بهشت نو
بهشت نو جایگاهی مینوی در دین مانی است که انوار پاک مردم پس از جدایی روح از بدن موقتاً به آنجا رفته و در پایان جهان همه انوار از آنجا به سرمنشا اصلی خود یعنی بهشت روشنی که جایگاه پدر روشنایی است رهسپار می‌شوند. انوار الهی به ترتیب از جهان خاکی به ماه از آنجا به خورشید و از خورشید به بهشت نو رسیده و از آنجا راهی دیار روشنایی می‌شوند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- اسطوره آفرینش در آیین مانی. دکتر ابوالقاسم اسماعیل پور. نشر کاروان. چاپ سوم. ۱۳۸۵
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |