پاپاورین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پاپاورین
داده‌های بالینی
تلفظ‎/pəˈpævərn/‎
نام‌های تجاریPavabid, others
AHFS/Drugs.commonograph
مدلاین پلاسa682707
رده‌بندی داروهای
بارداری
  • AU: A
روش مصرف داروخوراکی، تزریق وریدی، تزریق ماهیچه‌ای، مقعدی، intracavernosal
کد ATC
وضعیت قانونی
وضعیت قانونی
داده‌های فارماکوکینتیک
زیست فراهمی۸۰٪
پیوند پروتئینی~۹۰٪
متابولیسمکبد
نیمه‌عمر حذف۱٫۵–۲ ساعت
دفعکلیه
شناسه‌ها
  • 1-(3,4-Dimethoxybenzyl)-7,8-dimethoxyisoquinoline
شمارهٔ سی‌ای‌اس
  • 58-74-2 ✔Y
    61-25-6 (هیدروکلرید)
پاب‌کم CID
دراگ‌بنک
کم‌اسپایدر
UNII
KEGG
ChEBI
ChEMBL
CompTox Dashboard (EPA)
ECHA InfoCard100.000.361 ویرایش در ویکی‌داده
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیاییC20H21NO4
جرم مولی۳۳۹٫۳۹۱ g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)
  • COc1ccc(cc1OC)Cc2c3cc(c(cc3ccn2)OC)OC
  • InChI=1S/C20H21NO4/c1-22-17-6-5-13(10-18(17)23-2)9-16-15-12-20(25-4)19(24-3)11-14(15)7-8-21-16/h5-8,10-12H,9H2,1-4H3 ✔Y
  • Key:XQYZDYMELSJDRZ-UHFFFAOYSA-N ✔Y
 N✔Y (این چیست؟)  (صحت‌سنجی)

پاپاورین یکی از ترکیبات موجود در تریاک است که برای درمان اسپاسم، وازواسپاسم و گاهی در اختلال نعوظ مردان استفاده می‌شود. پاپاوارین یک آلکالوئید اوپیوئید از مشتقات بنزیل ایزوکینولین است و از نظر ویژگی‌های ساختاری و داروشناختی تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای با آلکالوئیدهای مسکن تریاک از جمله مرفین دارد. پاپاورین نامحلول در آب است و به همین دلیل در شیره تریاک وجود ندارد.

پاپاورین در شکل آمپول در ایران موجود است.

موارد مصرف[ویرایش]

  • درمان ناتوانی جنسی در مردان با تزریق داخل پنیس
  • بهبود کاهش خونرسانی (ایسکمی) مغزی و محیطی ناشی از انقباض (اسپاسم) شریانی و کاهش خونرسانی عضله قلب (ایسکمی میوکارد)، درمان انسداد رگهای قلب (کرونر) و حالات خاص انقباض رگها (آنژیواسپاستیک) مغزی
  • اثر آنتی اسپاسمودیک عضلات صاف مثل عروق خونی، مثانه، مجاری ادراری و اسپاسم‌های روده‌ای

مکانیسم اثر[ویرایش]

پاپاورین آلکالوئید اپیوئیدی است.

عوارض جانبی[ویرایش]

اختلال در بینایی، دل درد، ضعف، زرد شدن پوست یا چشم به صورت نادر، واکنش‌های محل تزریق، تنگی نفس، سردرد، افزایش ضربان قلب و فشار خون، تعریق زیاد، فلاشینگ (گرگرفتگی صورت).پریاپیسم

جستارهای وابسته[ویرایش]

اپیوم

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷