طبرسران
طَبَرْسَران یا طَبَسَران که در اصل طابَسَران بود[۱] یکی از ناحیههای تاریخی جنوب داغستان است.
جغرافیا
[ویرایش]طبرسران در شرق قفقاز و در جنوبیترین ناحیهٔ داغستان قرار دارد. این ناحیه در حوضهٔ رود روباس — که از جنوب شهر دربند، به دریای خزر میریزد — واقع شده است. مردمان طبرسران ترکیبی از کوهستاننشینانِ قفقاز و ایرانیتبارهای تاتزبان هستند[۲] و به زبان طبرسرانی که یکی از زبانهای قفقازی شمال شرقی است، صحبت میکنند. طبرسرانیها در شهرستانهای تاباسارانسکی، دربند و خیوسکی سکونت دارند.
تاریخ
[ویرایش]طبرسرانیها از نخستین اقوام داغستان هستند که مسلمان شدند.[۳] «طبرسرانشاه» — عنوان عمومی حاکمان باستانی طبرسران — پس از لشکرکشی مروان بن محمد (حاکم آذربایجان و ارمنیه: ۱۲۶–۱۱۴؛ بعدها خلافت با نام مروان دوم: ۱۳۲–۱۲۷) پرداختن خراج و اطاعت از دستگاه خلافت را پذیرفت.[۴] حاکمان طبرسران در سدههای نخستین هجری، خودشان را از نجیبزادگان عرب دانسته و لقب «معصوم» داشتند.[۵] از سدهٔ چهارم هجری به بعد، طبرسران بهترتیب تحت حاکمیت امارت دربند و سپس دولت شروانشاهان قرار گرفت.[۶] طبرسران یکی از مناطق مهم قلمروی شروانشاهان محسوب میشد.[۷] شیخ حیدر صفوی رهبر طریقت صفویه و پدر شاه اسماعیل یکم — بنیانگذار ایران صفوی — در این ناحیه به سال ۸۹۳ ق. کشته شد.[۸] پیش از شیخ حیدر، پدرش شیخ جنید نیز در همان جا به سال ۸۶۴ ق. کشته شده بود.[۹]
در عصر جدید اولیه، امارت طبرسران پایهگذاری شد که تا جنگهای ایران و روسیه در دوره قاجار پابرجا بود.
پینوشت
[ویرایش]پانویس
[ویرایش]- ↑ Ghereghlou, “New Light on the Early Ṣafavids”, JAOS, 823.
- ↑ Bosworth, “Ṭabarsarān”, EI2.
- ↑ شاهرخی، «شش کتیبهٔ فارسی»، فروزش، ۸۴.
- ↑ Bosworth, “Ṭabarsarān”, EI2.
- ↑ Zelkina, In Quest for God and Freedom, 27.
- ↑ Bosworth, “Ṭabarsarān”, EI2.
- ↑ شمس، «شروانشاهان»، تاریخ جامع ایران، ۵۴۷.
- ↑ رئیسنیا، «داغستان»، دانشنامه جهان اسلام، ۱۷.
- ↑ Ghereghlou, “New Light on the Early Ṣafavids”, JAOS, 823.
منابع
[ویرایش]- رئیسنیا، رحیم (۱۳۹۱). «داغستان». در حداد عادل، غلامعلی. دانشنامه جهان اسلام. ج. ۱۷. تهران: بنیاد دایرةالمعارف اسلامی. صص. ۱۵–۲۰. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۴۴۷۰۱۸-۶.
- شاهرخی، آناهیتا (تابستان ۱۳۸۸). «شش کتیبهٔ فارسی در دربند داغستان». فروزش (۳): ۸۳–۸۸.
- شمس، اسماعیل (۱۳۹۳). «شروانشاهان». در موسوی بجنوردی، کاظم؛ سجادی، صادق. تاریخ جامع ایران. ج. ۱۲. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. صص. ۵۴۷–۶۰۲. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۳۲۶-۴۶-۷.
- Bosworth, C. E. (2000). "Ṭabarsarān". In Bearman, P. J.; Bianquis, Th.; Bosworth, C. E.; van Donzel, E.; Heinrichs, W. P. (eds.). Encyclopaedia of Islam, New Edition. Vol. X. Leiden: Brill. p. 22. ISBN 90-04-11211-1.
- Ghereghlou, Kioumars (October–December 2017). "Chronicling a Dynasty on the Make: New Light on the Early Ṣafavids in Ḥayātī Tabrīzī's Tārīkh (961/1554)". Journal of the American Oriental Society. 137 (4): 805–832. doi:10.7817/jameroriesoci.137.4.0805 – via Columbia Academic Commons.
- Zelkina, Anna (2000). In Quest for God and Freedom: The Sufi Response to the Russian Advance in the North Caucasus. London: C. Hurst & Co Publishers. ISBN 1-85065-384-4.