بهادرشاه دوم
| بهادرشاه دوم | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| نوزدهمین پادشاه گورکانی هند | |||||
| سلطنت | ۲۸ سپتامبر ۱۸۳۷ – ۲۱ سپتامبر ۱۸۵۷ | ||||
| تاج‌گذاری | ۲۹ سپتامبر ۱۸۳۷ در لال قلعه | ||||
| پیشین | اکبر دوم | ||||
| جانشین | امپراتوری از بین رفت (ملکه ویکتوریا به عنوان امپراتور هند) | ||||
| زاده | ۲۴ اکتبر ۱۷۷۵ شاه جهان آباد, امپراتوری گورکانی هند (اکنون دهلی قدیم، دهلی، هند) | ||||
| درگذشته | ۷ نوامبر ۱۸۶۲ (۸۷ سال) یانگون، حکومت بریتانیا در برمه (امروزی یانگون، میانمار) | ||||
| آرامگاه | ۷ نوامبر ۱۸۶۲ یانگون، میانمار | ||||
| همسران | اشرف محل, اختر محل, زینت محل، تاج محل | ||||
| فرزند(ان) | میرزا دارا بخت, میرزا مغول, میرزا فتح الملک بهادر, میرزا خضر سلطان, میرزا جوان بخت, میرزا شاه عباس, بیش از ۱۶ | ||||
| |||||
| خاندان | دودمان تیمور | ||||
| پدر | اکبر دوم | ||||
| مادر | للا بانو بیگم | ||||
| دین و مذهب | اسلام | ||||
بَهادُرشاه دوم (به اردو: بہادر شاہ دوم) معروف به «بَهادُرشاه پیروز» و با نام کامل «ابوالمظفر سراج‌الدین محمد بهادرشاه ظفر» آخرین امپراتور مغول از دودمان گورکانی در هندوستان بود. وی فرزند اکبرشاه دوم بود. از وی به عنوان آخرین پادشاه مسلمان هندوستان و از پویندگان جنبش استقلال هند از سوی امپراتوری بریتانیا یاد می‌شود.
بهادرشاه بسیار به ادبیات و خطاطی علاقه داشت و به زبان اردو و زبان فارسی شعرهایی به «شکل غزل» می‌سرایید.[۱] پس از وقایع منجر به شورش‌های سال ۱۸۵۷ میلادی در هند که به شکل شدید و خشونت باری توسط قوای حکومت بریتانیا مستقر در هندوستان سرکوب گردید، بریتانیا وی و باقی‌مانده خانواده‌اش را دستگیر، محاکمه و نهایتاً از دهلی به یانگون در برمه که تحت قیومیت امپراتوری بریتانیا بود، تبعید کرد.
نگارخانه[ویرایش]
شعری فارسی به دست خط بهادر شاه دوم
مینیاتوری از بهادر دوم در حال قلیان کشیدن
نشان رسمی بهادرشاه دوم
پانویس[ویرایش]
- ↑ بهادر گورکانی[پیوند مرده]، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی
پیوند به بیرون[ویرایش]
 | این یک مقالهٔ خرد دودمان گورکانیان است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| نهادهای پژوهش هنری | |
| سایر | |
