یاقوت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
«طبع وی گرم و خشک است، به درجه رابع. هر که با خود دارد از طاعون ایمن بُوَد. یاقوت از زر و سرب سنگی‌تر بُوَد. معدن وی کوه رُهون است به [[سرندیب|سَرَندیب]]([[سریلانکا]]) که آدم به آن فروآمد، و در میان دریاست. هر که یاقوت با خود دارد، خون در تن وی صافی کند و از خُمود و سکته و [[صرع]] ایمن بود.» |
«طبع وی گرم و خشک است، به درجه رابع. هر که با خود دارد از طاعون ایمن بُوَد. یاقوت از زر و سرب سنگی‌تر بُوَد. معدن وی کوه رُهون است به [[سرندیب|سَرَندیب]]([[سریلانکا]]) که آدم به آن فروآمد، و در میان دریاست. هر که یاقوت با خود دارد، خون در تن وی صافی کند و از خُمود و سکته و [[صرع]] ایمن بود.» |
||
{{پایان گفتاورد بزرگ}}این گوهر به عنوان پادزهری قوی شناخته می شد و البته دارای قدرت باور نکردنی در پیش گویی بوده است. بر اساس داستانها سنگ یاقوت قبل از رخ دادن حادثه به رنگ تیره درآمده و اخطار می داده است.در روم باستان یاقوت توسط یونانی ها به صورت اشکال اژدها و طرح های دیگر قلم زنی و حکاکی می شد و به طرز عجیبی دارای قیمت و ارزش بالا بود. این سنگ توسط هندوها پرستیده می شد آنان یاقوت را مظهر سلامتی و ثروت می دانستند و می گفتند برای صاحبش شانس، شادی و شوخ طبعی می افریند.<ref>{{یادکرد وب|کد زبان=fa-IR|نشانی=http://negineabi.ir/%D8%B3%D9%86%DA%AF-%DB%8C%D8%A7%D9%82%D9%88%D8%AA%D8%8C-%D8%B3%D9%86%DA%AF-%D9%BE%DB%8C%D8%B4%DA%AF%D9%88/|عنوان=سنگ یاقوت ، سنگ پیشگو {{!}} نگین آبی؛ بدلیجات و زیورآلات دست ساز|بازبینی=2017-03-18}}</ref> |
|||
{{پایان گفتاورد بزرگ}} |
|||
== نگارخانه == |
== نگارخانه == |
||
نسخهٔ ۱۸ مارس ۲۰۱۷، ساعت ۱۱:۳۳
یاقوت سرخ یا به اختصار یاقوت نوع سرخ‌رنگ کوراندوم است که بعد از الماس سخت‌ترین کانی‌ها محسوب می‌شود. کوراندوم از کانی‌های سنگ‌های آذرین است و نوعی آلومین (اکسید آلومینیوم) محسوب می‌شود که ممکن است حاوی مقدار کمی ناخالصی از عناصری همچون تیتانیوم، مس، منگنز، کروم و آهن آغشته شود. وجود این ناخالصی‌ها باعث ایجاد رنگ‌های مختلف مانند آبی، زرد، بنفش، صورتی، نارنجی، و سرخ در کوراندوم می‌شود. کوراندوم‌هایی که رنگی به‌جز سرخ و صورتی داشته باشند یاقوت کبود نامیده می‌شوند و کوراندوم‌های سرخ‌رنگ و صورتی با نام یاقوت سرخ شناخته می‌شوند.
بیشتر یاقوت جهان در کشورهای میانمار، سریلانکا، کنیا، ماداگاسکار و تایلند قرار دارد و مرغوبترین آن‌ها در دره موگوک در میانمار یافت می‌شود.
ریشهٔ نهایی این واژه از یونانی باستان huakinthos است که یک بار از عربی به صورت «یاقوت» و یک بار از فارسی میانه به صورت «یاکَند» وارد فارسی شده است.
باور پیشینیان
بر پایه باور و پیشینیان همه گوهرها در آتش می‌گدازد بجز یاقوت رُمّانی. محمد بن محمود همدانی در کتاب عجایب‌نامه درباره یاقوت می‌گوید:
«طبع وی گرم و خشک است، به درجه رابع. هر که با خود دارد از طاعون ایمن بُوَد. یاقوت از زر و سرب سنگی‌تر بُوَد. معدن وی کوه رُهون است به سَرَندیب(سریلانکا) که آدم به آن فروآمد، و در میان دریاست. هر که یاقوت با خود دارد، خون در تن وی صافی کند و از خُمود و سکته و صرع ایمن بود.»
این گوهر به عنوان پادزهری قوی شناخته می شد و البته دارای قدرت باور نکردنی در پیش گویی بوده است. بر اساس داستانها سنگ یاقوت قبل از رخ دادن حادثه به رنگ تیره درآمده و اخطار می داده است.در روم باستان یاقوت توسط یونانی ها به صورت اشکال اژدها و طرح های دیگر قلم زنی و حکاکی می شد و به طرز عجیبی دارای قیمت و ارزش بالا بود. این سنگ توسط هندوها پرستیده می شد آنان یاقوت را مظهر سلامتی و ثروت می دانستند و می گفتند برای صاحبش شانس، شادی و شوخ طبعی می افریند.[۱]
نگارخانه
منابع
- ↑ «سنگ یاقوت ، سنگ پیشگو | نگین آبی؛ بدلیجات و زیورآلات دست ساز». دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۳-۱۸.
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ یاقوت موجود است. |
- ویکی‌پدیای انگلیسی
- همدانی، محمد ابن محمود، عجایب‌نامه، ویرایش متن: جعفر مدرس صادقی، تهران: نشر مرکز ۱۳۷۵خ، ص۳۹۲
 | این یک مقالهٔ خرد شیمی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |