اصطلاح «سده تحقیر» برای توصیف دوره‌ای در تاریخ چین به کار می‌رود که از جنگ نخست تریاک (۱۸۳۹–۱۸۴۲) شروع شد و در سال ۱۹۴۵ با تأسیس چین به عنوان یک قدرت بزرگ و عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد یا تأسیس جمهوری خلق چین در سال ۱۹۴۹ پایان یافت. وجه بارز این دوره، مداخله و انقیاد سلسله چینگ و حکومت جمهوری چین توسط قدرت‌های غربی و روسیه و امپراتوری ژاپن است.[۱] حقارت‌آمیز خواندن این دوره همزمان با رشد فضای ملی‌گرایی چینی در سایهٔ مخالفت با خواسته‌های ۲۱گانه دولت ژاپن در سال ۱۹۱۵ آغاز شد و با مخالفت‌های عمومی علیه نوع رفتار چین در پیمان ورسای در سال ۱۹۱۹ قوت گرفت. جبههٔ ملی (کومینتانگ) و حزب کمونیست چین در دههٔ ۱۹۲۰ میلادی با مخالفت گسترده علیه پیمان‌های ناعادلانه و از دست رفتن سرزمین‌های چینی، به عمومی‌تر شدن این اصطلاح کمک کردند. در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ استفاده از این اصطلاح شیوع بیشتری یافت. هر چند بعدها مفاد آن معاهدات رسماً پایان یافتند اما شاخصه‌های این قرن همچنان محور ملی‌گرایی چینی است و این اصطلاح به‌طور گسترده در ادبیات سیاسی و فرهنگ عامه استفاده می‌شود.
↑Adcock Kaufman, Alison (2010). "The "Century of Humiliation," Then and Now: Chinese Perceptions of the International Order". Pacific Focus. 25 (1): 1–33. doi:10.1111/j.1976-5118.2010.01039.x.
این یک مقالهٔ خرد پیرامون کشور چین است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
