هسا آذرخش

آذَرَخش نامیست که در ایران برای دست‌کم سه و شاید چهار نوع طرح هواپیمای متفاوت استفاده شده است که هیچیک از آن‌ها به مرحله تولید انبوه نرسیده‌اند. کاربرد بی قاعده نام آذرخش برای طرح‌های متفاوت و سیاست ایران در مورد اعلام نکردن مشخصات سلاح‌های خود باعث ابهامات زیادی در مورد جنگنده آذرخش شده است.

یک یا چند مدل از هواپیماهایی که با نام جنگندهٔ آذرخش معرفی شده‌اند به روش مهندسی معکوس بر روی جنگنده اف-۵ ساخته شده‌اند.

تاریخچه

در بهار ۱۳۷۶ سرتیپ آراسته جانشین رئیس ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی اعلام کرد که ایران نخستین جنگندهٔ خود را طراحی، تولید و آزمایش کرده است. بر اساس یک فرضیه این هواپیما با کنار هم قرار دادن قطعات جنگنده‌های مختلف ساخته شده و تقریباً نوعی اف-۵ اصلاح‌شده بوده است. از نظر ظاهری دماغهٔ آذرخش ۱۷ سانتی‌متر طویل‌تر شده بود تا با رادار جدیدی که برای آن تولید شده بود مطابقت داشته باشد. این رادار از قطعات و تکنولوژی ایرانی استفاده کرده و بر اساس رادار روسی Kopjo طراحی شده بود. این هواپیما در واقع برای اثبات فرضیهٔ طراحی و نمایش توانایی مهندسی معکوس ساخته شده بود و نه به عنوان یک هواپیمای عملیاتی. سرتیپ آراسته در آن زمان اعلام کرده بود که تولید انبوه جنگندهٔ آذرخش در آینده نزدیک شروع خواهد شد. مقامات ایرانی هم در شهریور ۷۶ از تولید انبوه نخستین جنگنده-بمب‌افکن تولید داخل خبر دادند. در زمستان ۱۳۷۷ هم سرتیپ حبیب‌الله بقایی در گزارشی در مورد توانایی‌های نظامی ایران ساخت جنگندهٔ آذرخش و هواپیمای آموزشی تندر را از دستاوردهای نیروی هوایی ایران برشمرد.

در سال ۱۳۷۸ مجدداً خبر آغاز تولید انبوه آذرخش اعلام شد اما در سال ۱۳۷۹ اعلام شد تولید انبوه در سال ۱۳۸۰ آغاز خواهد شد. در میانه‌های سال ۱۳۸۰ اعلام شد که آزمایش‌های عملیاتی بر روی چهار فروند هواپیما در حال انجام است و قرار است سالانه ده فروند جنگنده آذرخش و در مجموع ۳۰ تا ۵۰ فروند تولید شود. در سال ۱۳۸۰ گزارش شد که ۶ فروند از این هواپیما تولید شده و قرار است در سه سال آینده ۳۰ فروند دیگر تولید شود. این اتفاق نیفتاد و ۶ تا ۹ فروند آذرخش تولید شدند که وضعیت کاربرد عملیاتی آن‌ها روشن نیست. در سال ۱۳۸۷ هم سه فروند جنگندهٔ آذرخش (که احتمالاً از همان ۶ فروند تولید شده تا سال ۱۳۸۰ بودند، در تهران به نمایش گذاشته شدند. نیروی هوایی ارتش ایران در نهایت پروژه مهندسی معکوس جنگندهٔ اف-۵‌ئی را رها کرد در حالی که صنایع اوج و دانشگاه شهید ستاری هم جنگندهٔ مشابهی را با نام صاعقهٔ-۸۰ ساخته و در سال ۱۳۸۳ اولین پرواز آزمایشی آن را انجام دادند. صاعقهٔ-۸۰ بعداً به آذرخش-۲ و سپس به جنگنده صاعقه معروف شد.

در مارس ۲۰۰۰ هفته‌نامهٔ جینز دیفنس گزارش داد که جنگندهٔ آذرخش که در گذشته تصور می‌شد با سر هم بندی قطعات جنگنده‌های روسی و چینی موجود در ایران ساخته شده باشد در واقع یک نمونهٔ بزرگتر شدهٔ اف-۵اف نورتروپ گرومان با اویونیک روسی است. به گزارش این هفته‌نامه به نقل از منابع ایرانی خود این جنگندهٔ دوسرنشینهٔ چندمنظوره ۱۰ تا ۱۵ درصد بزرگتر از اف-۵اف است و در درجهٔ اول برای مأموریت‌های هوابه‌زمین ساخته شده است. به نوشتهٔ این هفته‌نامه تا آن زمان فقط چهار نمونه از این جنگنده تولید شده بود. بر اساس این گزارش‌ها این جنگنده از یک رادار ایرانی استفاده کرده که به نظر می‌رسد مدل بهینه‌شده‌ای از رادار ان-۱۰۹ توپاز باشد. نیروی آن نیز با استفاده از دو موتور روسی آردی۳۳ کلیموف (مشابه موتور میگ-۲۹) تأمین می‌شود. به نظر می‌رسد که این جنگنده فقط بر روی کاغذ طراحی شده باشد چراکه هیچ وقت در معرض نمایش عمومی گذاشته نشد.

طراحی

طراحی هواپیمای صاعقه بسیار شبیه اف-۱۸ است. بیشترین شباهت در دو سکان عمودی زاویه‌دار نسبت به محور طولی و صفحات جانبی در کناره‌های هواپیما تا کنارهٔ کابین است. نمونهٔ اولیهٔ «هواپیمای اف-۵» یک سکان عمودی دارد و صفحات گفته‌شده در کنار بدنه را ندارد. سابقهٔ طراحی هواپیمای جنگنده در ایران به بعد از انقلاب می‌رسد و طراحی این گونه هواپیماها کاملاً ایرانی و بومی بوده‌است. متخصصین ایرانی طراح این هواپیماها استادان دانشگاه هوایی شهید ستاری و متخصصین صنایع دفاع هستند.

ظاهراً ابزار ناوبری اویونیک این جنگنده دگرگون شده است و از سامانه‌های روسی در آن استفاده شده‌است. در کابین این جنگنده از تجهیزات جدید مانند نشان‌دهنده‌های دیجیتال و مانیتورهای ال‌سی‌دی یا پلاسمای مایع به کار گرفته شده‌است. در بخش تجهیزات خدمهٔ پروازی نیز دگرگونی‌هایی انجام شده‌است و از کلاه‌های پروازی هوشمند برای کمتر شدن بار کاری خلبان و کمک‌خلبان استفاده شده‌است.

نیروی پیشران

جنگندهٔ آذرخش از دو موتور روسی آردی-۳۳ استفاده می‌کند. این جنگنده بیشتر برای عملیات‌های هوا به زمین طراحی شده ولی در کنار آن توانایی جنگ هوایی را نیز دارد. پیشرانهٔ این هواپیما دو دستگاه است که البته کمی و یا مقداری کمتر از هواپیمای صاعقه است. (ساخت کارخانه جات klimov ))

مقایسه با اف-۵

هواپیمای آذرخش را می‌توان یک جنگنده اف-۵ دانست که در آن مساحت بال‌ها کمی افزایش یافته و موتورها و اویونیک آن با نمونه‌های جدیدتر روسی عوض شده‌است. بارزترین تفاوت آذرخش با اف-۵، ورودی موتورهای به وضوح بزرگ‌تر آن است که در نتیجه نصب موتور قدرتمندتر و نیاز به ورودی هوای بزرگ‌تر حاصل آمده‌است. همچنین تغییرات واضحی در سکان عمودی آن پدید آمده که می‌توان از آن‌ها به عنوان عوامل کنترل‌کنندهٔ مانورپذیری بسیار و بعضاً خارج از کنترل اف-۵ دانست. وزن این جنگنده در حالت عادی حدود ۸ تن و در حالت بیشینه میان ۱۵ تا ۱۸ تن است و می‌تواند ۴۰۰۰ تا ۴۵۰۰ کیلوگرم مهمات با خود حمل کند و حداکثر سرعت آن ۱.۶ ماخ است. در مقام مقایسه وزن جنگنده اف-۵ئی ۴٬۳۱ کیلوگرم و حداکثر وزن آن ۱۱٬۲۱۳ کیلوگرم است. توانایی حمل ۲۳۰۰ کیلوگرم مهمات (انواع موشک، راکت، بمب و سوخت اضافی) را دارد و حداکثر سرعت آن هم ۱٬۶ ماخ (حدود ۱۷۰۰ کیلومتر بر ساعت) است.

جنگندهٔ اف-۵ نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۵۹ انجام داده و از سال ۱۹۶۲ وارد ارتش آمریکا شد.

ویژگی‌ها

رادار این هواپیما از نوع N۰۱۹-ME که در جمهوری اسلامی ایران بهسازی شده تا کارایی آن ضد اهداف زمینی افزایش یابد. جنگندهٔ آذرخش بیشتر برای حمله به اهداف زمینی طراحی و ساخته شده‌است و توانایی جنگ هوایی را نیز دارد.

هواپیمای اف-۵ و به تبع آن آذرخش به دلیل کوچکی توانایی حمل مقدار کمی سوخت را دارد که باعث کوتاه‌شدن برد هواپیما نسبت به هواپیماهای هم دورهٔ خود مانند اف-۴ می‌شود. (هواپیمای اف-۴ می‌تواند هم‌وزن هواپیمای اف-۵ سوخت با خود حمل کند) به همین دلیل در جنگ از این هواپیما بیشتر به عنوان هواپیمای گشتی شناسایی و یا جهت بمباران اهداف نزدیک به کار گرفته می‌شد. همین کمبود سوخت توانایی درگیری با اهداف هوایی و انجام جنگ هوایی را بسیار کاهش می‌دهد.

پیوند به بیرون

• پرواز دومین جنگنده تولید جمهوری اسلامی ایران
• درباره جنگنده آذرخش (به انگلیسی)