خنککاری با هوا: تفاوت میان نسخهها
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) |
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
یکی از روشها برای خنک کاری استفاده از [[گرماخور]] بر سطح برای کاهش دماست.که هم می توانند از قطعه جدا وهم می توانند به هم چسبیده باشند. |
یکی از روشها برای خنک کاری استفاده از [[گرماخور]] بر سطح برای کاهش دماست.که هم می توانند از قطعه جدا وهم می توانند به هم چسبیده باشند. |
||
راهکار دیگر برای خنک کار استفاده از [[فن]] که |
راهکار دیگر برای خنک کار استفاده از [[فن]] که میتواند بر روی قطعه یا در آن قرار می گیرد.در بیشتر موارد از هر دوی وسایل ( فن و گرماخور) استفاده میشود. |
||
این [[انتقال حرارت]] با استفاده از [[قانون دوم ترمودینامیک]] قابل توجیه است که حرارت از یک منبع گرم مانند [[گرماخور]] به یک منبع سرد که هوای خنک است منتقل می شود. |
این [[انتقال حرارت]] با استفاده از [[قانون دوم ترمودینامیک]] قابل توجیه است که حرارت از یک منبع گرم مانند [[گرماخور]] به یک منبع سرد که هوای خنک است منتقل می شود. |
نسخهٔ ۸ فوریهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۵:۱۹
خنککاری با هوا (به انگلیسی: Air cooling) به دلیل ارزانی و دردسترس بودن و سبکی سیال هوا یک راهکار مفید برای از بین بردن حرارت است. این روش برای خنک کاری با افزایش سطح مقطع یا با عبور جریان هوا از قطعات یا هر دو روش استفاده می کند.
یکی از روشها برای خنک کاری استفاده از گرماخور بر سطح برای کاهش دماست.که هم می توانند از قطعه جدا وهم می توانند به هم چسبیده باشند.
راهکار دیگر برای خنک کار استفاده از فن که میتواند بر روی قطعه یا در آن قرار می گیرد.در بیشتر موارد از هر دوی وسایل ( فن و گرماخور) استفاده میشود.
این انتقال حرارت با استفاده از قانون دوم ترمودینامیک قابل توجیه است که حرارت از یک منبع گرم مانند گرماخور به یک منبع سرد که هوای خنک است منتقل می شود.
محل کاربرد
این سامانه میتواند در انواع وسایل موتوری و توربینها و انواع وسایل الکترونیک کاربرد دارد.