میانه‌گرایی رادیکال

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
بخشی از سلسله مقالات در مورد
سیاست‌های حزبی
طیف سیاسی
جناح چپ
میانه
جناح راست
مرام
انواع
سازمان
دموکراسی درونی
نظام حزبی
ائتلاف
فهرست‌ها

میانه‌گرایی رادیکال (به انگلیسی: radical centrism) (همچنین به آن «میانه رادیکال» ،[الف] نیز گفته می‌شود)، مفهومی‌است که در اواخر قرن بیستم میلادی در ملت‌های غربی ظهور کرد. این صطلاح در ابتدا به اشکال مختلفی تعریف می‌شد، اما در آغاز قرن بیستم و یکم میلادی تعدادی از متون علوم سیاسی به آن تعریف توسعه یافته تری دادند.

اصطلاح رادیکال به خواسته بیشتر میانه‌گرایان میانی برای دعوت به ایجاد اصلاحات بنیادی در نهادها، دلالت می‌کند.[۱] میانه‌گرایی اشاره به اعتقادی است مبنی بر این که راه حل‌های واقعی تنها مستلزم ایده‌آل‌گرایی و عواطف نبوده بلکه به واقع‌گرایی و عمل‌گرایی نیز نیاز دارند.[۲] در متنی مربوط به یکی از میانه‌گرایان رادیکال، میانه‌گرایی رادیکال اینگونه تعریف می‌گردد: «ایده‌آل‌گرایی بدون توهم»،[۳] عبارتی که اصالتاً از جان اف. کندی است.[۴]

میانه‌گرایان رادیکال نظریات شان را از چپ و راست به عاریت گرفته و اغلب آن‌ها را پیوند می‌دهند.[۵] اکثر آن‌ها برای حل مسائل اجتماعی، از راه حل‌های مبتنی بر بازار با نظارت قوی دولتی در جهت منافع عامه حمایت می‌کنند.[۶] در کشورهای در حال توسعه، در جهت افزایش مشارکت جهانی و رشد طبقه متوسط توانمند، حمایت صورت می‌پذیرد.[۷] در آمریکا بیشتر میانه‌گرایان رادیکال در داخل احزاب بزرگ سیاسی کار می‌کنند، اما در عین حال از ابتکارات و کاندیداتوری مستقل یا طرف‌های ثالث حمایت می‌کنند.[۸]

یکی از انتقادات معمول از میانه‌گرایی رادیکال این است که سیاستش تنها تفاوت اندکی با سیاست سنتی میانه‌گرایان دارد.[۹] بعضی از ناظران، میانه‌گرایی رادیکال را در وهله اول یک فرایند تسریع کننده گفتمان و تفکر تازه در میان مردم و گروه‌های مخالف می‌دانند.[۱۰]

تأثیرات و پیش‌سازها[ویرایش]

نظریه‌پرداز و فعال شهری، جین جیکوبز (۱۹۱۶–۲۰۰۶ میلادی)، که به عنوان «اولین میانه‌گرای رادیکال» او را توصیف نموده‌اند».[۱۱]

برخی از تأثیرات روی فلسفه سیاسی میانه‌گرایان رادیکال، مستقیماً سیاسی نیستند. «رابرت سی. سولومون» ،[ب] فیلسوفی با علایق میانه‌گرایی رادیکال،[۱۲] تعدادی از مفاهیم فلسفی را شناسایی می‌کند که توازن، وفاق یا سنتز را حمایت کرده، شامل این موارد: مفهوم رن، مفهوم «میانگین»[پ] ارسطو، «انسان‌گرایی»[ت] دیسیدریوس اراسموس و میشل دو مونتنی، نگرش تکاملی به تاریخ از جامباتیستا ویکو، عمل‌گرایی ویلیام جیمز[ث] و جان دیویی، و یکپارچه‌سازی متضادهای آوروبیندو گوسه.[۱۴][ج]

با این حال، رایج‌ترین تأثیرات و پیش‌نیازهای بیان شده از قلم‌رو سیاسی هستند. به‌طور مثال، سیاست‌مدار میانه‌گرای رادیکال بریتانیایی نیک کلگ خودش را میراث‌دار نظریه‌پرداز سیاسی جان ستوارت میل، نخست‌وزیر لیبرال دیوید لوید جرج، اقتصاددان جان مینارد کینز، اصلاحگر اجتماعی ویلیام بوریج و رهبر اسبق حزب لیبرال «جو گریموند» ،[چ] می‌داند.[۱۶] «جان آولون»[ح] در کتابش با عنوان ملت مستقل[خ]‏ (۲۰۰۴)، پیش‌سازهای میانه‌گرایی سیاسی قرن بیست و یکم ایالات متحده را مورد بحث قرار داده که شامل این موارد است: رئیس‌جمهور تئودور روزولت، قاضی دادگاه عالی ارل وارن، سناتور دانیل پاتریک موینیهان، سناتور مارگاریت چیس اسمیت و سناتور ادوارد بروک، مورد بحث قرار می‌دهد.[۱۷] «مارک ساتین» ،[د] نویسنده میانه‌گرای رادیکال بر تأثیرات سیاسی از بیرون عرصه انتخاباتی، شامل این افراد اشاره می‌کند: متفکر اجتماع‌گرا «آمیتای ایتزیونی» ،[ذ] ناشر مجله «چارلز پیترز» ،[ر] نظریه‌پرداز مدیریتی پیتر دراکر، نظریه‌پرداز برنامه‌ریزی شهری جین جیکوبز و آینده‌پرداز هایدی و آلوین تافلر.[۱۸][ز] ساتین، بنجامین فرانکلین را پدر بنیان‌گذار میانه‌روی رادیکال خطاب می‌کند چون او «فوق‌العاده عمل‌گرا» و «فوق‌العاده خلاق» بوده و توانست «جناح‌های متخاصم و نفس‌های مجروح را وادارد تا از اختلافاتشان فراتر روند».[۲۱]

زمینه اواخر قرن بیستم[ویرایش]

تعاریف ابتدائی[ویرایش]

به گفته ژورنالیست ویلیام سفایر، عبارت «میانه رادیکال»[ژ] توسط «رناتا آدلر» ،[س]‏[۲۲] یکی از نویسندگان نیویورکر ابداع شد. او در معرفی دومین مجموعه مقالاتش، به‌سوی میانه‌روی رادیکال[ش]‏ (۱۹۶۹)، آن را به‌عنوان یک رادیکالیسم شفابخش معرفی کرد.[۲۳] آدلر گفت میانه‌روی رادیکال، موضع‌گیری خشونت‌آمیز و لفاظی‌های دهه ۱۹۶۰ میلادی را رد کرده و در مقابل ارزش‌های «مذهبی» مثل «منطق، نجابت، رفاه، کرامت انسانی و تماس [انسانی]» را می‌پذیرد.[۲۴] آدلر خواستار «مصالحه» طبقه کارگر سفیدپوست و آفریقائی-آمریکای‌ها شد.[۲۴]

در دهه ۱۹۷۰ میلادی، جامعه‌شناس «دونالد آی. وارن» ،[ص] میانه رادیکال را به‌عنوان ترکیبی از «رادیکال‌های میانه‌رو آمریکایی» توصیف کرد که به دولت بزرگ، رسانه‌های ملی، افراد آکادمیک و افراد سرمایه‌دار و شرکت‌های غارت‌گر، مشکوک بودند. هرچند آن‌ها ممکن است به دموکرات‌ها یا جمهوری‌خواهان یا به پوپولیست‌هایی همچون جورج والاس رای دهند، از لحاظ سیاسی احساس غربت می‌کردند و به دنبال رهبرانی بودند که به نگرانی‌های آن‌ها بپردازند.[۲۵][ض]

«جو کلاین» ،[ط] که روایت «در کمین رادیکال میانه»[ظ] چاپ شده روی جلد نیوزویک را نوشت.

در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی، نویسندگان متعددی فهم شان را در مورد مفهوم میانه رادیکال نوشتند. به‌طور مثال، آینده‌گرا «ماریلین فرگوسون»[ع] با گفتن این‌که: «میانه رادیکال … بی‌طرف و در وسط جاده نیست، بلکه نگرشی بر کل جاده است» یک بُعد کلی به این مفهوم افزود.[۲۸][غ] جامعه‌شناس «آلان ولف» ،}}efn|Alan Wolfe}} بخش خلاق طیف سیاسی را در میانه‌گرایی قرار داد: «افراطی‌های راست و چپ می‌دانند که موضع شان کجاست، اما مرکزگراها آنچه اصیل و غیرمنتظره است را ارائه می‌دهند».[۳۰] نظریه‌پرداز آفریقایی-آمریکایی «استانلی کروچ»[ف] زمانی‌که خودش را «عمل‌گرای رادیکال» خطاب کرد، تعداد زیادی از متفکرین سیاسی را ناراحت ساخت.[۳۱] کروچ توضیح داد: «من تأیید می‌کنم، آنچه را که فکر می‌کنم دارای بهترین شانس برای کار کردن است، برای استدلال میان رده‌های تقسیم‌بندی اشتباه و فراتر از فریب نژادی، هم انگیزه دهنده است و هم غیرعاطفی».[۳۲]

ژورنالیست جو کلاین در روایت تأثیرگذارش[۳۳] روی جلد نیوزویک با عنوان «تعقیب میانه‌روهای رادیکال»[ق] در سال ۱۹۹۵ میلادی، میانه‌گرایان رادیکال را به عنوان افراد عصبانی‌تر و ناامیدتر از دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان معمولی توصیف نمود. کلین گفت آن‌ها چهار هدف کلی مشترک دارند: جداسازی پول از سیاست، توزین بودجه، احیای مدنیت و تشخیص این‌که چگونه می‌توان حکومت‌داری بهتر داشت. او هم‌چنین گفت نگرانی‌های شان، شعار «آنچه که در حال تبدیل شدن به یک جنبش مهم فکری است، چیزی کم‌تر از تلاش برای عوض کردن تصورات سنتی لیبرالیزم و محافظه کاری نیست» را دامن می‌زند.[۳۴][ک][گ]

ارتباط با راه سوم[ویرایش]

در سال ۱۹۹۸ میلادی، جامعه‌شناس بریتانیایی آنتونی گیدنز مدعی شد که میانه‌گرایی رادیکال مترادف سیاست راه سوم است.[۳۹] برای گیدنز، که مشاور نخست‌وزیر اسبق تونی بلر و فعالین متعدد سیاسی اروپایی است، راه سوم شکل بازسازی شده‌ای از سوسیال دموکراسی است.[۴۰][۴۱]

برخی از متفکرین میانه‌گرای رادیکال، میانه‌گرایی رادیکال را معادل راه سوم نمی‌دانند. در بریتانیا، بسیاری خود را سوسیال دموکرات نمی‌دانند. از همه مهم‌تر، سیاست‌مدار میانه‌گرای رادیکال بریتانیایی نیک کلگ تصریح کرد که او خود را میراث‌دار تونی بلیر ندانسته[۱۶] و «ریچارد ریوس»،[ل] مشاور قدیمی کلگ، به‌طور مؤکد، سوسیال دموکراسی را رد می‌کند.[۴۲]

در ایالات متحده، وضعیت متفاوت است چون اصطلاح سیاست راه سوم توسط «شورای رهبری دموکرات»[م] و سایر دموکرات‌های میانه‌رو پذیرفته شده‌است.[۴۳] با این حال، اکثر میانه‌گرایان رادیکال ایالات متحده نیز از این اصطلاح اجتناب می‌ورزند. مقدمه «تد هالستد»[ن] و «مایکل لیند»[و] بر سیاست‌های میانه‌گرای رادیکال، اصطلاح راه سوم را ذکر نکرده[۴۴] و لیند نیز متعاقباً دموکرات‌های میانه‌رو را به هم‌سویی سازمان یافته با «میانه راست» و وال استریت متهم کرد.[۲۷] میانه‌گرایان رادیکال در مورد آنچه که به‌عنوان «جداسازی تفاوت‌ها»[۳۴][۲۷][۴۵] و «مثلث بندی» و سایر روش‌های فرضی می‌بینند که برخی آن را «میانه احساساتی»[ه] می‌نامند، اظهار ناراحتی کرده‌اند.[۴۶][۴۷][ی]

یادداشت‌ها[ویرایش]

  1. ↑ radical center, radical centre or radical middle
  2. ↑ Robert C. Solomon
  3. ↑ mean
  4. ↑ humanism، اومانیسم
  5. ↑ For an extended discussion of neoclassical American pragmatism and its possible political implications, see Louis Menand's book The Metaphysical Club.[۱۳]
  6. ↑ An international evangelical movement, the Association of Vineyard Churches, describes itself as "radical middle" because it believes that spiritual truth is found by holding supposedly contradictory concepts in tension. Examples include head vs. heart, planning vs. being Spirit-led, and standing for truth vs. standing for Unity.[۱۵]
  7. ↑ Jo Grimond
  8. ↑ John Avlon
  9. ↑ Independent Nation
  10. ↑ Mark Satin
  11. ↑ Amitai Etzioni
  12. ↑ Charles Peters
  13. ↑ In the 1980s, Satin's own Washington, D.C. -based political newsletter, New Options, described itself as "post-liberal".[۱۹] Culture critic Annie Gottlieb says it urged the New Left and New Age to "evolve into a 'New Center'".[۲۰]
  14. ↑ radical middle
  15. ↑ Renata Adler
  16. ↑ Toward a Radical Middle
  17. ↑ Donald I. Warren
  18. ↑ Warren's book influenced Michael Lind and other 21st century radical centrists.[۲۶][۲۷]
  19. ↑ Joe Klein
  20. ↑ Stalking the Middle
  21. ↑ Marilyn Ferguson
  22. ↑ Two years later, another prominent futurist,[John Naisbitt, wrote in bolded type, "The political left and right are dead; all the action is being generated by a radical center".[۲۹]
  23. ↑ Stanley Crouch
  24. ↑ Stalking the Middle
  25. ↑ Subsequent to Klein's article, some political writers posited the existence of two radical centers, one neopopulist and bitter and the other moderate and comfortable.[۳۵][۳۶] According to historian Sam Tanenhaus, one of the strengths of Ted Halstead and Michael Lind's book The Radical Center (2001) is it attempts to weld the two supposed radical-centrist factions together.[۲۶]
  26. ↑ A 1991 story in Time magazine with a similar title, "Looking for The Radical Middle", revealed the existence of a "New Paradigm Society" in Washington, D.C. , a group of high-level liberal and conservative activists seeking ways to bridge the ideological divide.[۳۷] The article discusses what it describes as the group's virtual manifesto, E. J. Dionne's book Why Americans Hate Politics.[۳۸]
  27. ↑ Richard Reeves
  28. ↑ Democratic Leadership Council
  29. ↑ Ted Halstead
  30. ↑ Michael Lind
  31. ↑ mushy middle
  32. ↑ In 2010, radical centrist Michael Lind stated that "to date, President Obama has been the soft-spoken tribune of the mushy middle".[۲۷]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Halstead, Ted; Lind, Michael (2001). The Radical Center: The Future of American Politics. New York City: Doubleday/Random House. p. 16. ISBN 978-0-385-50045-6.
  2. ↑ Avlon, John (2004). Independent Nation: How the Vital Center Is Changing American Politics. New York City: Harmony Books/Random House. p. 2. ISBN 978-1-4000-5023-9.
  3. ↑ Satin, Mark (2004). Radical Middle: The Politics We Need Now. Boulder, Colorado: Westview Press/Basic Books. p. 5. ISBN 978-0-8133-4190-3.
  4. ↑ Avlon (2004), p. 109.
  5. ↑ Olson, Robert (January–February 2005). "The Rise of 'Radical Middle' Politics". The Futurist. Vol. 39, no. 1. Chicago, Illinois: World Future Society. pp. 45–47.
  6. ↑ Miller, Matthew (2003). The Two Percent Solution: Fixing America's Problems in Ways Liberals and Conservatives Can Love. New York City: Public Affairs/Perseus Books Group. p. 71. ISBN 978-1-58648-158-2.
  7. ↑ Halstead, Ted, ed. (2004). The Real State of the Union: From the Best Minds in America, Bold Solutions to the Problems Politicians Dare Not Address. New York City: Basic Books. pp. 13–19. ISBN 978-0-465-05052-9.
  8. ↑ Avlon (2004), Part 4.
  9. ↑ Marx, Greg (25 July 2011). "Tom Friedman's 'Radical' Wrongness". Columbia Journalism Review. New York City: Columbia University. Retrieved 1 February 2013.
  10. ↑ Krattenmaker, Tom (27 December 2012). "Welcome to the 'Radical Middle'". USA Today newspaper, p. A12. Retrieved 5 March 2013.
  11. ↑ Satin (2004), p. 30.
  12. ↑ Solomon, Robert C. (2003). A Better Way to Think About Business: How Personal Integrity Leads to Corporate Success. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-538315-7.
  13. ↑ Menand, Louis (2001). The Metaphysical Club: A Story of Ideas in America. Farrar, Straus & Giroux, Part Five. ISBN 978-0-374-19963-0.
  14. ↑ Solomon, Robert C.; Higgins, Kathleen M. (1996). A Short History of Philosophy. Oxfordshire, England: Oxford University Press. pp. 93, 66, 161, 179, 222, 240, and 298. ISBN 978-0-19-510196-6.
  15. ↑ Jackson, Bill (1999). The Quest for the Radical Middle: A History of the Vineyard. Vineyard International Publishing, pp. 18–21. ISBN 978-0-620-24319-3.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Stratton, Allegra; Wintour, Patrick (13 March 2011). "Nick Clegg Tells Lib Dems They Belong in 'Radical Centre' of British Politics". The Guardian (London). Retrieved 1 February 2013.
  17. ↑ Avlon, John (2004), pp. 26, 173, 223, 244, and 257.
  18. ↑ Satin (2004), pp. 10, 23, and 30
  19. ↑ Rosenberg, Jeff (17 March 1989). "Mark's Ism: New Options's Editor Builds a New Body Politic". Washington City Paper, pp 6–8.
  20. ↑ Gottlieb, Annie (1987). Do You Believe in Magic?: Bringing the 60s Back Home. Simon & Schuster, p. 154. ISBN 978-0-671-66050-5.
  21. ↑ Satin (2004), p. 22.
  22. ↑ Safire, William (14 June 1992). "On Language: Perotspeak". The New York Times Magazine, p.  193, page 006012 in The New York Times Archives. Retrieved 5 October 2018.
  23. ↑ Adler, Renata (1969). Toward a Radical Middle: Fourteen Pieces of Reporting and Criticism. Random House, pp. xiii–xxiv. ISBN 978-0-394-44916-6.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ Adler (1969), p. xxiii.
  25. ↑ Warren, Donald I. (1976). The Radical Center: Middle Americans and the Politics of Alienation. University of Notre Dame Press, Chap. 1. ISBN 978-0-268-01594-7.
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ Tanenhaus, Sam (14 April 2010). "The Radical Center: The History of an Ideal". The New York Times Book Review. New York City: New York Times Company. p. 27. Retrieved 7 February 2013.
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ ۲۷٫۲ ۲۷٫۳ Lind, Michael (20 April 2010). "Now More than Ever, We Need a Radical Center". Salon.com website. Retrieved 1 February 2013.
  28. ↑ Ferguson, Marilyn (1980). The Aquarian Conspiracy: Personal and Social Transformation in the 1980s. J. P. Tarcher Inc. /Houghton Mifflin, pp. 228–29. ISBN 978-0-87477-191-6.
  29. ↑ Naisbitt, John (1982). Megatrends: Ten New Directions Transforming Our Lives. Warner Books/Warner Communications Company, p. 178. ISBN 978-0-446-35681-7.
  30. ↑ Wolfe, Alan (1996). Marginalized in the Middle. University of Chicago Press, p. 16. ISBN 978-0-226-90516-7.
  31. ↑ Author unidentified (30 January 1995). "The 100 Smartest New Yorkers". New York Magazine, vol. 28, no. 5, p. 41.
  32. ↑ Crouch, Stanley (1995). The All-American Skin Game; or, The Decoy of Race. Pantheon Books, p.  1 of "Introduction". ISBN 978-0-679-44202-8.
  33. ↑ Satin (2004), p. 10.
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ Klein, Joe (24 September 1995). "Stalking the Radical Middle". Newsweek, vol. 126, no. 13, pp. 32–36. Web version identifies the author as "Newsweek Staff". Retrieved 18 January 2016.
  35. ↑ Judis, John (16 October 1995). "TRB from Washington: Off Center". The New Republic, vol. 213, no. 16, pp. 4 and 56.
  36. ↑ Lind, Michael (3 December 1995). "The Radical Center or The Moderate Middle?" The New York Times Magazine, pp. 72–73. Retrieved 17 April 2013.
  37. ↑ Duffy, Michael (20 May 1991). "Looking for The Radical Middle". Time magazine, vol. 137, no. 20, p.  60. Retrieved 21 February 2013.
  38. ↑ Dionne, E. J. (1991). Why Americans Hate Politics. Touchstone/Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-68255-2.
  39. ↑ Giddens, Anthony (1998). The Third Way: The Renewal of Social Democracy. Polity Press, pp. 44–46. ISBN 978-0-7456-2267-5.
  40. ↑ Andrews, Edward L. (4 June 2000). "Growing Club of Left-Leaning Leaders Strains to Find a Focus". The Nev York Times, p. 6.
  41. ↑ Giddens, Anthony (2000). The Third Way and Its Critics. Polity Press, Chap. 2 ("Social Democracy and the Third Way"). ISBN 978-0-7456-2450-1.
  42. ↑ Reeves, Richard (19 September 2012). "The Case for a Truly Liberal Party". The New Statesman, p. 26. Retrieved 7 January 2013.
  43. ↑ Smith, Ben (7 February 2011). "The End of the DLC Era". Politico website. Retrieved 31 December 2016.
  44. ↑ Halstead and Lind (2001), p. 263.
  45. ↑ Burns, James MacGregor; Sorenson, Georgia J. (1999). Dead Center: Clinton-Gore Leadership and the Perils of Moderation. Scribner, p. 221. ISBN 978-0-684-83778-9.
  46. ↑ Satin (2004), p. ix.
  47. ↑ Ray, Paul H. ; Anderson, Sherry Ruth (2000). The Cultural Creatives: How 50 Million People Are Changing the World. Harmony Books/Random House, pp. xiv and 336. ISBN 978-0-609-60467-0.

برای مطالعه بیشتر[ویرایش]

کتاب‌های دهه ۱۹۹۰ میلادی[ویرایش]

  • Chickering, A. Lawrence (1993). Beyond Left and Right: Breaking the Political Stalemate. Institute for Contemporary Studies Press. ISBN 978-1-55815-209-0.
  • Coyle, Diane (1997). The Weightless World: Strategies for Managing the Digital Economy. Massachusetts Institute of Technology Press. ISBN 978-0-262-03259-9.
  • Esty, Daniel C. ; Chertow, Marian, eds. (1997). Thinking Ecologically: The Next Generation of Ecological Policy. Yale University Press. ISBN 978-0-300-07303-4.
  • Howard, Philip K. (1995). The Death of Common Sense: How Law Is Suffocating America. Random House. ISBN 978-0-679-42994-4.
  • Penny, Tim; Garrett, Major (1998). The 15 Biggest Lies in Politics. St. Martin's Press. ISBN 978-0-312-18294-6.
  • Sider, Ronald J. (1999). Just Generosity: A New Vision for Overcoming Poverty in America. Baker Books. ISBN 978-0-8010-6613-9.
  • Ventura, Jesse (2000). I Ain't Got Time to Bleed: Reworking the Body Politic from the Bottom Up. New York: Signet. ISBN 0451200861.
  • Wolfe, Alan (1998). One Nation, After All: What Middle-Class Americans Really Think. Viking. ISBN 978-0-670-87677-8.

کتاب‌های دهه ۲۰۰۰ میلادی[ویرایش]

  • Anderson, Walter Truett (2001). All Connected Now: Life in the First Global Civilization. Westview Press. ISBN 978-0-8133-3937-5.
  • Florida, Richard (2002). The Rise of the Creative Class: And How It's Transforming Work, Leisure, Community and Everyday Life. Basic Books. ISBN 978-0-465-02476-6.
  • Friedman, Thomas (2005). The World Is Flat: A Brief History of the Twenty-first Century. Farrar, Strauss, and Giroux. ISBN 0-374-29288-4
  • Lukes, Steven (2009). The Curious Enlightenment of Professor Caritat: A Novel of Ideas. Verso Books, 2nd ed. ISBN 978-1-84467-369-8.
  • Miller, Matt (2009). The Tyranny of Dead Ideas: Letting Go of the Old Ways of Thinking to Unleash a New Prosperity. Henry Holt and Company. ISBN 978-0-8050-9150-2.
  • Penner, Rudolph; Sawhill, Isabel; Taylor, Timothy (2000). Updating America's Social Contract: Economic Growth and Opportunity in the New Century. W. W. Norton and Co. , Chap. 1 ("An Agenda for the Radical Middle"). ISBN 978-0-393-97579-6.
  • Ury, William (2000). The Third Side: Why We Fight and How We Can Stop. Penguin Books. ISBN 978-0-14-029634-1.
  • Wexler, David B. ; Winick, Bruce, eds. (2003). Judging in a Therapeutic Key: Therapeutic Justice and the Courts. Carolina Academic Press. ISBN 978-0-89089-408-8.
  • Whitman, Christine Todd (2005). It's My Party, Too: The Battle for the Heart of the GOP and the Future of America. The Penguin Press, Chap. 7 ("A Time for Radical Moderates"). ISBN 978-1-59420-040-3.

کتاب‌های دهه ۲۰۱۰ میلادی[ویرایش]

  • Brock, H. Woody (2012). American Gridlock: Why the Right and Left Are Both Wrong. John Wiley & Sons. ISBN 978-0-470-63892-7.
  • Clegg, Nick (2017). Politics: Between the Extremes, international edition. Vintage. ISBN 978-1-78470-416-2.
  • Edwards, Mickey (2012). The Parties Versus the People: How to Turn Republicans and Democrats Into Americans. Yale University Press. ISBN 978-0-300-18456-3.
  • Friedman, Thomas; Mandelbaum, Michael (2011). That Used to be Us: How America Fell Behind in the World It Invented and How We Can Come Back. Picador. ISBN 978-0374288907.
  • Huntsman Jr. , John, editor (2014). No Labels: A Shared Vision for a Stronger America. Diversion Books. ISBN 978-1-62681-237-6.
  • Macron, Emmanuel (2017). Revolution. Scribe Publications. ISBN 978-1-925322-71-2.
  • Orman, Greg (2016). A Declaration of Independents: How we Can Break the Two-Party Stranglehold and Restore the American Dream. Greenleaf Book Group Press. ISBN 978-1-62634-332-0.
  • Pearson, Noel (2011). Up From the Mission: Selected Writings. Black Inc. 2nd ed. Part Four ("The Quest for a Radical Centre"). ISBN 978-1-86395-520-1.
  • Salit, Jacqueline S. (2012). Independents Rising: Outsider Movements, Third Parties, and the Struggle for a Post-Partisan America. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-33912-5.
  • Trudeau, Justin (2015). Common Ground. HarperCollins. ISBN 978-1-4434-3338-9.
  • Whelan, Charles (2013). The Centrist Manifesto. W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-34687-9.
  • White, Courtney (2017). Grassroots: The Rise of the Radical Center and The Next West. Dog Ear Publishing. ISBN 978-1-4575-5431-5.

بیانیه‌ها[ویرایش]

  • "Road to Generational Equity" – Tim Penny, Richard Lamm, and Paul Tsongas (1995). Retrieved 2 October 2012.
  • "An Invitation to Join the Radical Center" – Gary Paul Nabhan, Courtney White, and 18 others (2003). Retrieved 24 October 2017.
  • "Ground Rules of Civil Society: A Radical Centrist Manifesto" – Ernest Prabhakar (2003). Retrieved 6 January 2019.
  • "The Cape York Agenda" – Noel Pearson (2005). Retrieved 17 January 2016.
  • "Ten Big Ideas for a New America" – New America Foundation (2007). Retrieved 25 July 2018.
  • "The Liberal Moment" – Nick Clegg (2009). Retrieved 2 October 2012.
  • "Depolarizing the American Mind" – Steve McIntosh and Carter Phipps (2014). Retrieved 31 December 2016.
  • "An Ecomodernist Manifesto" – Ted Nordhaus and 17 others (2015). Retrieved 12 August 2018.
  • "Real Change" – Liberal Party of Canada platform under Justin Trudeau (2015). Retrieved 20 October 2017.
  • "Radix: Think Tank for the Radical Centre" – David Boyle and others (2016). Retrieved 26 January 2019.
  • "Rough Guide to Manifesto of Macron" – Emmanuel Macron, edited by Reuters (2017). Retrieved 15 October 2017.
  • "Unlocking the Climate Puzzle" – Ted Halstead for the Climate Leadership Council (2017). Retrieved 25 July 2018.
  • "California for All" – Michael Shellenberger (2018). Retrieved 12 August 2018.
  • "The Center Can Hold: Public Policy for an Age of Extremes" – Niskanen Center (2018). Retrieved 26 January 2019.

پیوند به بیرون[ویرایش]

سازمان‌ها[ویرایش]

وبسایت‌های نظر محور[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=میانه‌گرایی_رادیکال&oldid=36621245»