پرش به محتوا

طبرسران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
قفقاز در اواخر حکومت هشام بن عبدالملک خلیفهٔ اُمَوی (حک. ۱۲۵–۱۰۵ ق.)
نام طبرسران را در کنار دربند و نزدیک مرز خزرها (زرد) و خلافت اموی (سبز) می‌توان یافت.

طَبَرْسَران یا طَبَسَران که در اصل طابَسَران بود[۱] یکی از ناحیه‌های تاریخی جنوب داغستان است.

جغرافیا

[ویرایش]

طبرسران در شرق قفقاز و در جنوبی‌ترین ناحیهٔ داغستان قرار دارد. این ناحیه در حوضهٔ رود روباس [az] — که از جنوب شهر دربند، به دریای خزر می‌ریزد — واقع شده است. مردمان طبرسران ترکیبی از کوهستان‌نشینانِ قفقاز و ایرانی‌تبارهای تات‌زبان هستند[۲] و به زبان طبرسرانی که یکی از زبان‌های قفقازی شمال شرقی است، صحبت می‌کنند. طبرسرانی‌ها در شهرستان‌های تاباسارانسکی، دربند و خیوسکی سکونت دارند.

تاریخ

[ویرایش]

طبرسرانی‌ها از نخستین اقوام داغستان هستند که مسلمان شدند.[۳] «طبرسران‌شاه» — عنوان عمومی حاکمان باستانی طبرسران — پس از لشکرکشی [en] مروان بن محمد (حاکم آذربایجان و ارمنیه: ۱۲۶–۱۱۴؛ بعدها خلافت با نام مروان دوم: ۱۳۲–۱۲۷) پرداختن خراج و اطاعت از دستگاه خلافت را پذیرفت.[۴] حاکمان طبرسران در سده‌های نخستین هجری، خودشان را از نجیب‌زادگان عرب دانسته و لقب «معصوم» داشتند.[۵] از سدهٔ چهارم هجری به بعد، طبرسران به‌ترتیب تحت حاکمیت امارت دربند [az] و سپس دولت شروان‌شاهان [az] قرار گرفت.[۶] طبرسران یکی از مناطق مهم قلمروی شروان‌شاهان محسوب می‌شد.[۷] شیخ حیدر صفوی رهبر طریقت صفویه و پدر شاه اسماعیل یکم — بنیان‌گذار ایران صفوی — در این ناحیه به سال ۸۹۳ ق. کشته شد.[۸] پیش از شیخ حیدر، پدرش شیخ جنید نیز در همان جا به سال ۸۶۴ ق. کشته شده بود.[۹]

در عصر جدید اولیه، امارت طبرسران [en] پایه‌گذاری شد که تا جنگ‌های ایران و روسیه در دوره قاجار پابرجا بود.

پی‌نوشت

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  • رئیس‌نیا، رحیم (۱۳۹۱). «داغستان». در حداد عادل، غلامعلی. دانشنامه جهان اسلام. ج. ۱۷. تهران: بنیاد دایرةالمعارف اسلامی. صص. ۱۵–۲۰. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۴۴۷۰۱۸-۶.
  • شاهرخی، آناهیتا (تابستان ۱۳۸۸). «شش کتیبهٔ فارسی در دربند داغستان». فروزش (۳): ۸۳–۸۸.
  • شمس، اسماعیل (۱۳۹۳). «شروانشاهان». در موسوی بجنوردی، کاظم؛ سجادی، صادق. تاریخ جامع ایران. ج. ۱۲. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. صص. ۵۴۷–۶۰۲. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۳۲۶-۴۶-۷.
  • Bosworth, C. E. (2000). "Ṭabarsarān". In Bearman, P. J.; Bianquis, Th.; Bosworth, C. E.; van Donzel, E.; Heinrichs, W. P. (eds.). Encyclopaedia of Islam, New Edition. Vol. X. Leiden: Brill. p. 22. ISBN 90-04-11211-1.
  • Ghereghlou, Kioumars (October–December 2017). "Chronicling a Dynasty on the Make: New Light on the Early Ṣafavids in Ḥayātī Tabrīzī's Tārīkh (961/1554)". Journal of the American Oriental Society. 137 (4): 805–832. doi:10.7817/jameroriesoci.137.4.0805 – via Columbia Academic Commons.
  • Zelkina, Anna (2000). In Quest for God and Freedom: The Sufi Response to the Russian Advance in the North Caucasus. London: C. Hurst & Co Publishers. ISBN 1-85065-384-4.