تکنی‌کالر

برای دیگر کاربردها، تکنی‌کالر (ابهام‌زدایی) را ببینید.

تکنی‌کالر (به انگلیسی: Technicolor) سیستمی در فیلم رنگی است که در سال ۱۹۲۲ ارائه شد. این سیستم از یک دوربین پرتوشکن و دو نگاتیو جداگانه استفاده می‌کرد. یکی از این فیلم‌ها رنگ سرخ و دیگری به رنگ سبز چاپ می‌شدند و پزیتیوها سپس به هم چسبانده می‌شدند و در یک فیلم پروژکتور نمایش داده می‌شد. فیلم فدیهٔ دریا (۱۹۲۲) چستر فرنکلین با این روش تولید شد.

تاریخچه

برای علاقه‌مندان قدیمی سینما واژه «تکنی‌کالر» مفهومی فراتر از یک اصطلاح تکنیکی دارد. این کلمه مترادف با بخش مهمی از دوران دست نیافتنی سینماست. در دوران سینمای کلاسیک معمولاً هر کمپانی شیوهٔ رنگی مخصوص به خودش را داشت که فیلمهای رنگی اش را به آن طریق فیلمبرداری می‌کرد. به این ترتیب کمپانی متروگلدوین مایر از «مترو کالر»، فوکس قرن بیستم از «دولوکس کالر»، و برادران وارنر از «وارنر کالر» استفاده می‌کردند. کمپانی‌های کوچکتر و کشورهای اروپایی یا احیاناً آسیایی از سیستم‌های رنگی عمومی تر نظیر «ایستمن کالر» یا «آگفا کالر» استفاده می‌کردند. اما «تکنی‌کالر» یک سیستم رنگی فوق‌العاده درخشان، به شدت متمایز، و البته در سطح قابل توجهی پر هزینه تر از سایر سیستم‌ها بود که در موارد خاص استفاده می‌شد. «تکنی‌کالر» البته قدیمی‌ترین شیوهٔ فیلمبرداری رنگی نیز محسوب می‌شود. در سیستم رنگی «تکنی‌کالر» در سالهای نخست از یک دوربینِ سه نواره، و در سالهای بعدتر با پیشرفتهای تکنیکی از یک نوار نگاتیو، اما به صورت سه لایه که هر کدام یک طیف رنگی را جذب می‌کردند استفاده می‌شد. هیچ‌کدام از سیستم‌های رنگیِ بعدی با وجود فراگیر بودن به دقتِ رنگی و عمرِ طولانیِ سیستم «تکنی‌کالر» نرسیدند. به خاطر پرهزینه بودنِ این سیستم، تنها پروژه‌های خاص، یا کارگردانان صاحب نفوذ می‌توانستند از سیستم «تکنی‌کالر» استفاده کنند. کارگردانانی همچون آلفرد هیچکاک ـ که اکثر آثار رنگی اش را به این شیوه ساخت ـ و پروژه‌هایی استثنایی همچون بربادرفته، فانتازیا، یک آمریکایی در پاریس، آواز در باران، و مرد آرام به این شیوه فیلمبرداری شدند. این تکنیک در آغاز در اختیار کمپانی دیسنی قرار گرفت و انیمیشن رنگی سه بچه خوک (۱۹۳۲) که با این روش ساخته شده بود، موفقیتی بزرگ کسب کرد. سفیدبرفی و هفت کوتوله (۱۹۳۸) نیز با این روش تهیه شد؛ و دو فیلم بسیار جنجالی جادوگر شهر زمرد (۱۹۳۹) و بر باد رفته (۱۹۳۹) هر دو از ویکتور فلیمینگ فیلم‌های رنگی تکنی‌کالر بودند. اصولاً فیلم بر باد رفته (۱۹۳۹) که با نگاتیوهای رنگی با حساسیت بیشتر و دانه‌های کوچکتر ساخته شده بود، توانست اسکار فیلمبرداری را به خاطر دستاوردی برجسته در استفاده از رنگ به دست آورد. در سال ۱۹۴۱ کداک، سیستم تکنی‌کالر مونوپک را ارائه کرد که در آن از نگاتیوهای چندلایه استفاده شده بود. این نگاتیوها به راحتی در دوربین‌های سیاه و سفید هم قابل استفاده بودند و بسیار کار را راحت‌تر و سبک‌تر کردند. اولین فیلمی که به این روش تهیه شد بمب افکن هوایی (۱۹۴۱) مایکل کورتیز بود. در سال ۱۹۵۰ سیستم کداک، تکنی‌کالر سه‌نوارهٔ کالموس را از دور خارج کرد. در آخرین سال‌های دههٔ چهل شرکت کداک، سیستم ایستمن کالر را که یک سیستم رنگ‌افزا بود ارائه داد. ایستمن کالر هم نگاتیوهای سه‌لایه داشت که کیفیتی بسیار بالاتر از تکنی‌کالر و فرایند رنگ آشامی داشتند.