ولیک
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | مازندران |
| شهرستان | بابل |
| بخش | بندپی شرقی |
| دهستان | سجادرود |
  ولیک | |
| مردم | |
| جمعیت | ۱۸۰ نفر (سرشماری ۹۵) |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع از سطح دریا | ۱۳۱ |
| آب‌وهوا | |
| روزهای یخبندان سالانه | کمتر از ۵ |
| اطلاعات روستایی | |
| کد آماری | ۳۲۵۵۶۰ |
| پیش‌شمارهٔ تلفن | ۰۱۱–۳۲۷۲ |
ولیک، روستایی است از توابع بخش بندپی شرقی شهرستان بابل در استان مازندران ایران.
این روستا در فاصله ۵ کیلومتری شهر جدید گلوگاه و حدود ۲۰ کیلومتری شهر بابل واقع شده‌است.
طبیعت و امکانات[ویرایش]
این روستا دارای:
- دبستان
- فروشگاه
- مسجد
- آرامستان
بوده ودرکنار
- جنگل‌سرسبز
- یک‌رودخانه‌زیبابه‌نام‌متالون
قراردارد که منظره‌قشنگی‌رابه‌این‌روستاافزوده‌است.
از امکانات این روستا می‌توان به:
- آب شرب لوله کشی
- برق
- گاز
- تلفن ثابت و همراه
اشاره کرد.
جمعیت[ویرایش]
این روستا در دهستان سجادرود قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۶۱ نفر (۴۳خانوار) بوده‌است.[۱]
این روستا در جوار روستاهای فلکا، تشون، تنهاکلا، ناریوران شرقی، ناریوران غربی، زوارده، کاشیکلا و بهارستان و در مجاورت دو مرتع سرسبز پشته کا و رجه قرار دارد و متشکل از خاندان‌های گِچو (گلچوبی، داداشزاده، حسن‌زاده و آقابراری)، شفیع‌نیا (حیدری)، خانی نیا، لاغری، کاظم نسب (شال)، احمدی (کِره)، شهسوارپور (لنه)، شوکا، عبدی، غلامعلی تبار و عرب می‌باشد.
در گذشته ساکنان این روستا به خاطر دوری از مراکز شهری و مکتب خانه و مدرسه و نبود امکاناتی از قبیل جاده و پل، از نعمت تحصیل و سواد آموزی محروم بوده و بجز تعداد انگشت شمار افراد دارای سواد قرآنی که از طریق سنتی و مکتب خانه آموخته بودند بقیه افراد مطلقا بیسواد بودند، اما امروزه اکثر نسل جوان این روستا تحصیل کرده هستند به‌طوری‌که در این جمعیت کم و محرومیت حاکم افرادی از این روستا به مدارک دکتری و فوق لیسانس نیز رسیده اند. از نظر سلامت نیز تعداد افراد معتاد در این روستا صفر بوده و افراد سیگاری به ندرت یافت می‌شوند.
کار و زندگی[ویرایش]
شغل ساکنان این روستا اغلب کشاورزی و دامداری به صورت سنتی است. محصولات کشاورزی این روستا شامل برنج، کلزا، مرکبات (پرتغال، نارنگی، نارنج، لیمو) و دامداری نیز شامل گاو، گوسفند و طیور است. به دلیل طبیعت بکر این روستا و فضای سبز آن زنبورداری نیز در آن رواج دارد. نوغان داری (پرورش کرم ابریشم) نیز در گذشته به دلیل فراوانی درختان توت در این روستا رواج داشته که اکنون به دست فراموشی سپرده شده‌است.