مسیر SEA-ME-WE-3

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مسیر SEA-ME-WE 3 یا مسیر سوم آسیای جنوب شرقی-خاورمیانه-اروپای غربی، مسیر فیبر نوری کابل ارتباطی زیردریایی است که این مناطق جهان را به هم وصل می‌کند و طولانی‌ترین فیبر نوری در جهان است. ساخت این مسیر کابلی بر عهده دو شرکت اورانژ اس.ای. و چاینا تلکام بود که در اواخر سال ۲۰۰۰ به پایان رسید. مدیریت این مسیر بر عهده شرکت سینگ‌تل متعلق به دولت سنگاپور بود. کنسرسیوم این مسیر از ۹۲ شرکت مخابرات راه دور دیگر تشکیل شده‌است. این مسیر در مارس سال ۲۰۰۰ به بهره‌برداری رسید.

طول کابل[ویرایش]

طول مسیر این کابل ۳۶٬۰۰۰ کیلومتر (۲۲٬۰۰۰ مایل) است[۱] و از فناوری مالتی پلکس کردن بر پایه تفکیک طول موج با انتقال سلسله همگاه رقمی استفاده می‌کند تا ظرفیت انتقال و کیفیت سیگنال را به خصوص در فاصله‌های دور بالا ببرد. زیرا این کابل از شمال آلمان تا استرالیا و ژاپن کشیده شده‌است.

ظرفیت[ویرایش]

بر اساس وب‌گاه مدیریت سیستم شبکه این کابل، ظرفیت این کابل تاکنون چندین بار افزایش یافته‌است. سیستم کابل دارای دو جفت فیبر است که در ماه می ۲۰۰۷ هر جفت فیبر، ۴۸ طول موج با ظرفیت ۱۰ گیگابیت بر ثانیه را منتقل می‌کردند.[۲]

در دسامبر ۲۰۰۹ چهارمین افزایش ظرفیت، کانال‌های مالتی پلکس کردن بر پایه تفکیک طول موج را از ۴۸ به ۶۴ به ازای هر جفت فیبر رسانید.[۳][۴]

در یکم ژانویه ۲۰۱۵، پنجمین افزایش ظرفیت برای تمامی مشترکین انجام شد و ظرفیت داده شبکه زیردریایی به ۱۰۰ گیگابیت رسید.[۵]

ویژگی‌ها[ویرایش]

نوع کابل: فیبر نوری

تاریخ آغاز ساخت: ۱۹۹۷

تاریخ پایان ساخت: ۲۰۰۰

ظرفیت طراحی: ۰/۰۲ ترابیت بر ثانیه (۱۹۹۹)، ۰/۹۶ ترابیت بر ثانیه (۲۰۰۷)، ۱/۲۸ ترابیت بر ثانیه (۲۰۰۹)، ۴/۶ ترابیت بر ثانیه (۲۰۱۵)

حداکثر ظرفیت: ۲/۳ ترابیت بر ثانیه (هر یک جفت فیبر)

صاحبـ(ـان): کنسرسیوم

وب‌گاه(ها): http://www.smw3.com و http://www.seamewe3.net

محل‌های گذرگاه کابل[ویرایش]

۳۹ گذرگاه کابل این مسیر شامل نقاط زیر هستند:

  1. آلماننوردن (فریزیای شرقی)، آلمان
  2. بلژیکاوستنده، بلژیک
  3. بریتانیاگرونهیلی داونز، بریتانیا
  4. فرانسهپانمارش، فرانسه
  5. پرتغالسزیمبرا، پرتغال
  6. مراکشتطوان، مراکش
  7. ایتالیاماتزارا دل ولو، ایتالیا
  8. یونانخانیا، یونان
  9. ترکیهمارماریس، ترکیه
  10. قبرسجروسکیپو، قبرس
  11. مصراسکندریه، مصر
  12. مصرسوئز، مصر
  13. عربستان سعودیجده، عربستان سعودی
  14. جیبوتیشهر جیبوتی، جیبوتی
  15. عمانمسقط، عمان
  16. امارات متحده عربیفجیره، امارات متحده عربی
  17. پاکستانکراچی، پاکستان
  18. هندبمبئی، هند
  19. هندکوچی، هند
  20. سری‌لانکادهیوالا-ماونت لاوینیا، سری‌لانکا
  21. میانمارپیاپون، میانمار
  22. تایلندساتون، تایلند
  23. مالزیپنانگ، مالزی
  24. اندونزیمدان، اندونزی
  25. سنگاپورتواس، سنگاپور
  26. اندونزیجاکارتا، اندونزی
  27. استرالیاپرت، استرالیا
  28. مالزیمرسینگ، مالزی
  29. برونئیگادونگ آ، برونئی
  30. ویتنامدانانگ، ویتنام
  31. فیلیپینباتانگا، فیلیپین
  32. ماکائوتایپا، ماکائو
  33. هنگ کنگخلیج دیپ واتر، هنگ کنگ
  34. چینشانتو، چین
  35. تایوانفانشن، پینگتانگ، تایوان
  36. تایوانتوشنگ، تایوان
  37. چینشانگهای، چین
  38. کره جنوبیگئوجه، کره‌جنوبی
  39. ژاپناستان اوکیناوا، ژاپن

تاریخچه[ویرایش]

در دسامبر ۱۹۹۴ یادداشت تفاهمی بین ۱۶ کشور برای توسعه مسیر SEA-ME-WE 3 بین اتحادیه اروپا و سنگاپور امضا شد. در نوامبر ۱۹۹۶ تفاهم‌نامه‌های دیگری برای ادامه این مسیر از سنگاپور تا خاور دور و استرالیا امضا شدند. در نهایت در ژانویه ۱۹۹۷ توافق تعمیر و نگهداری این مسیر توسط ۹۲ شرکت حامل (Carriers) بین‌المللی امضا شد. تا پایان سال ۲۰۰۰ اجرای کل مسیر این کابل به پایان رسید.

قطعی کابل[ویرایش]

انتقال داده‌ها از این مسیر، بارها به دلایل گوناگون از جمله از کار افتادگی در نقاط مختلف در سال‌های ۲۰۰۵، ۲۰۱۳، ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶، زمین‌لرزه سال ۲۰۰۶ تایوان، برخورد با لنگر کشتی در اسکندریه مصر در سال ۲۰۰۸ دچار مشکل شده‌است.[۶][۷][۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲][۱۳][۱۴][۱۵][۱۶][۱۷][۱۸][۱۹][۲۰]

جاسوسی[ویرایش]

در آگوست سال ۲۰۱۳، پر تیراژترین روزنامه آلمانی زوددویچه تسایتونگ فاش کرد که اتحادیه‌ای از آژانس‌های اطلاعاتی کشورهای غربی و آسیایی از این مسیر برای شنود الکترونیک استفاده می‌کنند و این مسیر برای آن‌ها نقش حیاتی دارد. بر اساس افشاگری‌های جاسوسی گسترده (از سال ۲۰۱۳ تا کنون) به وسیله ادوارد اسنودن، ستاد ارتباطات دولت بریتانیا (GCHQ) بیشترین تلاش برای شنود از این مسیر را داشته که این کار با پشتیبانی آژانس امنیت ملی ایالات متحده آمریکا انجام می‌شود.[۲۱][۲۲] در پی این افشاگری، رسانه‌های استرالیایی فاش کردند که اداره سیگنال‌های استرالیا نیز در عملیات رهگیری کابل‌های زیردریایی مشارکت دارد و حجم زیادی از داده‌های رهگیری شده را با بریتانیا و آمریکا به اشترک می‌گزارد. رزونامه دی ایج نوشت که فعالیت‌های رهگیری استرالیایی با کمک بخش امنیت و اطلاعات سنگاپور انجام می‌شود.[۲۳]

یک پیمان اشترک‌گذاری اطلاعاتی بین سنگاپور و استرالیا به تمام کشورهای فایو آیز امکان می‌دهد که به مسیر سوم SEA-ME-WE-3 دسترسی پیدا کنند.

مسیر SEA-ME-WE 2[ویرایش]

مسیر SEA-ME-WE 3 بر پایه مسیر کوتاه‌تر SEA-ME-WE 2 که پیشتر موجود بود ایجاد شده‌است. در هنگام آغاز به کار این خط در ۱۸ اکتبر ۱۹۹۴، SEA-ME-WE 2 با ۱۸،۷۵۱ کیلومتر درازا، طولانی‌ترین کابل فیبر نوری زیردریایی جهان بود. این کابل از دو جفت فیبر نوری تک حالته تشکیل شده که ۱۲/۱ گیگابیت بر ثانیه (۲۵۶۰ مگابیت برثانیه) سرعت آن است. این مسیر ۹ شاخه و ۱۵۱ تکرارکننده دارد.[۲۴]

کشورهای متصل[ویرایش]

  • کشورهای مشترک
  • پاکستان
  • سنگاپور
  • اندونزی
  • میانمار
  • سری‌لانکا
  • هند
  • عربستان سعودی
  • جیبوتی
  • مصر
  • تونس
  • الجزایر
  • ترکیه
  • قبرس
  • ایتالیا
  • فرانسه

ویژگی‌ها[ویرایش]

نوع کابل: فیبر نوری

پیش از: SEA-ME-WE 3

پس از: SEA-ME-WE

تاریخ پایان ساخت: اکتبر ۱۹۹۴

ظرفیت طراحی: ۱/۱۲ گیگابیت بر ثانیه

حداکثر ظرفیت: ۰/۵۶ گیگابیت بر ثانیه (هر یک جفت فیبر)

پایان بهره‌برداری: اکتبر ۲۰۰۶

صاحبـ(ـان): کنسرسیوم (۵۲ مشترک)

مسیر SEA-ME-WE[ویرایش]

مسیر SEA-ME-WE در سال ۱۹۸۵ با ظرفیت ۲۵/۱۲ مگا هرتز آغاز به کار کرد. استفاده این سیستم که از فناوری سیگنال آنالوگ کابل مس استفاده می‌کرد در ژوئن ۱۹۹۹ پایان یافت.

پانویس[ویرایش]

  1. ↑ "Background". SEA-ME-WE 3. n.d. Archived from the original on 26 اكتبر 2012. Retrieved 2012-10-31. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  2. ↑ "Background". SEA-ME-WE 3. n.d. Archived from the original on 26 اكتبر 2012. Retrieved 2009-01-13. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  3. ↑ The main trunk shall contain at least 2 fibre pairs and each fibre pair shall be capable of operating at a minimum of 10Gbit/s, providing a minimum of 64 Basic System Payload Modules in each fibre pair. "Standard IRU Agreement" (PDF). SEA-ME-WE 3. 2012-11-30. p. 23. Archived from the original (PDF) on 3 March 2016. Retrieved 2016-02-14.
  4. ↑ SEA-ME-WE 3 4th 10G Upgrade (Dec 2009) "Capacity Upgrade of In-service Systems using WDM Technology" (PDF). FUJITSU. 2014-04-23. p. 12. Archived from the original (PDF) on 18 July 2020. Retrieved 2016-02-14.
  5. ↑ "Background". SEA-ME-WE 3. n.d. Archived from the original on 26 اكتبر 2012. Retrieved 2016-02-15. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  6. ↑ «Pakistan Times | Top Story: Standby Net arrangements terminated in Pakistan». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ فوریه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۹ آوریل ۲۰۱۷.
  7. ↑ "Communication breakdown in Pakistan". The Sydney Morning Herald. 29 June 2005.
  8. ↑ "Pakistan cut off from the world". The Times Of India. 28 June 2005. Archived from the original on 22 اكتبر 2012. Retrieved 19 April 2017. {{cite news}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  9. ↑ "Asia phone links start to recover". BBC News. 28 December 2006.
  10. ↑ Bloomberg
  11. ↑ "Severed Cables in Mediterranean Disrupt Communication". Bloomberg. 19 December 2008.
  12. ↑ "GO submarine cable fault part of wider disruption between Italy and Egypt". Times of Malta. 19 December 2008.
  13. ↑ "Perth-Singapore cable severed". iTnews. 15 January 2013.
  14. ↑ http://www.iinet.net.au/status/fault.php?id=2295154
  15. ↑ http://www.iinet.net.au/status/fault.php?id=3669107
  16. ↑ http://www.iinet.net.au/status/fault.php?id=3757465
  17. ↑ http://www.itnews.com.au/news/telstra-iphone-mac-users-report-crippling-speeds-to-apple-services-410006
  18. ↑ "Event 4351219 | iiNet Network Status - Internet Service | Internet Service | iiNet Australia". www.iinet.net.au. Archived from the original on 21 July 2018. Retrieved 2015-09-28.
  19. ↑ Internode. "Internode :: Support :: Network Status and Advisories". advisories.internode.on.net. Retrieved 2015-09-29.
  20. ↑ Vocus Group. "Vocus Group - Incident Summary". Retrieved 2016-12-13.
  21. ↑ Süddeutsche Zeitung, 28 August 2013 (accessed 30.8.2013)
  22. ↑ John Goetz, Hans Leyendecker and Frederik Obermaier (28 August 2013). "British Officials Have Far-Reaching Access To Internet And Telephone Communications" (accessed 30.8.2013)
  23. ↑ The Age, 29 August 2013 (accessed 30.8.2013)
  24. ↑ Anton A. Huurdeman (31 July 2003). The Worldwide History of Telecommunications. John Wiley & Sons. pp. 462–. ISBN 978-0-471-20505-0. Retrieved 19 February 2013.

منابع[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=مسیر_SEA-ME-WE-3&oldid=39220075»