زبان‌های تاسمانیایی
| تاسمانیایی | |
|---|---|
| اقوام: | بومیان تاسمانی |
| پراکنش: | سرتاسر تاسمانی؛ پس از جنگ سیاه در نزدیکی تنگه باس |
| تبار: | جداقل سه خانواده: شمال غربی خلیج صدف – جنوب شرقی شمالی–غربی؟ |
| زیرگروه‌ها: |
—
|
| گلاتولوگ | tasm1247[۱] |
.png) | |
زبان‌های تاسمانیایی زبان‌های بومی جزیره تاسمانی بودند که توسط بومیان تاسمانی گفتگو می‌شدند. این زبان‌ها آخرین بار در دهه ۱۸۳۰ برای ارتباطات روزمره مورد استفاده قرار گرفتند، اگرچه واپسین گویشور یکی از آن‌ها در سال ۱۹۰۵ درگذشت.
زبان‌ها و خانواده‌های زبانی
بر اساس فهرست کوتاه واژگان به جا مانده، به نظر می‌رسد که در تاسمانی پنج تا شانزده زبان وجود داشته‌است،[۳] که در چهار خانواده زبانی با یکدیگر مرتبط بودند.[۴] مستندات تاریخی نیز وجود دارد که نشان می‌دهد این زبان‌ها برای یکدیگر قابل درک نبوده‌اند و برای برقراری ارتباط میان افراد وجود یک زبان میانجی ضروری بود.
اشمیت (۱۹۵۲)[۵] پنج زبان را بر اساس فهرست واژگان مشخص کرده‌است:
- زبان‌های تاسمانیایی شرقی
- شمال شرقی
- شرق: شرق مرکزی (خلیج صدف)، جنوب شرقی
- زبان‌های تاسمانیایی غربی
- ساحل شمالی
- ساحل غربی
منابع
- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Tasmanian". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
{{cite book}}: Invalid|display-editors=4(help) - ↑ NJB Plomley, 1976b. Friendly mission: the Tasmanian journals of George Augustus Robinson 1829–34. Kingsgrove. pp. xiv–xv.
- ↑ Crowley, Field Linguistics, 2007:3
- ↑ Claire Bowern, September 2012, "The riddle of Tasmanian languages", Proc. R. Soc. B, 279, 4590–4595, doi: 10.1098/rspb.2012.1842
- ↑ W. Schmidt, 1952. Die Tasmanischen Sprachen. Utrecht and Antwerp.
