پروپیومازین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پروپیومازین
داده‌های بالینی
AHFS/Drugs.comMicromedex Detailed Consumer Information
روش مصرف داروIntramuscular, intravenous
کد ATC
شناسه‌ها
  • 1-[10-(2-dimethylaminopropyl)-10H-phenothiazin-2-yl]propan-1-one
شمارهٔ سی‌ای‌اس
پاب‌کم CID
دراگ‌بنک
کم‌اسپایدر
UNII
KEGG
ChEBI
ChEMBL
CompTox Dashboard (EPA)
ECHA InfoCard100.006.043 ویرایش در ویکی‌داده
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیاییC20H24N2OS۱
جرم مولی340.483 g/mol g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)
  • O=C(c2cc1N(c3c(Sc1cc2)cccc3)CC(N(C)C)C)CC
  • InChI=1S/C20H24N2OS/c1-5-18(23)15-10-11-20-17(12-15)22(13-14(2)21(3)4)16-8-6-7-9-19(16)24-20/h6-12,14H,5,13H2,1-4H3 ✔Y
  • Key:UVOIBTBFPOZKGP-UHFFFAOYSA-N ✔Y
 N✔Y (این چیست؟)  (صحت‌سنجی)

پروپیومازین (انگلیسی: Propiomazine) که با نام‌های لارگون, ایندورم, سرنتین Serentin و پروپاوان Propavan نیز در بازار به فروش می‌رسد، یک داروی آنتی هیستامین است که گیرنده‌های H1 را مهار می‌کند. از این این دارو برای درمان بیخوابی و نیز کاهش اضطراب پیش وطی عمل جراحی به کار می‌رود. طی زایمان زایمان نیز از این دارو به همراه سایر مسکن‌ها استفاده می‌شود. پروپیومازین نوعی فنوتیازین است، اما از به عنوان نورولپتیک استفاده نمی‌شود، زیرا گیرنده‌های دوپامین را به خوبی مهار نمی‌کند.

مکانیسم عمل[ویرایش]

پروپیومازین آنتاگونیست گیرنده‌های نوع ۱، ۲ و ۴ دوپامین, گیرنده‌های سروتونین (HT-5) نوع 2A و 2C, گیرنده‌های موسکارینی و نیز گیرنده‌های H1 هیستامین است.

عوارض جانبی[ویرایش]

منابع[ویرایش]