میدان گازی آغار

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
میدان گازی آغار
کشورایران
منطقهاستان فارس
مکانشهر قیر
خشکی/دریاییخشکی
گردانندگانشرکت نفت مناطق مرکزی ایران
شریکانشرکت ملی نفت ایران
پیمانکارانشرکت نفت و گاز زاگرس‌جنوبی
پیشینه میدان
اکتشاف۱۳۵۱
آغاز تولید۱۳۷۷
تولید
تولید کنونی گاز۹۵[۱] میلیون متر مکعب در روز (۳٫۴ میلیارد فوت مکعب در روز)

میدان گازی آغار از میدان‌های گازی ایران است، که در فاصله ۱۱۰ کیلومتری از جنوب‌شرقی شیراز و در مجاورت شهر قیر، در استان فارس قرار گرفته‌است. این میدان گازی از میدان‌های تحت مدیریت شرکت نفت مناطق مرکزی ایران به‌شمار می‌آید، که در محدوده عملیاتی شرکت بهره‌برداری نفت و گاز زاگرس جنوبی قرار دارد.[۲]

میدان آغار در سال ۱۳۵۱ کشف شد و تاکنون در این میدان گازی ۱۶ حلقه چاه گازی حفاری و تکمیل شده‌است، که در حال حاضر شمار ۱۳ حلقه از آن‌ها در مدار تولید قرار دارند. تولید گاز از این میدان از سال ۱۳۷۷ آغاز شد. گاز طبیعی و میعانات گازی تولید شده از چاه‌های این میدان پس از تفکیک، جهت فرآورش توسط ۲ شاخه خط لوله جداگانه به طول ۹۰ کیلومتر، به پالایشگاه گاز فراشبند ارسال می‌گردد.[۳]

این میدان گازی دارای تسهیلات سرچاهی، ۴ مرکز جمع‌آوری گاز، خطوط لوله جریانی که گاز چاه‌ها را به تسهیلات مرکزی و در نهایت به پالایشگاه فراشبند انتقال می‌دهد، همچنین یک مرکز جمع‌آوری و تفکیک (شامل لخته‌گیر، تفکیک‌گرهای دو فازی و سه فازی، اتاق کنترل، ایستگاه پمپاژ، سیستم‌های دریافت و ارسال توپک) می‌باشد. ظرفیت تولید میدان گازی آغار، به‌طور میانگین روزانه ۹۵ میلیون متر مکعب گاز طبیعی می‌باشد. از این میدان همچنین به‌طور روزانه ۴٫۳۰۰ بشکه میعانات گازی نیز تولید می‌شود.[۴]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. «افزایش ظرفیت تولید گاز میدان آغار در دستور کار است». شانا.
  2. «مناطق عملیاتی نار و کنگان». شرکت بهره‌برداری نفت و گاز زاگرس جنوبی.
  3. «توسعه میدان بزرگ گازی لاوان آغاز شد-آفتاب سومین قطب پتروشیمی ایران از جزیره لاوان طلوع می‌کند». شرکت ملی نفت ایران. بایگانی‌شده از اصلی در ۲ سپتامبر ۲۰۱۲. بیش از یک پارامتر |پیوند بایگانی= و |archive-url= داده‌شده است (کمک); بیش از یک پارامتر |تاریخ بایگانی= و |archive-date= داده‌شده است (کمک)
  4. «پایان حفاری ۱۱ حلقه چاه در میدان گازی آغار». ۹ دی ۱۳۹۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ ژانویه ۲۰۱۳.