به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

به کوی میکده هر سالکی
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۹
بحر	مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
بکوی میکده هر سالکی که ره دانست دری دگر زدن اندیشهٔ تبه دانست زمانه افسر رندی نداد جُز بکسی که سرفرازی عالم در این کله دانست بر آستانهٔ میخانه هر که یافت رهی ز فیض جام می اسرار خانقه دانست هر آنکه راز دو عالم ز خطّ ساغر خواند رموز جام جم از نقش خاک ره دانست ورای طاعت دیوانگان ز ما مطلب که شیخ مذهب ما عاقلی گنه دانست دلم ز نرگس ساقی امان نخواست بجان چرا که شیوهٔ آن ترک دل سیه دانست ز جور کوکب طالع سحرگهان چشمم چنان گریست که ناهید دید و مه دانست حدیث حافظ و ساغر که میزند پنهان چه جای محتسب و شحنه، پادشه دانست بلندمرتبه شاهی که نُه رواق سپهر نمونهٔ ز خم طاق بارگه دانست ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

غزلی با مطلع «به کوی میکده هر سالکی که ره دانست»، غزل شمارهٔ ۴۷ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

عبدالوهاب شهیدی در برنامهٔ شمارهٔ ۵۱ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ شور اجرا کرده است.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.