تشکیلات دموکراتیک زنان ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
افزودن اسامی زنانی که در تشکیلات دموکراتیک زنان‌ حزب فعالیت داشتند.
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۱۵: خط ۱۵:
'''تشکیلات دموکراتیک زنان ایران''' شاخه زنان [[حزب توده ایران|حزب توده ایران است]].
'''تشکیلات دموکراتیک زنان ایران''' شاخه زنان [[حزب توده ایران|حزب توده ایران است]].


این سازمان با رهبری [[مریم فیروز]] در سال ۱۹۴۳ با نام تشکیلات زنان ایران تأسیس شد و در سال ۱۹۴۷ به [[فدراسیون دموکراتیک بین‌المللی زنان]] پیوست.<ref>{{Cite journal|last=Behrooz|first=Maziar|date=August 2001|title=Tudeh Factionalism and the 1953 Coup in Iran|journal=International Journal of Middle East Studies|volume=33|issue=3|pages=363–82|doi=10.1017/S0020743801003026|jstor=259456}}</ref><ref name="CUP">{{Cite book|last=Paydar|first=Parvin|title=Women and the Political Process in Twentieth-Century Iran|publisher=Cambridge University Press|pages=124–5|year=1995|isbn=978-0-521-59572-8}}</ref>
این سازمان با رهبری [[مریم فیروز]] (همسر [[نورالدین کیانوری]]) در سال ۱۹۴۳ با نام تشکیلات زنان ایران تأسیس شد و در سال ۱۹۴۷ به [[فدراسیون دموکراتیک بین‌المللی زنان]] پیوست.<ref>{{Cite journal|last=Behrooz|first=Maziar|date=August 2001|title=Tudeh Factionalism and the 1953 Coup in Iran|journal=International Journal of Middle East Studies|volume=33|issue=3|pages=363–82|doi=10.1017/S0020743801003026|jstor=259456}}</ref><ref name="CUP">{{Cite book|last=Paydar|first=Parvin|title=Women and the Political Process in Twentieth-Century Iran|publisher=Cambridge University Press|pages=124–5|year=1995|isbn=978-0-521-59572-8}}</ref>

⚫
به گفته حامد شهیدیان، این سازمان خواستار تحولات اساسی در قوانین حاکم بر حقوق زنان در خانواده و محل کار بود.<ref>{{Cite journal|last=Hammed|first=Shahidian|date=May 1994|title=The Iranian Left and the "Woman Question" in the Revolution of 1978-79|journal=International Journal of Middle East Studies|volume=26|issue=2|pages=223–47|doi=10.1017/S0020743800060220|jstor=164734}}</ref> آن‌ها نشریه ماهانه‌ای به سردبیری [[زهرا اسکندری بیات]] (خواهر [[سلیمان اسکندری|سلیمان‌میرزا اسکندری]]) به‌نام ''[[بیداری ما]]'' منتشر می‌کردند.<ref name="CUP">{{Cite book|last=Paydar|first=Parvin|title=Women and the Political Process in Twentieth-Century Iran|publisher=Cambridge University Press|pages=124–5|year=1995|isbn=978-0-521-59572-8}}</ref>


از جمله زنانی که در تشکیلات دموکراتیک زنان‌ حزب فعالیت داشتند می‌توان این افراد را نام برد، [[تاج اسکندری]] (از خانوادهٔ مشهور اسکندری)، [[خدیجه کشاورز]] (همسر فریدون کشاورز) حقوق‌دان برجسته، [[صدیقه امیرخیزی]] (همسر [[علی امیرخیزی]]) از اعضای کهنه‌کار جنبش زنان، [[لرتا|لُرِتا]] (همسر [[عبدالحسین نوشین]]) هنرپیشهٔ برجسته کشور و از اعضای گروه تئاتر نوشین، [[هما هوشمند راد]]، دکتر [[اختر کیانوری کامبخش]] (همسر [[عبدالصمد کامبخش]] و خواهر [[نورالدین کیانوری]])، [[نجمی علوی]] و [[بدری علوی]] (خواهران [[بزرگ علوی]] و [[مرتضی علوی]])، [[شاه‌زنان وزیری]]، [[عالیه شرمینی]] (مادر نادر شرمینی)، [[مهرانگیز اسکندری]]، [[جمیله صدیقی]]، [[اعظم سروش]]، [[ایران ارانی]]، [[فروهید کباری]] و [[راضیه غلامی شعبانی]] اولین زن زندانی سیاسی ایران.<ref>آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ۴۱۲ و ۴۱۳</ref>


⚫
به گفته حامد شهیدیان، این سازمان خواستار تحولات اساسی در قوانین حاکم بر حقوق زنان در خانواده و محل کار بود.<ref>{{Cite journal|last=Hammed|first=Shahidian|date=May 1994|title=The Iranian Left and the "Woman Question" in the Revolution of 1978-79|journal=International Journal of Middle East Studies|volume=26|issue=2|pages=223–47|doi=10.1017/S0020743800060220|jstor=164734}}</ref> آن‌ها نشریه ماهانه‌ای به سردبیری [[زهرا اسکندری بیات]] به‌نام ''[[بیداری ما]]'' منتشر می‌کردند.<ref name="CUP">{{Cite book|last=Paydar|first=Parvin|title=Women and the Political Process in Twentieth-Century Iran|publisher=Cambridge University Press|pages=124–5|year=1995|isbn=978-0-521-59572-8}}</ref>


تشکیلات زنان ایران در سال ۱۹۴۹ به همراه حزب توده و سایر جریانات وابسته به آن، ممنوع اعلام شد، اما حزب توده موفق شد این سازمان را در سال ۱۹۵۱ با نام جدید تشکیلات دموکراتیک زنان ایران احیا کند.<ref name="CUP">{{Cite book|last=Paydar|first=Parvin|title=Women and the Political Process in Twentieth-Century Iran|publisher=Cambridge University Press|pages=124–5|year=1995|isbn=978-0-521-59572-8}}</ref>
تشکیلات زنان ایران در سال ۱۹۴۹ به همراه حزب توده و سایر جریانات وابسته به آن، ممنوع اعلام شد، اما حزب توده موفق شد این سازمان را در سال ۱۹۵۱ با نام جدید تشکیلات دموکراتیک زنان ایران احیا کند.<ref name="CUP">{{Cite book|last=Paydar|first=Parvin|title=Women and the Political Process in Twentieth-Century Iran|publisher=Cambridge University Press|pages=124–5|year=1995|isbn=978-0-521-59572-8}}</ref>

نسخهٔ ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۴۴

با سازمان زنان ایران اشتباه نشود.
تشکیلات دموکراتیک زنان ایران
بنیان‌گذاری۱۸ فوریه ۱۹۴۳؛ ۸۱ سال پیش (۱۹۴۳-18}})
روزنامهبیداری ما
مرام سیاسیفمینیسم مارکسیستی
وابستگی ملیحزب توده ایران
وابستگی بین‌المللیفدراسیون دموکراتیک بین‌المللی زنان
شعارما هم در این خانه حقی داریم
وبگاه

تشکیلات دموکراتیک زنان ایران شاخه زنان حزب توده ایران است.

این سازمان با رهبری مریم فیروز (همسر نورالدین کیانوری) در سال ۱۹۴۳ با نام تشکیلات زنان ایران تأسیس شد و در سال ۱۹۴۷ به فدراسیون دموکراتیک بین‌المللی زنان پیوست.[۱][۲]

به گفته حامد شهیدیان، این سازمان خواستار تحولات اساسی در قوانین حاکم بر حقوق زنان در خانواده و محل کار بود.[۳] آن‌ها نشریه ماهانه‌ای به سردبیری زهرا اسکندری بیات (خواهر سلیمان‌میرزا اسکندری) به‌نام بیداری ما منتشر می‌کردند.[۲]


از جمله زنانی که در تشکیلات دموکراتیک زنان‌ حزب فعالیت داشتند می‌توان این افراد را نام برد، تاج اسکندری (از خانوادهٔ مشهور اسکندری)، خدیجه کشاورز (همسر فریدون کشاورز) حقوق‌دان برجسته، صدیقه امیرخیزی (همسر علی امیرخیزی) از اعضای کهنه‌کار جنبش زنان، لُرِتا (همسر عبدالحسین نوشین) هنرپیشهٔ برجسته کشور و از اعضای گروه تئاتر نوشین، هما هوشمند راد، دکتر اختر کیانوری کامبخش (همسر عبدالصمد کامبخش و خواهر نورالدین کیانوری)، نجمی علوی و بدری علوی (خواهران بزرگ علوی و مرتضی علوی)، شاه‌زنان وزیری، عالیه شرمینی (مادر نادر شرمینی)، مهرانگیز اسکندری، جمیله صدیقی، اعظم سروش، ایران ارانی، فروهید کباری و راضیه غلامی شعبانی اولین زن زندانی سیاسی ایران.[۴]


تشکیلات زنان ایران در سال ۱۹۴۹ به همراه حزب توده و سایر جریانات وابسته به آن، ممنوع اعلام شد، اما حزب توده موفق شد این سازمان را در سال ۱۹۵۱ با نام جدید تشکیلات دموکراتیک زنان ایران احیا کند.[۲]

منابع

  1. ↑ Behrooz, Maziar (August 2001). "Tudeh Factionalism and the 1953 Coup in Iran". International Journal of Middle East Studies. 33 (3): 363–82. doi:10.1017/S0020743801003026. JSTOR 259456.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ Paydar, Parvin (1995). Women and the Political Process in Twentieth-Century Iran. Cambridge University Press. pp. 124–5. ISBN 978-0-521-59572-8.
  3. ↑ Hammed, Shahidian (May 1994). "The Iranian Left and the "Woman Question" in the Revolution of 1978-79". International Journal of Middle East Studies. 26 (2): 223–47. doi:10.1017/S0020743800060220. JSTOR 164734.
  4. ↑ آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ۴۱۲ و ۴۱۳

پیوند به بیرون

آیکون خرد

این یک مقالهٔ خرد ایران است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

آیکون خرد

این یک مقالهٔ خرد مرتبط با حزب کمونیست است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

آیکون خرد

این یک مقالهٔ خرد فمینیسم است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=تشکیلات_دموکراتیک_زنان_ایران&oldid=31005409»