صورت‌گرایی حقوقی
 | این مقاله می‌تواند با ترجمهٔ متن از مقالهٔ متناظر در انگلیسی گسترش یابد. برای مشاهدهٔ دستورالعمل‌های مهم ترجمه روی [گسترش] کلیک کنید.
|
فرمالیسم یا صورت‌گرایی حقوقی هم یک نظریه توصیفی و هم یک نظریه هنجاری است. این نظریه توضیح می‌دهد که قضات چگونه باید در مورد پرونده ها تصمیم بگیرند.[۱] در معنای توصیفی آن، صورت‌گرایان معتقدند که قضات با به کار بردن اصول غیر مناقشه برانگیز در حقایق به تصمیم خود می رسند. صورت‌گرایان بر این باورند که یک منطق اساسی در بسیاری از اصول حقوقی وجود دارد که ممکن است زمینه ساز موارد مختلف باشد. آنها ادعا می کنند که این اصول ساده هستند و هر کسی که تخصص حقوقی دارد به راحتی می‌تواند آنان را کشف کند. نقطه مقابل صورت‌گرایی حقوقی، واقع‌گرایی حقوقی که در آن گفته می‌شود «شاید فراگیرترین و پذیرفته‌شده‌ترین نظریه در مورد چگونگی دستیابی قضات به تصمیمات قانونی باشد».[۲]
این مفهوم توصیفی از «صورت‌گرایی حقوقی» را می‌توان به یک نظریه هنجاری تعمیم داد، که معتقد است قضات باید با اعمال اصول غیر مناقشه برانگیز در واقعیت‌ها تصمیم بگیرند.[۳]
جستارهای وابسته[ویرایش]
- صورت‌گرایی
- مطالعات انتقادی حقوق
- کنشگری قضایی
- اثبات‌گرایی حقوقی
- فراشناخت
- اصالت گرایی
- شک منطقی
- قانون براساس قاعده بالادستی
منابع[ویرایش]
- ↑ Posner, Richard A., "Legal Formalism, Legal Realism, and the Interpretation of Statutes and the Constitution," Case Western Reserve Law Review, vol. 37, no. 2 (1986), pp. 179-217.
- ↑ Capurso, Timothy J., "How Judges Judge: Theories on Judicial Decision Making," University of Baltimore Law Forum, vol. 29, no. 1 (Fall 1998)
- ↑ Lyons, David, "Legal Formalism and Instrumentalism-a Pathological Study," Cornell Law Review, vol. 66, issue 5 (June 1981).
