ثته‌گوش

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
وسعت ایران باستان در زمان داریوش بزرگ و دوره هخامنشیان

ثَتَه‌گوش (به فارسی باستان: ثَتَگوش 𐎰𐎫𐎦𐎢𐏁 (Θataguš)[۱]) (ساتاگیدیا) سرزمینی باستانی در جنوب غربیش (غرب) در افغانستان مرکزی که تقریباً از هرات تا حوالی سند وسعت داشت. این سرزمین در سنگ‌نبشته بیستون داریوش بزرگ و نقش رستم در دورهٔ هخامنشیان به پارسی باستان «ثَ تَ گوش» نامیده شده‌است.

بگفتهٔ هرودوت، ساتاگیدها تیره‌ای از مردم مشرق یا شمال شرق ایران بودند، و مقر ایشان در تقسیمات شاهنشاهی هخامنشی جزو ایالت هفتم بشمار می‌رفت.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. دانشگاه فرانکفورت آلمان. "Old Persian Corpus, Part No. 8, Text: DB1". http://titus.uni-frankfurt.de (به انگلیسی). {{cite web}}: External link in |وبگاه= (help)