منم که دیده به دیدار دوست کردم باز

منم که دیده به دیدار
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۷
بحر	مجتث مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
منم که دیده بدیدار دوست کردم باز چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز نیازمند بلا گو رخ از غبار مشوی که کیمیای مُرادست خاک کوی نیاز ز مشکلات طریقت عنان متاب ای دل که مرد راه نیندیشد از نشیب و فراز طهارت ار نه بخون جگر کند عاشق بقول مفتی عشقش دُرست نیست نماز درین مقام مجازی بجز پیاله مگیر درین سراچهٔ بازیچه غیر عشق مباز به نیم بوسه دعائی بخر ز اهل دلی که کید دشمنت از جان و جسم دارد باز فکند زمزمهٔ عشق در حجاز و عراق نوای بانگ غزلهای حافظ از شیراز ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

غزلی با مطلع «منم که دیده بدیدار دوست کردم باز»، غزل شمارهٔ ۲۵۹ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

این غزل توسط بنان در برنامهٔ شمارهٔ ۲۵۶ گل‌های رنگارنگ در دستگاه شور خوانده شده. حسین قوامی نیز این غزل را در برنامهٔ شمارهٔ ۲۲۹ برگ سبز در دستگاه سه‌گاه خوانده.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.