ساقیا برخیز و درده جام را
| ساقیا برخیز | |||
|---|---|---|---|
| زبان | فارسی | ||
| شاعر | حافظ[۱] | ||
| شمار ابیات | ۹ | ||
| بحر | رَمَل مسدس محذوف فاعلاتن فاعلاتن فاعلن | ||
| متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
غزلی با مطلع «ساقیا برخیز و درده جام را»، غزل شمارهٔ ۸ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
مفهوم و درون‌مایه[ویرایش]
وزن[ویرایش]
در اجراها[ویرایش]
ترجمه‌ها[ویرایش]
در دیگر آثار هنری[ویرایش]
این غزل برروی جام‌های متعدد فلزی نقش بسته‌است. مورد اول، دو جام مفرغی متعلق به سدهٔ ۱۱ ه.ق/۱۷ م است که بیت‌هایی از این غزل برروی آنها حک شده. این جام‌ها احتمالاً در اصفهان حکاکی شده‌اند و اکنون نیز در موزهٔ ویکتوریا و آلبرت لندن نگهداری می‌شوند. یک جام مسی نیز نیز در در موزهٔ ویکتوریا و آلبرت وجود دارد که متعلق به سدهٔ ۱۱ ه.ق/۱۷ م است و بیت‌هایی از این غزل برروی آن حک شده. این جام در کشمیر یا شمال غرب هند حکاکی شده‌است. یک جام مسی دیگر نیز در موزهٔ هنرهای تزئینی سابق تهران وجود دارد که ۶ بیت از این غزل برروی آن حک شده. همینطور برروی جام مفرغی متعلق به سدهٔ ۱۲−۱۳ ه.ق/۱۸−۱۹ م که احتمالاً در اصفهان حکاکی شده نیز بیت‌هایی از این غزل حک شده. این جام در موزهٔ ویکتوریا و آلبرت نگهداری می‌شود.[۲]
پانویس[ویرایش]
- ↑ حافظ، دیوان حافظ، ۷.
- ↑ سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹: ۷۳۵.
منابع[ویرایش]
- آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
- حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
