رآکتور نسل دو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
مقایسه اندازه مخازن راکتور نسل دو

راکتور نسل دو (انگلیسی: Generation II reactor)، دسته‌ای از راکتورهای هسته‌ای است که به گروه راکتورهای تجاری ساخته‌شده تا پایان دهه ۱۹۹۰ اشاره دارد.[۱] نسخه‌های اولیه و قدیمی‌تر راکتورهای آب فشرده، واکنشگاه آب جوشان، کاندو، پیشرفته گاز سرد، آربی‌ام‌کی و رآکتور انرژی آبی-آبی از جمله آن‌ها هستند.[۱]

نسل دوم راکتورها در مقابل نسل اول راکتورها هستند، که به نمونه اولیه راکتورهای قدرت مانند نیروگاه اتمی شیپینگ پورت، نیروگاه هسته‌ای بلوارسک، ماگنوکس، یو ان جی جی، فرمی ۱ و درسدن ۱ اشاره دارند.[۱] آخرین راکتور تجاری تجاری Gen I در نیروگاه هسته‌ای ویلفا[۲] قرار داشت و در پایان سال ۲۰۱۵ فعالیت خود را متوقف کرد. نام‌گذاری برای طراحی راکتورها، که چهار نسل را نشان می‌دهد، توسط وزارت انرژی ایالات متحده زمانی که مفهوم راکتورهای نسل چهار را معرفی کرد، پیشنهاد شد.

نام راکتور نسل دو برای طرح‌های مدرنیزه‌شده ساخته‌شده پس از سال ۲۰۰۰، مانند راکتور چینی سی پی آر ۱۰۰۰، در رقابت با طرح‌های گران‌تر رآکتورهای نسل سه استفاده می‌شود. رآکتورهای نسل سه نوسازی‌شده راکتورهای نسل دو هستند که شامل سیستم‌های ایمنی بهبودیافته و عمر طراحی ۶۰ ساله است.[نیازمند منبع]

طرح‌های راکتور نسل دو عموماً عمر طراحی اولیه ۳۰ یا ۴۰ سال داشتند.[۳] این زمان برای دوره‌ای تعیین شد که برای ساخت راکتور وام‌هایی گرفته شده و در خلال بهره‌برداری پرداخت می‌شد. با این حال، بسیاری از راکتورهای نسل دو تا ۵۰ یا ۶۰ سال عمر می‌کنند، و افزایش عمر آن‌ها تا ۸۰ سال نیز ممکن است. در بسیاری موارد ادامه کار راکتور تا ۸۰ سال مقرون به صرفه باشد.[۴] تا سال ۲۰۱۳ حدود ۷۵ درصد از راکتورهای فعال ایالات متحده مجوز تمدید عمر تا ۶۰ سال دریافت کردند.[۵]

راکتور شماره ۴ چرنوبیل، راکتور نسل دو، آربی‌ام‌کی ۱۰۰۰ بود که منفجر شد.

سه رآکتور تخریب‌شده فوکوشیما دایچی، راکتورهای نسل دو بودند. به‌طور خاص راکتورهای آب جوش مارک ۱ (BWR) که توسط جنرال الکتریک طراحی شده بود. در سال ۲۰۱۶، واحد ۲ در «ایستگاه تولید هسته‌ای واتس بار» به مدار تولید پیوست و احتمالاً آخرین راکتور نسل دو است که در ایالات متحده عملیاتی می‌شود.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Jamasb, Tooraj; William J. Nuttall; Michael G. Pollitt (2006). Future electricity technologies and systems (illustrated ed.). Cambridge University Press. pp. 203. ISBN 978-0-521-86049-9.
  2. Stephen M. Goldberg and Robert Rosner (2011). "Nuclear Reactors: Generation to Generation" (PDF). American Academy of Arts and Sciences. Retrieved 1 September 2018. The only remaining commercial Gen I plant, the Wylfa Nuclear Power Station in Wales, was scheduled for closure in 2010. However, the UK Nuclear Decommissioning Authority announced in October 2010 that the Wylfa Nuclear Power Station will operate up to December 2012.
  3. Delene, J.G.; Hudson, C.R. II (May 1993). Cost Estimate Guidelines for Advanced Nuclear Power Technologies (ORNL/TM-10071/R3 ed.). Oak Ridge, Tennessee: Oak Ridge National Laboratories. pp. 43–45. doi:10.2172/10176857. Retrieved 9 September 2020.
  4. "No reason why NPPs cannot live beyond 60". Nuclear Engineering International. 1 October 2010. Archived from the original on 13 June 2011. Retrieved 14 October 2010.
  5. "Renewal a bridge to replacement". World Nuclear News. 19 December 2013. Retrieved 21 December 2013.

پیوند به بیرون[ویرایش]