Presence. UPNE. pp. 131–. ISBN 978-1-58465-741-5.
  4. ↑ Pauley, Bruce F (1998), From Prejudice to Persecution: A History of Austrian Anti-Semitism, University of North Carolina Press, pp. 200–203
  5. ↑ Kreutzmüller, Christoph (2012). Final Sale – The Destruction of Jewish Owned Businesses in Nazi Berlin 1930–1945. Metropol-Verlag. ISBN 978-3-86331-080-6.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ Rubenstein, Richard L.; Roth, John K. (2003). "5. Rational Antisemitism". Approaches to Auschwitz: the Holocaust and its legacy (2nd ed.). Westminster John Knox Press. pp. 123–124. ISBN 978-0664223533.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Longerich, Peter (2010). "1: Antisemitism in the Weimar Republic". Holocaust: The Nazi Persecution and Murder of the Jews (1st ed.). USA: Oxford University Press. ISBN 978-0192804365.
  8. ↑ Karpf, Anne (8 June 2002), “We've been here before”, The Guardian
  9. ↑ Encyclopedia.com (28 Sept 2008), “Pogroms”
  10. ↑ The Anti-Nazi Boycott of 1933, American Jewish Historical Society. Accessed January 22, 2009.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Michael Burleigh; Wolfgang Wippermann (1991). "4: The Persecution of the Jews". The Racial State: Germany, 1933-1945. Cambridge University Press. p. 77. ISBN 978-0-521-39802-2.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Stoltzfus, Nathan (1996). "2: Stories of Jewish-German Courtship". Resistance of the Heart: Intermarriage and the Rosenstrasse Protest in Nazi Germany. Rutgers University Press. p. 89. ISBN 0-8135-2909-3.
  13. ↑ "Boycott of Jewish Businesses". Jewish Virtual Library.
  14. ↑ Cang, Joel (1939). "The Opposition Parties in Poland and Their Attitude towards the Jews and the Jewish Question". Jewish Social Studies. 1 (2): 241–256.
  15. ↑ Abella, Irving; Bialystok, Franklin (1996). "Canada: Before the Holocaust". In Wyman, David S.; Rosenzveig, Charles H. (eds.). The World Reacts to the Holocaust. The Johns Hopkins University Press. pp. 751–753. ISBN 978-0801849695.
  16. ↑ "Charles E. Coughlin". Holocaust Encyclopedia. USHMM.
  17. ↑ Horowitz, Daniel (1998). Betty Friedan and the Making of The Feminine Mystique: The American Left. p. 25.
  18. ↑ Karabel, Jerome (2005). The Chosen: The Hidden History of Admission and Exclusion at Harvard, Yale, and Princeton. Houghton Mifflin.
  19. ↑ Bruce F. Pauley, "From Prejudice to Persecution: A History of Austrian Anti-Semitism," (North Carolina, 1992), page 201.
  20. ↑ Randolph L. Braham, "The Christian Churches of Hungary and the Holocaust," Yad Vashem (Shoah Resource Center), pp. 1–2.
  21. ↑ "Law for the Restoration of the Professional Civil Service, April 7, 1933". www1.yadvashem.org. Archived from the original on 16 April 2013. Retrieved 2015-10-27.
  22. ↑ "Documents on the Holocaust: Selected Sources on the Destruction of the Jews of Germany and Austria, Poland, and the Soviet Union," ed.by Arad, Yitzhak; Gutman, Yisrael; Margaliot, Abraham (Jerusalem: Yad Vashem, 1987), pp. 39–42.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=تحریم_کسب‌وکارهای_یهودی_در_آلمان_نازی&oldid=37922962»