ماساژ

تابلوی ماساژ، نام اثری است از ادوار دبا-پونسان که در سال ۱۸۸۳ میلادی خلق شد. اثر برده‌ای را در حین ماساژ دختری جوان در یک حمام ترکی به تصویر کشیده‌است.
این اثر اکنون در موزه آگوستین در تولوز نگه‌داری می‌شود.

ماساژ یا ورزمان به دستکاری لایه‌های سطحی و عمیق عضلانی و بافت همبند با استفاده از تکنیک‌های مختلف، به منظور افزایش عملکرد، کمک در روند درمان، و ترویج آرامش و آسایش است. ماساژ شامل فشار ثابت یا در حال حرکت یا لرزش، و کمک به حرکات مکانیکی بدن است که می‌تواند با دست، انگشتان، آرنج، زانو، ساعد، و پاها انجام می‌شود. بافت هدف ماساژ شامل عضلات، تاندونها، رباطها، فاسیا، پوست، مفاصل، یا سایر بافت همبند، و همچنین رگهای لنفاوی، یا اندام‌های دستگاه گوارش است. به فرد ماساژدهنده "ماساژور" گفته می‌شود.

واژه شناسی

درمورد ریشه واژه ماساژ اطلاعات دقیقی در دسترس نیست اما برخی واژه شناسان گمان میبرند که ماساژ از واژه مسا عربی به معنای "دست زدن" گرفته شده یا از واژه مسا (massa) در زبان لاتین به معنای "خمیر" گرفته شده است‌. برخی دیگر از واژه شناسان احتمال یونانی یا فرانسوی الاصل بودن این واژه را می‌دهند.

دربارهٔ پیشینه

در ایران این عمل دلک (دَ ل ک. م عربی) یا غمز (غَ م ز. م عربی) به معنای اخصّ آن نامیده می‌شد. ابتدا در دربار شاهان و سپس در حمام‌های شهر دست کم از دوران پسا اسلامی بدین سو رواج داشته. این کار به وسیله روغن‌های گیاهی و خوشبو، به دور از سرما انجام می‌گرفت. مَثَل مشهور "شیربی یا و دم و اشکم که دید " مولانا در دفتر اول مثنوی و نیز داستان توبه نصوح هر دو با مراجعه به دلاک آغاز شده‌است. در منابع اسلامی برای هر روغنی خواصی قید شده و توصیه‌هایی دربارهٔ ماساژ با آنها صورت گرفته.

در ذخیره می‌خوانیم در طب قدیم ایران باستان (معروف به طب یونانی) نیز این عمل را موجب جریان یافتن اخلاط چهارگانه آب (بلغم) باد (دم) خاک (سودا) و آتش (صفرا) در خون و درنتیجه به تعادل رسیدن فوری بدن می‌دانستند.