پینوکسپین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پینوکسپین
داده‌های بالینی
نام‌های دیگرPinoxepine; P-5227
روش مصرف داروخوراکی
شناسه‌ها
  • 2-[4-[(3Z)-3-(2-Chloro-6H-benzo[c][1]benzoxepin-11-ylidene)propyl]piperazin-1-yl]ethanol
شمارهٔ سی‌ای‌اس
پاب‌کم CID
کم‌اسپایدر
UNII
ChEMBL
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیاییC23H27ClN2O۲
جرم مولی۳۹۸٫۹۳ g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)
  • C1CN(CCN1CC/C=C\2/C3=CC=CC=C3COC4=C2C=C(C=C4)Cl)CCO
  • InChI=1S/C23H27ClN2O2/c24-19-7-8-23-22(16-19)21(20-5-2-1-4-18(20)17-28-23)6-3-9-25-10-12-26(13-11-25)14-15-27/h1-2,4-8,16,27H,3,9-15,17H2/b21-۶-
  • Key:RAAHIUIRJUOMAU-MPUCSWFWSA-N

پینوکسپین (به انگلیسی: Pinoxepin) (INN؛ با شماره توسعه P-5227؛ پینوکسپین هیدروکلراید (USAN)) یک داروی ضدروان‌پریشی از گروه سه‌حلقه‌ای‌ها با سیستم حلقه دی‌بنزوکسپین است که در دهه ۱۹۶۰ توسعه یافت اما هرگز به بازار عرضه نشد.[۱][۲][۳][۴][۵] در آزمایشات بالینی مشخص شد که در درمان اسکیزوفرنی مشابه درمان با کلرپرومازین و تیوریدازین است.[۶] این دارو اثرات آرام بخش مشخصی دارد اما علائم خارج هرمی نسبتاً خفیفی ایجاد می‌کند.[۷][۶]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Elks J (14 November 2014). The Dictionary of Drugs: Chemical Data: Chemical Data, Structures and Bibliographies. Springer. pp. 984–. ISBN 978-1-4757-2085-3.
  2. ↑ Annual Reports in Medicinal Chemistry. Academic Press. 1 January 1967. pp. 2–. ISBN 978-0-08-058346-4.
  3. ↑ Gordon M (2 December 2012). Psychopharmacological Agents. Elsevier Science. pp. 102–. ISBN 978-0-323-15128-3.
  4. ↑ Iversen L (6 December 2012). Handbook of Psychopharmacology: Volume 10: Neoroleptics and Schizophrenia. Springer Science & Business Media. pp. 200–. ISBN 978-1-4613-4042-3.
  5. ↑ Lajtha A (11 November 2013). Alterations of Metabolites in the Nervous System. Springer Science & Business Media. pp. 335–. ISBN 978-1-4757-6740-7.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ {{cite book}}: Empty citation (help)
  7. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=پینوکسپین&oldid=34744578»