سنگ‌چین
در باستان‌شناسی، به توده‌ای از سنگ‌های درشت که برای یادبود یا نشانه‌گذاری چیده می‌شده است سنگ‌چین می‌گویند. در قدیم سنگچینها در بسیاری موارد بر روی یک گور چیده می‌شده‌اند.[۱]
در کاربردهای غیر از باستان‌شناسی، واژه سنگ‌چین می‌تواند به دیواره‌های سنگی یا سنگفرش با سنگ‌های درشت هم اشاره داشته باشد.
سنگ‌چین‌های افراشته و باستانی در سراسر جهان یافت می‌شوند و بسیاری از آنها شکلی مخروطی دارند. در قدیم رهگذران راه‌های دورافتاده عادت داشتند بر روی گردنه‌ها و پیچ‌ها سنگ‌چین‌هایی برای شناسایی راه درست کنند و رهگذران بعدی به نوبه خود به مرور سنگ‌هایی را به این سنگچینها می‌افزودند. این کار به‌ویژه در مناطق مه‌آلود مانند اسکاتلند و ولز رواج زیادی داشت.
در باستان‌شناسی، اگر مرزبندی با سنگ یا خاک، به شکل دایره و دور محوطه‌ای به قطر حداکثر ۲۰ متر انجام شده‌باشد به آن سنگ‌چین حلقه‌ای گفته می‌شود. محوطه‌ای متشکل از مجموعهٔ سنگچینها نیز محوطهٔ سنگ‌چین نام دارد.
منابع
[ویرایش]- ↑ واژه‌های مصوّب فرهنگستان تا پایان دفتر دهم فرهنگ واژه‌های مصوّب
- Chisholm, Hugh, ed. (1911). Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press: Cairn.