محلول آبی
محلول آبی (به انگلیسی: aqueous solution) محلولی است که حلال آن آب باشد. در معادله‌های شیمیایی با گذاشتن aq در پایان فرمول ماده نشان می‌دهند که ماده محلول در آب است مانند NaCl(aq). حرف‌های aq کوتاه شدهٔ واژهٔ aqueous است. آب به عنوان بهترین و در دسترس ترین حلال شناخته شده‌است.
موادی که آب‌گریز اند معمولاً به خوبی در آب حل نمی‌شوند ولی در مقابل مواد آب‌دوست به آسانی در آب حل می‌شوند. سدیم کلرید یا نمک خوراکی یک نمونه از مواد آب‌دوست است. اسیدها و بازها طبق تعریف هر دو محلول آبی در نظر گرفته می‌شوند.
توانایی یک ماده به حل شدن در آب بسته به این است که آیا آن ماده می‌تواند بر نیروی ربایش میان مولکول‌های آب برتری یابد یا خیر. اگر این توان را نداشت به صورت معلق در آب باقی می‌ماند یا ته نشین می‌شود.
محلول‌های آبی که رسانای جریان الکتریکی اند دارای مقدار کافی از الکترولیت قوی اند ولی آن‌هایی که رسانای ضعیف اند الکترولیت‌های ضعیف نیز دارند. یون‌های مثبت و منفی الکترولیت‌های قوی در آب به طور کامل از هم جدا شده‌اند (یونیزه شده‌اند).
موادی که الکترولیت نیستند، موادی اند که در آب حل می‌شوند ولی یکپارچگی مولکولی خود را نگه می‌دارند و به صورت یون‌های مثبت و منفی از هم جدا نمی‌شوند. شکر، اوره، گلیسیرین و متیل سولفونیل متان (MSM) از این دست اند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- Zumdahl S. 1997. Chemistry. 4th ed. بوستون: هاوتن مفلین هارکورت. p 133-145.
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون شیمی است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
