شعرک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

شعرک در ادبیات فارسی، یک قالب شعری سنتی از شعر کوتاه است که از چهار مصرع تشکیل شده است. قافیه ضروری در آن در مصراع دوم و چهارم است. در شعرک، می‌توان از دو قافیه همزمان بهره برد.

گونه‌های شعرک[ویرایش]

دو نوع شعرک وجود دارد: شعرک تک هسته‌ای و شعرک دو هسته‌ای

تک هسته‌ای[ویرایش]

شعرک تک هسته‌ای، شعری‌ست چهار مصراعی که یک کلمه کلیدی در آن باشد.

دو نمونه شعرک تک هسته‌ای:

همه جا سرد است
شده یخ بندان
همه غمگین اند
گل یخ خندان
شاعر: یحیی علوی فرد
----
سرود زندگی خواند
درخت تا دم مرگ
سرود سایه و رنگ
سرود میوه و برگ
شاعر: یحیی علوی فرد
----

دو هسته‌ای[ویرایش]

شعرک دو هسته‌ای، شعری‌ست چهار مصراعی که دو کلمه کلیدی در آن باشد.

دو نمونه شعرک دو هسته‌ای:

یکی همیشه آرام
یکی ولی شتابان
تفاوت عجیبی ست
میان برف و باران
شاعر: یحیی علوی فرد
----
یک ابر مهربان
صد قطره روی برگ
یک ابر خشمگین
هم سیل، هم تگرگ
شاعر: یحیی علوی فرد
----

اصول شعرک[ویرایش]

  1. چهار مصراعی‌اند.
  2. در تمامی وزن‌های شعر کودک سروده می‌شوند.
  3. ضربهٔ پایانی در آن محکم است.
  4. تنوع قافیه دارند و گاهی از دو قافیه در چهار مصراع بهره می‌برند.
  5. هر هسته، کلیدی‌ترین واژهٔ شعرک است.
  6. شعرک‌های دو هسته‌ای، از دو واژهٔ کلیدی استفاده می‌کنند.

منابع[ویرایش]