شهربانی
| شهربانی کل کشور | |
|---|---|
 نشان شهربانی جمهوری اسلامی ایران | |
| کنش | ۱۲۵۸–۱۳۷۰ |
| کشور |  ایران
|
| گونه | نیروی انتظامی |
| برچیدگی | ادغام با ژاندارمری ایران و کمیته انقلاب اسلامی و تأسیس ناجا |
شهربانی که در گذشته به آن نظمیه می‌گفتند اداره‌ای است که وظیفه آن حفظ امنیت شهر و استقرار نظم و تعقیب بزه‌کاران است و تابع وزارت کشور می‌باشد. این نهاد در نیروی انتظامی ادغام شد.
رئیسان نظمیه و شهربانی[ویرایش]
دوران قاجار[ویرایش]
- کنت آنتوان دومونت فُرت
- سید عبدالله خان انتظام‌السلطنه
- میرزا ابوتراب خان خواجه‌نوری (نظم‌الدوله)
- میرزا عیسی خان وزیر
- محمدکریم خان مختارالسلطنه (نیرالسلطنه، منظم‌السلطنه، سردار منصور)
- محمدابراهیم خان معاون‌الدوله
- محمدعلی سردار افخم (آقابالاخان، معین نظام، وکیل‌الدوله)
- فتح‌الله سعیدالسلطنه
- اعظم‌السلطنه
- معتضد دیوان
- عبدالحسین خان سالارالملک گروسی (سردار سالارالملک گروسی)
- رضا بالا
- یپرم خان ارمنی
- مظفر اعلم (سالار مظفر، سردار انتصار)
- سردار نظام (سردار شوکت)
- قاسم پوروالی (قاسم والی یا سردار همایون)
- کلنل یوهان کارل گوستاف وستداهل (Johan Carl Gustaf Westdahl)
- امیرلشکر محمود انصاری (امیر اقتدار)
دوران رضاشاه[ویرایش]
در راستاي تقويت هر چه بيشتر شهرباني، رضاخان پس از رسيدن به منصب رياست‌الوزرايی، در اولين قدم و به رغم تمام مخالفتها، نظميه (شهربانی) را كه تا آن هنگام زيرنظر وزارت داخله انجام وظيفه می كرد، تحت كنترل وزارت جنگ قرار داد؛ وزارتخانه‌ای كه خود از همان اوايل كودتای ۱۲۹۹ در رأس آن قرار گرفته بود و اين سمت را تا زمان رسيدن به مقام سلطنت حفظ كرد.[۱]
انگلیسی‌ها، که خود پایه‌گذار سلطنت پهلوی بودند گرایش چندانی به آموزش نیروهای اطلاعاتی و امنیتی رضاخان نشان ندادند. با این حال، بسیار مایل بودند از همان آغاز، دستگاه امنیتی و شهربانی رضاخان در سرکوب مخالفان سیاسی بکوشد و «به فعالیتهای سیاسی مضر رسیدگی کند». نیروهای اطلاعاتی و امنیتی که در ایران دوره رضاشاه حضور داشتند ترجیح می‌دادند در بسیاری موارد خود مستقیماً در امور اطلاعاتی امنیتی دخالت کنند و در کشف توطئه‌های سیاسی رضاخان را یاری نمایند.
بنابراین، دستگاه اطلاعاتی امنیتی و کارآگاهی رضاشاه، بدون اینکه از آموزشهای لازم اطلاعاتی و پلیسی برخوردار باشد، مجموعه‌ای از نیروهای نامتجانس را تشکیل می‌داد که مهمترین وظیفه آن وحشت‌آفرینی در نقاط مختلف کشور و سرکوب شدید مخالفتها بود تا رضاشاه در راستای نقض هر چه بیشتر دستاوردهای مشروطیت و پایمال کردن حقوق اساسی مخالفان سیاسی، اجتماعی و مذهبی آسوده‌تر گام بردارد. بیشترین فعالیت ادارة تأمینات و پلیس سیاسی رضاشاه در سرکوب گروههای زیر متمرکز شد:
۱. دارندگان اندیشه مشروطه‌خواهی که با کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ و قدرت‌یابی و صعود نهایی رضاشاه به تخت سلطنت، دستاوردهای دوران مشروطیت را محکوم به زوال می‌دانستند؛
۲. روحانیان مذهبی (اسلامی) که علاوه بر علایق سیاسی، آشکارا نظاره‌گر دین‌زدایی و ایجاد محدودیت برای استقلال روحانیان و علما از سوی او بودند؛
۳. رجال و سیاستمداران و کارگزاران دولتی، حکومتی و نظامی که با وجود اعلام وفاداری نسبت به رضاشاه و خدمت در مجموعه حاکمیت، همواره مورد سوءظن و خشم رضاشاه بودند، در حالی که رضاشاه، در واقع و یا در دنیای خیال، تصور می‌کرد هر آن ممکن است از سوی آنان توطئه‌ای بر ضد او در حال شکل‌گیری باشد. این گروه از رجال و کارگزاران نیز دائماً در بیم و هراس از رضاشاه و دستگاه مخوف اطلاعاتی امنیتی به سر می‌بردند؛
۴. مدیران و تحریریه مطبوعات و نویسندگان کتابها و نشریات که از همان نخستین ماههای کودتای سوم اسفند تحت شدیدترین سانسورها و نظارتهای نظمیه (شهربانی) قرار گرفتند و این روند تا پایان دوران سلطنت رضاشاه ادامه یافت؛
۵. ایلات و عشایر که بلافاصله پس از کودتا سرکوب آنان آغاز شد و تا پایان دوران سلطنت رضاشاه همواره از مهمترین دغدغه‌های او به شمار می‌رفتند؛
۶. عامه مردم که همواره تحت مراقبت شهربانی قرار داشتند و هرگز از آزارهای مأموران آن آسوده نبودند.
در شهربانی دوره رضاشاه اداره ویژه‌ای برای کسب اطلاعات و اخبار سری و پنهانی از کشورها و منابع خارجی پیش‌بینی نشده بود. اصولاً در دوره رضاشاه تشکیلاتی سازمان یافته، که امور مربوط به ضدجاسوسی و عملیات پنهانی اطلاعاتی در خارج از کشور را سازماندهی کند و به انجام رساند، وجود نداشت. با این حال، شهربانی در ضمن اموری که در مورد امنیت داخلی انجام می‌داد، در زمینه اطلاعات خارجی و مسائل ضدجاسوسی نیز فعالیتهای اندک و پراکنده داشت. فعالیتهای پراکنده ضداطلاعاتی شهربانی نیز عمدتاً در درون مرزهای جغرافیایی و سیاسی کشور صورت می‌گرفت و به ندرت مأموران اطلاعاتی و امنیتی این تشکیلات در خارج از مرزهای کشور فعالیت داشتند. شهربانی دوران رضاشاه نفوذ چندانی در کشورهای خارجی نداشت و اساساً هیچ‌گاه به درجه‌ای از اعتبار و اهمیت اطلاعاتی و ضدجاسوسی دست نیافت که قادر باشد حیطه فعالیتهایش را به خارج از مرزهای کشور گسترش دهد؛ و یا حتی از سوی سرویسهای اطلاعاتی و امنیتی مختلف جهان، از جمله انگلستان، مورد توجه قرار گیرد. بسیاری از اخبار و اطلاعات امنیتی و جاسوسی خارجی از طریق سفارتخانه‌ها و نمایندگیهای سیاسی رضاخان از کشورهای خارجی برای مسئولان امر ارسال می‌شد که «طبعاً کیفیت بسیار نازلی داشت».
رؤسای شهربانی در دوره رضاشاه[ویرایش]
- میرزا محمود خان امیراقتدار (دو هفته)
- سرهنگ محمد درگاهی (دی ۱۳۰۲ تا ۱۲ آذر ۱۳۰۸)
- سرهنگ محمدصادق کوپال (مجدی)
- سرتیپ فضل‌الله زاهدی
- سرلشکر محمدحسین آیرم (۱۳۱۰ تا فروردین ۱۳۱۵)
- سرپاس رکن‌الدین مختاری (فروردین ۱۳۱۵ تا شهریور ۱۳۲۰)
دوران محمدرضاشاه[ویرایش]
- پاسیار یحیی رادسر (ادیب‌السلطنه)
- سرتیپ عبدالعلی اعتمادمقدم
- سرپاس محمدحسین جهانبانی (از ۲۶ بهمن ۱۳۲۲ تا ۳۰ فروردین ۱۳۲۳)
- پاسیار عبدالله سیف
- سرتیپ محمود خسروپناه
- سرتیپ ابراهیم ضرابی (از ۱۴ فروردین ۱۳۲۴)
- پاسیار محمدعلی صفاری
- سرلشکر ابراهیم ضرابی (از ۲۷ بهمن ۱۳۲۶)
- سرپاس محمدعلی صفاری
- سرلشکر فضل‌الله زاهدی
- سید مهدی فرخ (از ۱ خرداد ۱۳۲۹)
- سرتیپ محمد دفتری
- سرتیپ عبدالحسین حجازی
- سرلشکر فضل‌الله زاهدی (وزیر کشور و رئیس شهربانی)
- سرلشکر منصور مزین[پانویس ۱] (از مرداد ۱۳۳۰)
- شمس‌الدین امیرعلایی (وزیر کشور و رئیس شهربانی)
- محمدابراهیم امیرتیمور کلالی (وزیر کشور و رئیس شهربانی از ۹ آذر ۱۳۳۰)
- سرتیپ حسن بقایی
- سرلشکر محمدصادق کوپال مجدی
- سرتیپ عزیزالله کمال
- سرتیپ کاظم شیبانی
- سرتیپ محمود افشارطوس
- سرتیپ نصرالله مدبر
- سرتیپ شاهنده
- سرتیپ محمد دفتری
- سرلشکر مهدیقلی علوی مقدم (از شهریور ۱۳۳۲ تا شهریور ۱۳۳۹)
- سرتیپ ناصر امیرانصاری (از شهریور ۱۳۳۹ تا آبان ۱۳۳۹)
- سپهبد نعمت‌الله نصیری (از آذر ۱۳۳۹ تا بهمن ۱۳۴۳)
- سپهبد محسن مبصر (از بهمن ۱۳۴۳ تا دی ۱۳۴۹)
- سپهبد جعفرقلی صدری (از دی ۱۳۴۹ تا مرداد ۱۳۵۲)
- سپهبد صمد صمدیان‌پور
- سپهبد مهدی رحیمی
پس از انقلاب[ویرایش]
- سپهبد محمدعلی نوروزی (سرپرست از ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ تا ۲۸ بهمن ۱۳۵۷)
- سرهنگ ناصر مجللی (از ۲۸ بهمن ۱۳۵۷ تا خرداد ۱۳۵۸)
- سرتیپ مصطفی مصطفایی (از ۲۹ خرداد ۱۳۵۸ تا بهمن ۱۳۵۸)
- سید مصطفی میرسلیم (سرپرست از ۲۸ بهمن ۱۳۵۸ تا اسفند ۱۳۵۹)
- سرتیپ هوشنگ وحید دستگردی (از ۱۴ اسفند ۱۳۵۹ تا ۱۴ شهریور ۱۳۶۰)
- سرهنگ سید ابراهیم حجازی (سرپرست از ۱۸ شهریور ۱۳۶۰ تا دی ۱۳۶۱)
- سرهنگ جلیل صمیمی (از ۲۳ دی ۱۳۶۱ تا تیر ۱۳۶۶)
- سرتیپ سید رضا نیک‌نژاد (از ۱۳۶۶ تا ۹ تیر ۱۳۶۹)
- سرتیپ دوم سید امان‌الله مرتضوی (۹ تیر ۱۳۶۹ تا ۱۲ فروردین ۱۳۷۰)
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ بعدها نام خانوادگی‌اش را به «مزینی» تغییر داد.
منابع[ویرایش]
- ↑ «موسسه مطالعات و پژوهش هاي سياسي». ir-psri.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۱-۲۷.
- تاریخچهٔ پلیس
- پلیس و شهربانی در دورهٔ پهلوی اول
- میری، رزیتا (۱۳۷۷). «اسناد تصویری (نظمیه در دوران قاجار و پهلوی)». تاریخ معاصر ایران (۷): ۱۹۱–۲۲۰. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۰۳-۰۵.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ شهربانی موجود است. |
کتاب‌شناسی[ویرایش]
- سیفی‌قمی‌تفرشی، پلیس خفیه ایران ۱۲۹۹–۱۳۲۰ مروری بر رخدادهای سیاسی و تاریخچه شهربانی، تهران: ققنوس، شابک ۹۶۴-۹۴۳۰۳-۲-۶
- خاطرات سرتیپ ناصر مجللی (۱۳۹۱)، خاطرات مجللی؛ از شهربانی دولت مصدق تا بازرگان، به کوشش مرتضی ذبیحی.، تهران: پردیس دانش
- خسرو معتضد (۱۳۸۵)، یکصد سال فراز و فرود نیروهای انتظامی، تهران: سازمان تحقیقات و مطالعات بسیج
- خسرو معتضد، یکصد سال فراز و فرود نیروهای انتظامی: از سال ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۷، تهران: سازمان آب منطقه‌ای تهران، شابک ۹۶۴-۹۶۹۸۴-۸-۵
 |
|  | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| نظامی |
| | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| انتظامی |
| |||||||||||||||||||||
