حالت آدرس‌دهی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۲ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۲۴ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

حالتهای آدرس‌دهی در علوم رایانه یکی از جنبه‌های معماری مجموعه دستورالعمل در بیشتر طراحی‌های پردازنده‌ها می‌باشد. هر حالت آدرس‌دهی در هر معماری مجموعه دستورالعمل، چگونگی شناسایی عملوند (یا عملوندهای) هر دستورالعمل توسط زبان دستورالعمل‌های آن معماری را تعریف مینماید. یک حالت آدرس‌دهی چگونگی محاسبه کردن آدرس حافظه برای یک عملوند را با استفاده از اطلاعات داخل ثبات‌ها یا محتویات دائمی داخل دستورالعمل‌ها و مکان‌های دیگر را به صورت کارآمد مشخص می‌کند.[۱]

منابع[ویرایش]