قطبیت شیمیایی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
مولکول آب یکی از مهمترین نمونه‌های مولکول قطبی است.در این مولکول،اتم اکسیژن به علت الکترونگاتیوتر بودن،االکترون‌ها را به خود جذب کرده و قطب منفی را تشکیل می‌دهد و هیدروژن قطب مثبت را ایجاد می‌کند.
قطبیت شیمیایی(به انگلیسی: Chemical polarity) مفهومیست در علم شیمی که بر اساس آن مولکول‌ها از دیدگاه بار الکتریکی به دو دسته قطبی و غیر قطبی تقسیم بندی می‌شوند. در مولکول‌های قطبی مانند آب،نسبت پراکنش الکترون‌ها در اطراف مولکول نامتوازن است، در نتیجه قسمتی از مولکول بار مثبت و قسمتی دیگر بار منفی به خود می‌گیرد. در نفطه مقابل ترکیبات غیر قطبی قرار دارند که در آن‌ها پراکنش الکترون‌ها یکنواخت می‌باشد، در نتیجه مولکول از نظر بار الکتریکی خنثی است.هیدروکربن‌ها نمونه مهمی از این نوع مواد هستند.
قطبیت شیمیائی یکی از سه ویژگی اصلی پیوندهای شیمیایی است; دو ویژگی دیگر استحکام پیوند(به انگلیسی: Bond strength) و طول پیوند (به انگلیسی: (Bond length) هستند[۱]
نگارخانه[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ /chemical-bonding/43416/The-polarity-of-moleculesChemical bonding, ENCYLOPEDIA BRITANNICA http://www.britannica.com/EBchecked/topic/684121
- مورتیمر، چارلز. شیمی عمومی ۱. ج. اول. تهران: نشر علوم دانشگاهی، ۱۳۸۳. شابک ۹۶۴۶۱۸۶۳۳۵.
|
||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
