پادره پیو

پیو پیترلچینای قدیس
کشیش
زادۀ	۲۵ مهٔ ۱۸۸۷ پیترلچینا، بنونتو، ایتالیا
درگذشتۀ	۲۳ سپتامبر ۱۹۶۸ (۸۱ سال) سان جووانی روتوندو، فوجیا، ایتالیا
ستایش‌شده در	کلیسای کاتولیک
بئاتیفیه	۲ مه ۱۹۹۹، رم، ایتالیا از سوی پاپ ژان پل دوم
قدیس‌شدن	۱۶ ژوئن ۲۰۰۲، رم، ایتالیا از سوی پاپ ژان پل دوم
بارگاه اصلی	سان جووانی روتوندو, ایتالیا (جایی که می زیسته و به خاک سپرده شده)
جشن	۲۳ سپتامبر
حامی	نوجوانی (۲۲ ژانویه)

پیو پیترلچینای قدیس (به ایتالیایی: Pio da Pietrelcina)‏ (۲۵ مه ۱۸۸۷ - ۲۳ سپاتمبر ۱۹۶۸) یک کشیش کاتولیک کاپوچین ایتالیایی بود که توسط کلیسای کاتولیک قدیس اعلام شد. وی با نام فرانچسکو فورجیونه زاده شد اما پسینترها نام پیوس (به ایتالیایی: Pio) را برای خود برگزید و پس از پیوستن به کاپوچینها به پدر پیو شهره شد. عمده شهرتش برای این است که حدود پنجاه سال از مرگش میگذرد ولی جسد وی هنوز سالم است.ودلیل دیگر آن برای ظهور استیگماتا در بدنش بود. وی فرزند گرازیو ماریو فورجیونه (۱۸۶۰–۱۹۴۶) و ماریو جوزپا دی نوزیو فورجیونه (۱۸۵۹–۱۹۲۹) بود و در ۲۵ مه ۱۸۸۷ در قصبه پیترلچینا در جنوب ایتالیا به دنیا آمد و والدین وی کشاورز و دهاتی بودند.

جسد سالم مانده پادره پیو در پیترلچینا

زندگینامه

کودکی

شهر پیترچینا‌، محل تولد پادره پیو

در 25 می 1887، چهارمین فرزند گرازیو فورجیونه و ماریا جوزپا د نونزیو در پیترلچینا، استان و اسقف نشین بنونتو به دنیا آمد. روز بعدی او را با نام فرانچسکو تعمید دادند.

در پنج سالگی، زمانی که خود را متعهد به وقف همیشگی به خداوند می‌سازد، خدمتی مذهبی را حس می‌کند. در همین سنین خود را با توبه تسلیم می‌کند، خود را از حملات شریر حفظ می‌کند و در خلسه و تصوراتی آسمانی تسلی می‌یابد.

برای تحصیل کردن و حمایتش، کار کردن خانواده تنها در پیترچینا کافی نیست و برای همین پدر گرزیو تصمیم می‌گیرد تا به خارج از کشور مهاجرت کند.

آغاز خدمت

در همین حال، انتخاب فرانچسکو طرحی واضح است. می‌خواهد تا «برادری با ریش» همچون برادر کامیلو از سن ایلیا آپیانیتزی شود، فقیری که اغلب دیده میشد که در سرزمینش صدقه می‌خواهد. اما در نوآموزی کاپوچین‌ها مکان ممکنه‌ای وجود نداشت. اقوام و دوستان سعی می‌کنند تا او را متقاعد کنند که به خانواده مذهبی دیگری بپیوندد. در نهایت مکانی آزاد شده و در 6 ژانویه 1903 فرانچسکو فورجونه در نوآموزی کاپوچین‌ها در منطقه مذهبی سن آنجلو فوجیا (امروزه سن آنجلو و پادره پیو نامگذاری شده است) در مارکونه، استان بنِوِنتو و چند کیلومتری پیترچینا داخل می‌شود.

22 ژانویه پیش رو از شاگردی لباس راهبی به تن کرد و نام برادر پیو را گرفت. درست یک سال بعد در 27 ژانویه 1907 بعد از پیشه موقت با نظرهایی که بطور قطعی تثبیت شد به سن ایلیا آپیانیزی در نزدیکی کومپاباسو فرستاده شد.

چندین بار به دلایل سلامتی، این راهب جوان مجبور به ترک صومعه و تحصیل شد. پزشکان به او توصیه کردند که برای تنفس هوای محله بومی‌اش به پیترلچینا بازگردد. در واقع، در آنجا علائم فروکش می‌کرد، اما نه به دلایلی که پزشکان فرض می‌کردند.

در 10 اوت 1910، کاپوچین تنها بیست و سه سال داشت، در 10 آگوست 1910، به لطف اسقف اعظم پائولو شینوسی از بخش اسقفی سریر مقدس، به عنوان کشیش منصوب شد. چهار روز بعد پادره پیو اولین مراسم عشای ربانی خود را در کلیسای محلی پیترلچینا برگزار کرد. او در تصویر یادگاری به عیسی می نویسد:

برای تو ای کشیش مقدس، ای قربانی کامل

آنها تنها کلمات آن وضعیت نبود. در واقع «بارها» «به خداوند قربانی‌ها را برای فقرای گنهکار و پاکسازی روح‌ها» تقدیم می‌کرد. و دیری نگذشت که پاسخی را دریافت کرد.

استیگماتا و اتهامات

در طول چند هفته اولین ظواهر استیگماتا قابل مشاهده و به نوعی در دستان تأیید شد، اما بخاطر اینکه روح از چنین پدیده‌ای بسیار شگفت‌زده شده بود خدا را برای اینگونه پدیده قابل مشاهده بطور مستمر دعا می‌کرد. دعا اجابت شد. سوراخ‌ها ناپدید می‌شوند، اما درد تیر کشیدنی که احساس میکرد به نوعی در بعضی موقعیت‌ها و ایام خاصی حسش می‌کرد. در همین دوره خداوند به راهب درد تاج خار و شلاق‌هایش را اهدا کرد.

دستان زخمی پادره پیو، نشانه های استیگماتا

6 نوامبر 1915، در طول جنگ جهانی اول تجربه خدمت نظامی او آغاز شد، نشانه‌های سه دوره طولانی بهبود بخاطر تشدید بیماری مرموزش با تب 52 درجه‌ای پدید آمد. کابوس آزمون نهایی 16 مارس 1918، بخاطر خشکی ریه‌ مضاعف تغییر می‌کند.

در طول یکی از این دوره‌های بهبود پادره پیو در دیر فوجیا ساکن می‌شود. پیشوای روحانی منطقه و پدر روحانی او را ناگزیر می‌کنند، در بندیکت سن مارکو از لامیس، متقاعد شدند که بیماریش پدیده‌ای از شریر است تا که او را از صومعه دور نگاه دارند. با این حال راهب جوان در فوجیا از تب شدید بسیار رنج می‌برد. 28 جولای 1916 محافظ صومعه سن جووانی روتوندو، پدر پائولینو دا کازاکالندو، او را با خود به دهکده گارگانیکو برد و در آنجا تسکین یافت. بخاطر اینکه این ترخیص را کسب کرد که «موقتا» تا به 4 سپتامبر بماند. در عوض برای همیشه در آنجا باقی می‌ماند.

حدود 5 تا 7 آگوست 1918 پدیده روحانی همه‌جانبه‌ای را زیست می‌کند: یک «شخصیت آسمانی» با تمامی خشونت در روح، ورقه آهنی بسیار بلندی با نقطه‌ی بشدت تیزی را بسوی او پرتاب کرده و او را می‌سوزاند.

سپس در 20 سپتامبر در کلیسای کوچک صومعه‌ای شخصیت مرموزی همچون آنکه شب 5 آگوست دیده بود بر او ظاهر شد اما با دستان و پاها و قفسه سینه‌ای که از آن خون می‌چکید. در پایان رویت نیز دستان و پاها و قفسه سینه شکافته شده و خون می‌چکید.

خبر استیگماتا از همان سال متوالی پخش شد و تجمع زائران آغاز شد. از 1919 تا 1920، به دستور مافوق‌ها، پادره پیو سه شخص برجسته پزشکی عصر خود را دیدار کرد: پرفسور رومانی و بینیامی و دکتر فستا.

همهمه و تهمت باعث تلاش برای انتقال پادره پیو به صومعه دیگری می شود. اما واکنش مردمی مانع اجرای آن می شود. در ماه می 1931، دفتر مقدس پادره پیو را از تمام دانشکده های مربوط به وزارت کشیشان محروم کرد، به استثنای مراسم عشای ربانی که او فقط می توانست به طور خصوصی در کلیسای داخلی صومعه برگزار کند.

تأسیس بیمارستان و ادامه اتهامات و وخامت

پادره پیو در حال نشان دادن استیگماتا بر روی دستان.

ممنوعیت‌ها در 14 جولای 1933 منحط شد. برادر روحانی برای همیشه به زندگی خود بازگشت: قربانی مقدس در صبح، سپس خدمت اعتراف گناه تا ساعت 16 روز برای رهایی برادران راهب از بندهای شیطان. در زمانهای سکوت تا پاسی از شب دعا می‌کرد.

در 1940 ایده تأسیس «خانه تسکین فقرا» در پادره پیو شکل گرفت. اولین سنگ در 16 می 1947 پایه گذارده شد. در همان دوره اولین گروه‌های دعا پدید آمدند.

در ابتدای آپریل 1948 در میان زائرانی که به سن جووانی روتوندو می‌آمدند کشیش لهستانی جوانی بود که به پادره پیو اعتراف گناه کرد. نام او کارل وُیتیوا بود.

در 1952 سراسقف کاپوچین‌ها برآورد کرد که کلیسای صومعه در برابر تعداد بیشمار مومنانی که در مراسم قربانی مقدس شرکت می‌کنند بسیار کوچک است. در 1954 پدر پیو در بیرون، فضای جلوی کلیسا شروع به برگزاری مراسم کرد. از ژانویه 1955 شروع به ساخت کلیسای جدید بزرگتری کردند، سپس در اول جولای 1959 توسط اسقف فوجیا، اسقف پائولو کارتا تقدیس شد. پادره پیو حضور نداشت چراکه در بیمارستان بستری شده بود.

5 می 1956 خانه تسکین فقرا تاسیس شد. سال بعدی پادره پیو از پاپ خواست که مدیریت بیمارستان به جماعت رهبانیت فرانسیسکن سپرده شود که سهام به بانک واتیکان سپرده شود و همچنین پس از مرگش سریر مقدس اهدای کمک مالی به خانه تسکین فقرا را قبول کند. پدر مقدس تمام آنها را قبول کرد.

در 1960 اتهامات جدید سراسقف کاپوچین‌ها را بر آن داشت که از پاپ جان بیست و سوم بخواهند تا از سن جووانی روتوندو و خانه تسکین فقرا دیداری رسولی کند. این وظیفه به اسقف اعظم کارلو ماکاری سپرده شد. پس از تکمیل آزمایش عملکردها با دیدار رسولی، برخی نظم‌ها به اجرا درآمد، در بین آنها ممنوعیت بر کشیشان و به دلایل دیگر اسقفان در خدمت کردن به مراسم پدر بود و وظیفه‌ای برای کاپوچین‌ها که مراسم قربانی مقدس را در زمان محدودی که در آستانه خدمت کشیشان وفادار می‌باشد یعنی در نیم ساعت یا حداکثر 40 دقیقه بوده و به طور تغییرناپذیری هرروزه در ساعتی ثابت باشد. محدودیت‌ها چند ماه بعد توسط پاپ جدید، پل ششم، پس از انتخاب شدن او، لغو شد.

وخامت و درگذشت

در 1966 شرایط سلامتی پادره پیو وخیم شد، که تسلط توانایی برگزاری مراسم بطور نشسته را بدست آورد. در ماه مارس 1968 ناچار شد که خود را روی صندلی چرخدار جابجا کند.

در ساعت پنج صبح 22 سپتامبر پادره پیو آخرین قربانی‌مقدسش را برگزار کرد، که در طول آن بخاطر افت فشار خون از هوش رفت. به اتاقچه قربانگاه منتقل شد و با نفس تنگی تکرار می‌کرد: «فرزندانم، فرزندانم!» در ساعت نه همان روز مباشر رسولی منطقه مذهبی، پدر کلمنت از سانتا ماریا در پونتا، گورابه‌ای که توسط روحانی کلیسای بزرگ بوجود آمده بود را تقدیس کرد. در ساعت 18 پادره پیو به جمعیتی که در کلیسا جمع شده بودند، برکت می‌دهد. این آخرین حضور عمومی او بود.

در ساعت 2:30 صبح 23 سپتامبر پادره پیو فوت می‌کند.

نام عیسی و مریم را بطور پیوسته تکرار می‌کرد. در طول کنترل معاینه بدن این کاپوچین، به محض اینکه فوت می‌کند، کشف می‌شود که استیگماتا بدون بجای گذاشتن اثری غیب شده است. بیش از این حفظ نشده است. خدمت کشیش و قربانی تمام شده است.

قدیس اعلام شدن

روز قدیس خواندن پادره پیو در میدان سن پیتر، واتیکان

20 مارس 1983، در زیارتگاه «سانتا ماریا دله گراتزیه» در سن جووانی روتوندو فرایند شناختی در زندگی و فضیلت‌های پادره پیو متولد فرانچسکو فورجونه بطور رسمی آغاز می‌شود که در 19 ژانویه 1990 در همان مزار خاتمه می‌یابد.

12 فوریه 1990 در سالن «سن لورنزو دا بریندیزی» اعضای عمومی برادران کهتر کاپوچین در رم، پروسه تبرک و قدیس شدن با عمل اسقف آنتونیو کازیری، نخست‌وزیر جماعت عوامل قدیسان آغاز شد.

18 دسامبر 1997، در سنای پاپ در واتیکان با حضور پاپ جان پل دوم، حکم حماسی فضیلت پادره پیو که از زمینه «محترم» اقتباس شده بود، خوانده شد.

2 می 1999 در میدان سن پیتر، جان پل دوم پادره پیو محترم را «مبارک» اعلام کرد.

16 ژوئن 2002 پاپ جان پل دوم، پادره پیو مبارک را «قدیس» اعلام کرد.

پانویس

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Pio of Pietrelcina». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۴ مه ۲۰۱۴.