ابوعلی دقاق
ابوعلی حسن بن محمد دقاق نیشابوری (اختصاراٌ دَقّاق یا دَقّاق نیشابوری)(به عربی: أبو علی الحسن بن علی الدقاق النیسابوری) از صوفیان و عارفان ایرانی در سده چهارم و اوائل سده پنجم هجری بود.
پدرش آردفروشی از اهل نیشابور بود؛ به همین سبب او را دقاق میگفتند. مولد و موطن ابوعلی را نیشابور نوشتهاند.[۱]
وی در تصوف شاگرد و مرید ابوالقاسم ابراهیم نصرآبادی بود، از این رو نسب عرفانی اش به جنید و از طریق او به تابعین میرسد. خود در این باره میگوید: «این طریق را از نصرآبادی گرفتم و او از شبلی و او از جنید و او از سری سقطی و او از داود طایی و او از معروف کرخی و او از تابعین».[۲] ابوعلی شاگردان مشهوری مانند ابوالقاسم قشیری، ابوالمظفر محمدبن اسماعیل شجاعی و ابوبکر صیرفی داشت.
دقاق را از صاحبان تألیف در این دوره دانسته و این آثار را به وی نسبت دادهاند: تاویل بعضی آیات قرآن، زهد، خلافت و مواعظ که بر سیصد و شصت مجلس مشتمل بود.[۳]
گفتاوردهای مشهور ابوعلی دقاق[ویرایش]
الساکتُ عن الحق شیطانٌ أخرسُ
منابع[ویرایش]
- ↑ مدرس خیابانی، ریحانه الادب، 2: 222.
- ↑ عطار نیشابوری، تذکرة الاولیاء، 646.
- ↑ مدرس خیابانی، ریحانه الادب، 2: 223.
- متنهایی دربارهٔ دقاق در ویکینبشته
- البدایة والنهایة - الجزء الثانی عشر- ۴۱۲
- دکتر مهدی دهباشی و دکتر سید علی اصغر میرباقری فرد. تاریخ تصوف (جلد ول) سیر تطور عرفان اسلامی از آغاز تا قرن ششم هجری. سمت، ۱۳۹۴. ۱۲۷. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۰۲-۰۲۴۹-۱.