حدیث قلم و کاغذ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

حدیث قلم و کاغذ یا حدیث قرطاس یا فاجعه پنج‌شنبه[۱] (به عربی: رزية يوم الخميس) به رویدادی اشاره دارد که محمد کمی پیش از مرگش درخواست کرد تا چیزی بنویسد، اما بنا بر گفته شیعیان عمر بن خطاب آن را رد کرد. حدیث در هر دو مذهب تشیع و تسنن یاد شده‌است. و برخی آن را «یکی از پنهان‌ترین صحنه‌ها در تاریخ اسلام» می‌دانند.[۲]

شرح رخداد[ویرایش]

محمد در سال ۶۳۲ میلادی بیمار شد و سلامت او در روز پنج‌شنبه به شدت تغییر کرد. گزارش شده‌است که محمد درخواست قلم و کاغذ کرده تا بیانیه‌ای بنویسد که مانع از گمراهی امت اسلام بشود.[۳] عمر بن خطاب با توهین به محمد پاسخ داد: «بایستید! این مرد [محمد] هذیان می‌گوید. کتاب خدا برای ما کافی است.[۴] برخی از حاضران به عمر گفتند: «از دستور رسول‌الله اطاعت کن» و بحث و جدلی درگرفت.[۵] در این هنگام محمد به حاضران می‌گوید: «بروید و من را تنها بگذارید.»[۶]

ابن‌عباس روایت می‌کند:

«هنگامی که رسول خدا در بستر مرگ بود و در خانه چند نفر حاضر بودند از جمله آنها عمر بن خطاب بود. پیامبر گفت: «بگذارید چیزی بنویسم که پس از این شما گمراه نشوید» عمر گفت: «پیامبر به شدت مریض است، قرآن نزد شماست و کلام خدا برای ما کافی است». افراد حاضر در خانه بحث و جدل کردند. عده‌ای گفتند کاغذی بیاورید تا پیامبر وصیتی بنویسد و ما را از گمراهی نجات دهد ولی دیگران حرف عمر را تکرار می‌کردند. چون سخنان زیادی گفته شد و دامنه اختلافات بالا گرفت، رسول خدا فرمود: «از نزد من برخیزید که در حضور من جدال و اختلاف شایسته نیست». به دلیل بحث و جدل پیامبر خدا نتوانست آنچه می‌خواست را بنویسد.»

سعید بن جبیر روایت می‌کند که ابن‌عباس می‌گفت: «پیامبر خدا گفت: «برای من قلم و کاغذی بیاورید تا برایتان متنی بنویسم تا (با پیروی از آن) شما هیچ‌گاه گمراه نشوید». عده‌ای گفتند واضح است که پیامبر خدا هذیان می‌گوید.»

رویداد بعدی[ویرایش]

پس از مرگ محمد، بعضی از صحابه پیکر او را در هنگام مراسم کفن و دفن ترک کردند و به سقیفه رفتند. در آنجا، عمر با ابوبکر بیعت کرد.[۱۰][۱۱]

نقد[ویرایش]

برخی از عالمان شیعه و سنی معتقدند که بر اساس متن قرآن امی بودن محمد به معنای سواد نوشتن او بوده‌است.[۱۲][۱۳] از طرف دیگر برخی معتقدند امی بودن از لقب شهر مکه (ام‌القری) گرفته شده و محمد هم می‌توانسته بخواند و هم بنویسد.[۱۴]

دیدگاه‌ها[ویرایش]

به گفته مسکین‌زدا، نافرمانی از محمد در این حادثه توسط برخی از نویسندگان اهل سنت، مانند ابن حزم، کم‌اهمیت جلوه داده شده یا به نگرانی صحابه برای فشار بیش از حد بر محمد که بیمار بود از سوی دیگران، مانند حلبی، نسبت داده شده‌است.[۱۵] برخی، مانند بلاذری، در عوض پیشنهاد کرده‌اند که محمد قصد داشته ابوبکر را به عنوان جانشین خود تعیین کند.[۱۶] در منابع شیعه، این حادثه به عنوان یک مصیبت و فرصت از دست رفته برای تعیین علی به عنوان جانشین شده‌است.[۱۷] ویلفرد مادلونگ این دیدگاه را تأیید می‌کند و می‌نویسد که عمر بعداً به ابن‌عباس توضیح داد که محمد قصد دارد علی را به عنوان جانشین خود معرفی کند و او عمر به دلیل اعتقاد به اینکه اعراب علیه علی قیام خواهند کرد از این امر جلوگیری کرد.[۱۸] لزی هزلتون هم دیدگاه مشابهی دارد.[۱۹]

در اهل سنت، این حدیث با ظهور سیاست اجتماعی که پس از مرگ محمد صورت گرفت، مرتبط شده‌است. به گفته مسکین‌زدا بحث این است که محمد تلویحاً با نحوه عمل جامعه مسلمانان (امت) پس از مرگش موافقت کرده بود؛ بنابراین، از دیدگاه اهل سنت، این حدیث با ظهور احادیثی منسوب به محمد، مانند «امت من هرگز بر خطا توافق نمی‌کنند» پیوند دارد، اندیشه‌ای که توسط متکلمینی چون ابن حزم و ابن سید الناس تداوم یافته‌است.[۲۰] در مقابل، اگرچه قرآن به مؤمنان توصیه می‌کند که برخی از مسائل را با مشورت حل و فصل کنند، به گفته مادلونگ، جانشینی محمد ممکن است یکی از آنها نباشد. این امر با انتخاب جانشینان برای پیامبران گذشته توسط خدا در قرآن تثبیت شده‌است.[۲۱]

به گفته میسکین‌زدا، نقطه کانونی داستان، پرسش از مرجعیت دینی محمد است که نمونه آن این جمله عمر است که «تو قرآن داری، کتاب خدا ما را بس است». او پیشنهاد می‌کند که پیام این روایات این است که قرآن برای هدایت مسلمانان کافی است.[۲۲] از سوی دیگر، هزلتون استدلال می‌کند که قرآن کافی نیست، زیرا با عمل محمد (سنت) پس از مرگ او تکمیل شده‌است.[۲۳] مسلمانان شیعه با استناد به حدیث ثقلین، این موضوع را با سیره امامان خود تکمیل می‌کنند که در آن از مسلمانان خواسته شده‌است که پس از او از قرآن و اهل بیت او راهنمایی بگیرند.[۲۴]

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. Muhammad al-Tijani al-Samawi, Black Thursday, trans.
  2. Razwy, Sayed Ali Asgher. A Restatement of the History of Islam & Muslims. p. 304.
  3. (Abbas 2021، ص. 89). (Hazleton 2009، ص. 48)
  4. Hayaat al-Qulub, Volume 2. p. 998.
  5. "The Incident of Pen and Paper from Sunni Sources". Serat Online. SeratOnline.
  6. (Miskinzoda 2014). (Hazleton 2009، ص. 50)
  7. (Madelung 1997، ص. 41). (Momen 1985، صص. 15, 16). (Miskinzoda 2014). (Abbas 2021، ص. 89). (Hazleton 2009، ص. 50)
  8. تیجانی، محمد. آنگاه که هدایت شدم. بنیاد معارف اسلامی.
  9. صحیح مسلم, 013:4015
  10. Al Qazwini, Sayed Hossein. "An Analysis of the event of Saqifa". mohamedridha. Archived from the original on 2018-02-26. Retrieved 25 February 2018.
  11. Mohammad Jafri, Syed Husain. The Origins and Early Development of Shi'a Islam (Millennium (Series)) (The Millennium (Series).). Oxford University Press; 1 edition (April 4, 2002). pp. 344 pages. ISBN 978-0-19-579387-1.
  12. تفسیر نمونه نویسنده: مکارم شیرازی جلد:1 صفحه:468
  13. نام کتاب: دائرة المعارف بزرگ اسلامی جلد۳ صفحه:۶۴
  14. «پیامبر اسلام (ص) که سواد خواندن و نوشتن نداشت؛ چرا هنگام وفاتش قلم و کاغذ می‌خواهد که وصیتی بنویسد؟! - گنجینه پاسخ ها». اسلام کوئست - مرجعی برای پاسخگویی به سوالات دینی، اعتقادی و شرعی. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۲-۲۲.
  15. (Miskinzoda 2014). (Abbas 2021، ص. 89)
  16. (Miskinzoda 2014)
  17. (Abbas 2021، ص. 89)
  18. (Madelung 1997، صص. 66, 67)
  19. (Hazleton 2009، ص. 49)
  20. (Miskinzoda 2014)
  21. (Madelung 1997، ص. 17)
  22. (Miskinzoda 2014)
  23. (Hazleton 2009، ص. 50)
  24. (Momen 1985، ص. 16). (Mavani 2013، ص. 80). (Campo 2009). (Abbas 2021، ص. 81)

منابع[ویرایش]