درگاه:ژاپن/نوشتار برگزیده

نوشتار برگزیده ۱

توکیو پایتخت کشور ژاپن است. توکیو در شرق جزیرهٔ هونشوی ژاپن واقع شده‌است و یکی از استان‌های ۴۷ گانهٔ ژاپن به شمار می‌آید.توکیو در ابتدا یک دهکدهٔ ماهیگیری کوچک به نام ادو بود. در دوره‌های بعد ادو رفته‌رفته به شهری بزرگ تبدیل گشت، به گونه‌ای که در قرن ۱۸ میلادی به یکی از بزرگ‌ترین شهرهای جهان تبدیل شد. توکیو پس از نیویورک و لندن عنوان بزرگ‌ترین پایتخت‌های صنعتی جهان را به دست آورده‌است. همچنین توکیو عنوان بزرگترین اقتصاد شهری جهان را دارا می‌باشد.در سال ۲۰۰۸ میلادی از پانصد شرکت برتر جهان، ۴۷ شرکت در توکیو واقع بوده‌اند و این شهر از این نظر، رتبهٔ نخست در جهان را از آن خود کرده‌است. پارک‌های طبیعی ۳۶٫۳ درصد مساحت کل توکیو را تشکیل می‌دهند و از نظر وسعت پارک‌های طبیعی، توکیو پس از استان شیگا جایگاه دوم را در ژاپن به خود اختصاص داده‌است. ادامه...

نوشتار برگزیده ۲

درگاه:ژاپن/نوشتار برگزیده/۲

ساکورا (به ژاپنی: 桜サクラ Sakura) نامی است که مردم ژاپن درخت گیلاس را به آن می‌خوانند. همچنین به شکوفهٔ درخت گیلاس نیز به اختصار ساکورا گفته می‌شود. ساکوراها هم در طبیعت به صورت خودرو و هم به صورت پرورشی وجود دارند. اکثر گونه‌های درختان ساکورای پرورشی را ساکوراهای زینتی تشکیل می‌دهند. ساکوراهای زینتی از نظر زیبایی گل دارای کیفیت بالایی هستند اما شکوفه‌ها معمولاً تبدیل به گیلاس نمی‌شوند یا در صورت تبدیل نیز کیفیت لازم را برای عرضه به بازار ندارد. به غیر از کاشت این درخت جهت لذت بردن از زیبای آن، از زمان‌های بسیار کهن به غیر از میوه، از گل و برگ ساکورا نیز به عنوان مادهٔ غذایی استفاده می‌شود. عمر درختان خودروی ساکورا بسیار طولانی است عمر تک درختی بنام جیندای-زاکورا در استان یاماناشی در حدود ۲۰۰۰ سال تخمین زده شده‌است. ژاپنی‌ها از گذشته‌های دور به شکوفهٔ گیلاس و تماشای آن اهمیت خاصی می‌دهند و آن را گل سرسبد تمامی گل‌ها می‌دانند. بطور سنتی شکوفهٔ ساکورا گل ملی کشور ژاپن به شمار می‌آید و در شعر و ادبیات این کشور جای خاصی دارد. ژاپن از نظر تعداد و تنوع درخت‌های گیلاس غنی‌ترین کشور دنیاست و در این کشور در حال حاضر مجموع تعداد گونه، رقم و نژادهای ساکورا به حدود ۶۰۰ نوع رسیده‌است. ادامه...

نوشتار برگزیده ۳

درگاه:ژاپن/نوشتار برگزیده/۳

توالت در ژاپن به دو صورت می‌باشد؛ یک نوع آن توالت آسیایی است که بیشتر در توالت‌های عمومی از آن استفاده می‌شود و نوع دیگر توالت‌های غربی از جمله «فلاش توالت» و «اورینال» می‌باشد که پس از جنگ جهانی دوم در ژاپن رواج پیدا کردند. نوع خاص توالت‌های غربی ساختِ ژاپن در خارج از ژاپن، بیده ژاپنی و در داخل ژاپن واشلت (ウォシュレット واشورتّو) گفته می‌شود. با وجود فناوری بالای واشلت‌ها، به علت پیچدگی کارکرد و مشکلات فنی آن‌ها، استفاده از این توالت‌ها در خارج از ژاپن چندان گسترش نیافته‌است. توالت‌ها در ژاپن برای انطباق با فرهنگ خاص این کشور تغییراتی یافته‌است که باعث تفاوت‌هایی با توالت‌های دیگر کشورها شده‌است. از فواید توالت‌های ژاپنی می‌توان به امکانات بالا، صرفه‌جویی در مصرف آب و انرژی و استفاده آسان‌تر برای سالمندان و افراد معلول اشاره کرد.
ادامه...

نوشتار برگزیده ۴

درگاه:ژاپن/نوشتار برگزیده/۴

کیتسونه (狐، گوش دادن ^{راهنما·اطلاعات}) (به انگلیسی: Kitsune) عبارتی‌ست ژاپنی که در مورد روباه استفاده می‌شود. روباه‌ها از موضوعات متداول رسوم اجدادی ژاپن به شمار می‌آیند. داستان‌ها آنها را به عنوان موجودات باهوش و دارای توانایی‌های جادویی به تصویر می‌کشند که با بالا رفتنِ سن و عقل آنها، این توانایی‌ها نیز در آنها افزایش پیدا می‌کند. قبل از هر چیز این موجودات دارای یک توانایی خاص هستند و آن شکل انسانی به خود گرفتن‌است. برخی از افسانه‌های قومی و اجدادی در مورد کیتسونه، گویای این مطلب است که کیتسونه از این توانایی به منظور فریب‌دادن دیگران استفاده می‌کند. این ویژگی ذکر شده در رسوم اجدادی ژاپن به کیتسونه منتسب می‌شود اما در دیگر داستان‌ها آنها به عنوان نگهبانان وفادار، دوستان، عاشقان و همسران به تصویر کشیده می‌شوند. زندگی روباه‌ها و انسان‌ها در کنار یکدیگر در تاریخ ژاپن ریشه دوانده‌است، این همدمی باعث به وجود آمدن افسانه‌های متعددی در مورد این موجودات شد. کیتسونه‌ها با ایناریها (کامی شینتو یا روح) ارتباط بسیار نزدیکی داشتند و به عنوان قاصدان آنها عمل می‌کردند. این نقش اهمیت فراطبیعی روباه را تقویت کرده‌است. هر چه دم‌های کیتسونه بیشتر باشد (آنها ممکن است ۹ تا دم داشته باشند) مسن‌تر، عاقل‌تر و قوی‌تر هستند. به خاطر قدرت بالقوه و نفوذ آنها، برخی از مردم به همان صورتی که برای قدیسان هدایایی را قربانی می‌کردند، برای آنها نیز همین کار را انجام می‌دادند. ادامه...

نوشتار برگزیده ۵

درگاه:ژاپن/نوشتار برگزیده/۵

سوشی (به ژاپنی: すし、鮨、鮓、寿斗、寿し、寿司) خوراکی برنجی در آشپزی ژاپنی است و آمیزه‌ای است از برنج پختهٔ ژاپنی با چاشنی سرکه، چندین گونه خوراک دریایی (بیشتر خام)، سبزیجات و تخم مرغ که به صورت سرد خورده می‌شود.

در آغاز، سوشی تنها روشی برای نگهداری ماهی بود که در آسیای شرقی رواج داشت ولی پس از راه یافتن به چین، وارد فرهنگ غذایی کشور ژاپن شد. سوشی گونه‌های فراوانی دارد ولی امروزه در نزد عموم مردم، نام سوشی اشاره کننده به تنها یکی از گونه‌های این خانوادهٔ غذایی، سوشی ادو است. در این گونه از سوشی بر روی یک قطعهٔ برنجی بیضی‌مانند، برش نازکی از ماهی گذاشته می‌شود. ماهی، توفو (فراوردهٔ سویا)، خوراک دریایی، تخم‌مرغ و دیگر خوراکی‌های بکار رفته در پُر کردن سوشی، همگی سرشار از پروتئین هستند. علاوه بر آن می‌توان ویتامین و مواد معدنی را نیز در خوراک‌های دریایی و سبزیجات سوشی پیدا کرد. سوشی بیشتر همراه با چاشنی سس سویا خورده می‌شود. بهترین روش برای ضدعفونی مواد غذایی پختن مواد است اما این روش در سوشی بکار برده نمی‌شود. برخی از گونه‌های ماهی ممکن است، انگل داشته باشند، اما فرایند یخ‌زدگی ماهی، این انگل‌ها را از میان می‌برد. به طور سنتی در گذشته برای ضدعفونی کردن این خوراک از واسابی (تُرُب کوهی ژاپنی) و ترشی گاری (ترشی زنجبیل) بهره‌مند می‌شدند. همچنین نوشیدن چای سبز نیز به علت ویژگی آن در پیشگیری از مسمومیت غذایی توصیه می‌شود. فرایند جهانی‌شدن سوشی از آمریکا آغاز شد و امروزه سوشی به عنوان یک غذای مفید و مناسب، در جهان آوازه پیدا کرده و در حال تبدیل‌شدن به غذایی جهانی است. ادامه...