بوئینگ اف/ای-۱۸ سوپر هورنت
بوئینگ اف/ای-۱۸ئی/اف سوپر هورنت یک جنگنده مافوق صوت و چندمنظوره ناونشین/آفند زمینی است. اف/ای-۱۸ئی مدل تک سرنشینه و اف/ای-۱۸اف مدل دو سرنشینه می‌باشند و این دو مدل، مدلهای بزرگتر و پیشرفته‌تر اف/ای-۱۸سی و دی هورنت می‌باشند. این جنگنده توسط شرکت مک‌دانل داگلاس برای نیروی دریایی آمریکا طراحی شده و در سال ۱۹۹۵ اولین پرواز خود را انجام داد. در ۱۹۹۷ پس از ادغام شرکت مک‌دانل داگلاس در بوئینگ وارد خط تولید شده و از ۱۹۹۹ وارد خدمت رسمی در نیروی دریایی ایالات متحده شد.
از سال ۲۰۰۶ میلادی با خروج جنگنده رهگیر اف-۱۴ تام‌کت جایگزین این جنگنده شد و در کنار اف-۱۸ هورنت در این نیرو به عنوان جنگنده چندمنظوره نیروی دریایی مشغول به خدمت است. نیروی هوایی پادشاهی استرالیا که از سال ۱۹۸۴ از مدل اصلی اف/آ-۱۸ هورنت استفاده می‌کند نیز در سال ۲۰۰۷ بیست و چهار فروند سوپر هورنت به ارزش ۲٬۹ میلیارد دلار استرالیا که به همراه ۱۰ سال پشتیبانی و آموزش به ۶ میلیارد دلار استرالیا می‌رسد سفارش داد و در سال ۲۰۱۰ آنها را جایگزین جنگنده سالخورده جنرال داینمیکس اف-۱۱۱ کرد.
تفاوت سوپرهورنت با مدل معمولی[ویرایش]
جنگندهٔ چندماموریتهٔ اف/ای-۱۸ اف/ئی موسوم به «سوپر هورنت» در واقع مدلی ارتقاء یافته و بزرگتر شده از جنگنده‌های مدل سی و دی میباشد که پیشتر قابلیت عملیات در شب به آنها افزوده شده بود. سوپرهورنت‌ها که تقریباً هم‌اندازهٔ اف-۱۵های نیروی هوایی هستند، فرماندهی گروه عملیات رزمی هواپیماهای ناونشین را فراهم خواهد آورد زیرا دارای برد پروازی بیشتر و قابلیت حمل مهماتی است که قبلاً توسط جنگنده‌های بازنشستهٔ ای-۶ حمل می‌شد. سوپر هورنت‌ها نسبت به هورنت‌ها حدود ۱۳۰ سانتی‌متر طول بیشتر، ۲۵٪ مساحت بال بیشتر و قابلیت حمل ۳۳٪ بیشتر سوخت در مخازن داخلی هستند که این سوخت اضافه تا ۴۱٪ برد عملیاتی و تا ۵۰٪ استقامت پروازی آنها را افزایش می‌دهد.
ویژگی‌ها[ویرایش]
در سوپرهورنت همچنین دو جایگاه حمل مهمات باهم ادغام شده اند. این به معنی افزایش میزان بارگذاری مهمات به دلیل مخلوط کردن محل بارگذاری انواع جنگ افزارهای هوا به هوا یا هوا به زمین میباشد. سوپرهورنت همچنین میتواند انواع مختلفی از تسلیحات به اصطلاح هوشمند را حمل کند. از جملهٔ این مهمات می‌توان به جدیدترین بمبهای هدایت شونده به وسیلهٔ ماهواره نظیر JDAM و JSOW اشاره کرد.
سوپر هورنت میتواند ۱۷٫۷۵۰ پاوند (۸۰۳۲ کیلوگرم) مهمات را در ۱۱ مقر خارجی حمل تسلیحات بارگذاری نماید. این جنگنده دارای راداری مخصوص کار در همه نوع شرائط آب و هوایی است که دارای توانایی رهگیری اهداف هوایی و سیستمی جهت افزایش دقت در پرتاب بمبهای عادی یا هدایت شونده‌است. دو محل بارگذاری در نوک بالها، چهار مقر در زیر بالها برای حمل سوخت یا مهمات هوا به زمین و دو مقر در زیر بدنه و نزدیک دماغهٔ هواپیما جهت نصب موشکهای هوا به هوای اسپارو یا غلافهای شناسایی و یک محل در مرکز بدنه برای حمل مخازن سوخت یا تسلیحات هوا به زمین است. ضمن اینکه یک مسلسل ۲۰ میلی متری از نوع M۶۱ A۱ Vulcan در نوک هواپیما تعبیه شده‌است. میزان حمل بارگذاری در سوپرهورنت به میزان ۹۰۰۰ پاوند افزایش یافته‌است و قدرت موتور آن نیز از کشش ۳۶۰۰۰ پاوند به ۴۴۰۰۰ پاوند افزایش یافته‌است. در این جنگنده از دو موتور پرقدرت توربوفن ساخت جنرال الکتریک به نام F۴۱۴ استفاده شده‌است. اگرچه در مدلهای جدیدتر ساخته شدهٔ C و D به میزان کمی از تکنولوژی مدرن استفاده شده‌است، ولی در مدلهای E و F از ابتدا و به طور گسترده از تکنولوژی‌های نوین استفاده شده و توان دفاعی آن نیز افزایش قابل توجهی یافته‌است. سیستم پیشرفتهٔ جستجوگر مادون قرمز ساخت هیوز (ATFLIR)، سیستم اصلی هدفیابی جنگنده‌های E و F به شمار می‌رود. این سیستم همچنین قرار است در مدلهای قبلی F/A-۱۸ نیز نصب شود. غلاف ساخت هیوز، دارای جهت‌یاب و هدف‌یاب مادون قرمز بسیار دقیق اهداف میباشد و از تکنولوژی نسل سوم این نوع غلافها در آن استفاده شده‌است (MWIR) که در میان هواپیماهای موجود، تکنولوژی بسیار برجسته‌ای به شمار می‌رود. ATFLIR مخفف The Hughes Advanced Targeting Forward-Looking Infra-Red MWIR مخفف mid-wave infrared
اکنون پروژهٔ ارتقاء مدلهای یک نفرهٔ C و دو نفرهٔ D آغاز شده‌است. اگرچه تا حد زیادی ظاهر مدلهای C و D به هم شبیه‌است، ولی خروجی طرح ارتقاء، شامل دو گونهٔ مختلف از F-۱۸ خواهد بود که عمدهٔ تمرکز برنامهٔ ارتقاء، بر روی قابلیت عملیات در شب خواهد بود. زمانی، F-۱۸B تنها جنگنده‌ای آموزشی بود ولی در جنگندهٔ F-۱۸D، کابین عقب، مملو از نمایشگرهای رنگی چندمنظوره و کلیدهای رهاسازی سلاح و کنترل آنها میباشد که این امر به F-۱۸، قابلیت فرماندهی، پیشتازی عملیات و هدایت سایر جنگنده‌ها را جهت هدفیابی و نابودسازی اهداف، می‌دهد.
تولید مدلهای C و D در اواخر دههٔ ۱۹۹۰ پایان یافت و به جای آنها F/A-۱۸E و F/A-۱۸F (سوپرهورنت) در خط تولید قرار گرفته‌است. مدلهای کنونی A و B قرار است تا پایان سال ۲۰۱۵ و مدلهای C و D تا پایان سال ۲۰۲۰ در خدمت باقی خواهند ماند. F-۱۸ امروزه، انبوهی از مشتریان خارجی را برای خرید در پیش رو می‌بیند.
جایگزینی اف-۱۴ تام‌کت[ویرایش]
سوپرهورنت در سال ۲۰۰۶ به طور کامل جایگزین جنگنده‌های اف-۱۴ به عنوان رهگیر دوربرد ناوگان‌های دریایی آمریکا شد. اف-۱۴ در مقایسه با اف-۱۸ قابلیت‌های بهتری در رهگیری هواپیماها و موشکهای کروز دشمن از مسافت‌های بسیار دور داشت اما استفاده و تعمیر آنها پرهزینه‌تر و دشوارتر بود. همچنین پایان جنگ سرد و بهبود روابط با روسیه و چین باعث شده که حمله بمب‌افکن‌های استراتژیک یا موشکهای کروز و بالستیک به ناوهای هواپیمابر آمریکایی بسیار دور از ذهن باشد و این وضعیت جایگزینی رهگیرهای بسیار توانای اف-۱۴ را با اف-۱۸های ارزان‌تر و چندکاره‌تر توجیه کرد.
علاوه بر اینها، مدل دوسرنشینهٔ ئی‌ای-۱۸جی گراولر به عنوان هواپیمای جنگ الکترونیک، جایگزین هواپیماهای قدیمی ئی‌ای-۶بی براولر (مدلی از ای-۶ اینترودر) شد. در هر ناو هواپیمابر یک دستهٔ ۶ فروندی از این هواپیماها به خدمت گرفته خواهند شد.
منابع[ویرایش]
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «F/A-18E/F Super Hornet»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۱۲ مارس ۲۰۰۹).
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ بوئینگ اف/ای-۱۸ سوپر هورنت موجود است. |
|
||||||
