بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع

بامدادان که
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۸
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع شمع خاور فکند بر همه اطراف شعاع برکشد آینه از جیب افق چرخ و در آن بنماید رخ گیتی بهزاران انواع در زوایای طربخانهٔ جمشید فلک ارغنون ساز کند زهره بآهنگ سماع چنگ در غلغله آید که کجا شد منکر جام در قهقهه آید که کجا شد منّاع وضع دوران بنگر ساغر عشرت برگیر که بهر حالتی این است بهین اوضاع طرّهٔ شاهد دنیی همه بندست و فریب عارفان بر سر این رشته نجویند نزاع عمر خسرو طلب ار نفع جهان میخواهی که وجودیست عطابخش کریم نفّاع مظهر لطف ازل روشنی چشم امل جامع علم و عمل جان جهان شاه‌شجاع ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

غزلی با مطلع «بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع»، غزل شمارهٔ ۲۹۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در دیگر آثار هنری

بیت‌های ۶ تا ۸ این غزل در شیراز و بر کاشی‌های ستون‌های واقع در زیر گنبد مقبرهٔ شاه‌چراغ نقش بسته‌است.

منابع

• آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.