پرش به محتوا

گویش پکن

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
گویش پکن
پکنی
北京話
Běijīnghuà
منطقهمناطق شهری پکن[۱]
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹
ایزو ۶–۶۳۹bjjg
فهرست لینگوییست
cmn-bej
گلاتولوگbeij1234[۲]
زبان‌شناسی79-AAA-bb
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

گویش پکن (چینی ساده‌شده: 北京话، چینی سنتی: 北京話، پین‌یین: Běijīnghuà) گونه‌ای از چینی ماندارین است که در منطقه شهری پکن در چین رایج است. این گویش پایه واجی چینی معیار است که زبان رسمی چین و تایوان و یکی از چهار زبان رسمی در سنگاپور است. با وجود همانندی بسیار با چینی معیار، این گویش دارای برخی از تفاوت‌های «مشخص» با آن است.

منابع

[ویرایش]
  1. Zhou, Yimin (2002). 现代北京话研究. Beijing Normal University Press. p. 202. ISBN 7-303-06225-4.
  2. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Beijing Mandarin". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. {{cite book}}: Invalid |display-editors=4 (help)