ققنوس و قمری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
شعر شکسپیر ققنوس و قمری برای اولین بار در کتاب شهید عشق رابرت چستر (۱۶۰۱) منتشر شد.

ققنوس و قمری شعری تمثیلی از ویلیام شکسپیر در مورد مرگ عشق آرمانی است. این شعر عموماً از مبهم‌ترین آثار وی در نظر گرفته می‌شود و تفسیرهای متناقض بسیاری از آن شده‌است.[۱] همچنین این اثر «اولین شعر بزرگ متافیزیکی منتشر شده» خوانده شده‌است.[۲] عنوان «ققنوس و قمری» یک عنوان قراردادی است. شعر زمانی که منتشر شد، بدون عنوان بود.

ترجمهٔ فارسی[ویرایش]

این شعر همراه با شعر «شکایت عاشق» با ترجمهٔ امید طبیب‌زاده از سوی نشر چشمه منتشر شده‌است. این کتاب شامل متن اصلی و ترجمهٔ فارسیِ دو شعر ویلیام شکسپیر و همچنین شامل ترجمهٔ سه نقد و تفسیر مهم است که به بررسی اشعار غیرنمایشی شکسپیر خصوصاً این دو شعر اختصاص دارد.

مطلع[ویرایش]

Let the bird of loudest lay,
On the sole Arabian tree,
Herald sad and trumpet be,
To whose sound chaste wings obey.

But thou, shrieking harbinger,
Foul pre-currer of the fiend,
Augur of the fever's end,
To this troop come thou not near.

منابع[ویرایش]

  1. Oxford Anthology of Literature of Renaissance England, J. Holander, F. Kermode (eds), OUP, 1973, p. 424.
  2. James P. Bednarz in Cheney, Patrick Gerard The Cambridge Companion to Shakespeare's Poetry, Cambridge University Press, 2007, p117