زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

زاهد گرگه خلوت‌نشین
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۸
بحر	منسرح مثمن مطوی مکشوف
متن
زاهد گرگه خلوت نشین دوش بمیخانه شد از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد صوفی مجلس که دی جام و قدح می‌شکست باز بیک جرعه می عاقل و فرزانه شد شاهد عهد شباب آمده بودش بخواب باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد مغبچهٔ میگذشت راهزن دین و دل در پی آن آشنا از همه بیگانه شد آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت چهرهٔ خندان شمع آفت پروانه شد گریهٔ شام و سحر شکر که ضایع نگشت قطرهٔ باران ما گوهر یکدانه شد نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری حلقهٔ اوراد ما مجلس افسانه شد منزل حافظ کنون بارگه پادشاست دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

غزلی با مطلع «زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد»، غزل شمارهٔ ۱۷۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

وزن

وزن این شعر از اوزان دوری است که متناوب الارکان به حساب می‌آید.

مفتعلن	فاعلن	مفتعلن	فاعلن
ــ ں ں ــ	ــ ں ــ	ــ ں ں ــ	ــ ں ــ

در اجراها

عبدالوهاب شهیدی در برنامهٔ شمارهٔ ۳۶۹ از مجموعهٔ یک شاخهٔ گل این غزل را در آوازِ ابوعطا اجرا کرده است.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.