پرش به محتوا

احوال‌پرسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

احوال‌پرسی نوعی رفتار انسانی است که هنگام روبرو شدن با همدیگر از خود نشان می‌دهند و می‌تواند نشانه آشنایی قبلی، جلب توجه طرف مقابل، پیشنهاد آغاز رابطه دوستانه یا پایگاه اجتماعی میان طرفین باشد.

انواع غیر کلامی

[ویرایش]
مشت‌به‌مشت زدن نوعی احوالپرسی غیر کلامی است.

تعظیم‌کردن، روبوسی (دیده‌بوسی)، در آغوش گرفتن، بوسه اسکیمویی (فشردن دماغ‌ها به هم)، دست دادن، دست‌بوسی، پابوسی (به خاک افتادن)، سلام نظامی، ناماسته (سلام هندی)، کلاه از سر برداشتن، بزن قدش (پنج‌انگشت را به هم زدن)، مشت به مشت زدن، بالا بردن ابروها (در ساموآ)، و آرنج زدن، نمونه‌هایی از احوالپرسی غیر کلامی هستند.

در کشورهای اسلامی، گذاشتن دست روی سینه، روشی محترمانه برای خوشامدگویی به فردی است که نمی‌خواهید او را لمس کنید.[۱]

احوالپرسی در فرهنگ‌ها و کشورها

[ویرایش]

واژه سلام در زبان‌های گوناگون

[ویرایش]
خوشامدگویی نوعی سلام شمرده می‌شود.

درود

[ویرایش]

درود واژه‌ای از فارسی باستان است که ایرانی‌ها هنگام رسیدن به یکدیگر می‌گویند و بدور از هر جنگ و صلحی یکدیگر را با گفتن درود می‌ستایند. درود از واژه "دروته" و "دروسته" گرفته شده و در قدیم مردم هنگام احوالپرسی می‌گفتند "از درستی تو؟" یا "درستی؟" یعنی: آیا حالت خوب است؟ سلامت و تن درستی تو؟ این واژه در زبان روسی به "إزدرستی تو"؟здравствуйте تبدیل شده است که برای سلام و احوالپرسی بکار می‌رود.

پانویس

[ویرایش]
  1. «کرونا؛ آیا دست دادن منسوخ می‌شود؟». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۹.

منابع

[ویرایش]
  • ابن منظور، لسان العرب، بیروت، لبنان، ص. ۳۴۴
  • محمد معین، فرهنگ معین، انتشارات امیر کبیر
  • دهخدا، لغت‌نامه دهخدا