کوره دوار
کوره دوار، وسیله‌ای برای بالابردن حرارت (تکلیس) در یک فرایند مداوم است. این کوره ظرفیت ساخت ۲۵۰ کیلوگرم تا ۷۰ تن مذاب چدن و تا ۱۲ تن مذاب آلومینیوم را دارد. کوره‌هایی با ظرفیت کمتر با دست، و کوره‌های با ظرفیت بیشتر به کمک جرثقیل شارژ می‌شوند.[۱] کوره روی جک‌های ویژه به اندازهٔ ۴۵ درجه بلند می‌شود و بعد از شارژ، دوباره به جای خودش برمی‌گردد. سوخت این نوع کوره‌ها گاز، گازوئیل و مازوت است.
مواد تولیدشده به‌وسیلهٔ کورهٔ دوار عبارت‌اند از:
- سیمان
- آهک
- انواع فراورده‌های نسوز
- Metakaolin
- دی اکسید تیتانیوم
- آلومینا
- ورمیکولیت
- گلوله سنگ آهن
طرز کار کورهٔ دوار[ویرایش]
ابتدا کوره را روشن می‌کنند و آن را به دَوَران درمی‌آورند تا کاملاً به‌طور یکنواخت مواد نسوز داخل کوره حرارت ببیند و گرم شود و تا زمانی روشن نگه می‌دارند که نسوزهای داخل کوره از حرارت اشباع شود. سپس ذوب را از کوره می‌گیرند و در قالب استفاده می‌کنند.
تاریخچه[ویرایش]
کوره‌های دوار در سال ۱۸۷۳ توسط فردریک رَنسام (Frederick Ransome) (۱۸۱۸-۱۸۹۲)، مخترع و صنعتگر بریتانیایی و از ابداعگران سنگ مصنوعی، اختراع شد.[۲]
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Rotary kiln». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.