پرش به محتوا

اوا گرین

بررسی‌شده
صفحه با تغییرات در انتظار سطح ۱ حفاظت شده‌است
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اوا گرین
نشان شوالیه فرانسه
گرین در مراسم جوایز سزار ۲۰۲۰
نام هنگام تولداوا گیل گرین
زادهٔ۶ ژوئیهٔ ۱۹۸۰ ‏(۴۴ سال)
پاریس، فرانسه
ملیتفرانسوی
محل تحصیلدانشگاه آمریکایی پاریس
پیشه‌ها
  • بازیگر
  • مدل
سال‌های فعالیت۲۰۰۱–اکنون
والدین
خویشاوندان
جوایز

اِوا گیل گرین (فرانسوی: Eva Gaëlle Green، تلفظ فرانسوی: ​[ɡʁin]؛ زادهٔ ۶ ژوئیهٔ ۱۹۸۰) بازیگر و مدل فرانسوی است. گرین بیشتر برای بازی در فیلم و سریال‌هایی در ژانر فانتزی و ترسناک و اجرای نقش زنان اغواگر با روحیه تاریک و پیچیده و همچنین همکاری با کارگردانانی همچون تیم برتون، برناردو برتولوچی و ریدلی اسکات شناخته شده‌است. گرین برای حضور در آثار مختلف، نامزد و برنده تعدادی جایزه از جمله بفتا شده‌است.

اوا گرین در اوایل ژوئیه ۱۹۸۰ در پاریس و در یک خانواده هنری متولد شد. مادرش، مارلن ژوبر خود بازیگر است که نقش زیادی در جذب گرین به این حرفه داشت. گرین کار خود را با حضور در تئاتر آغاز کرد و سپس با حضور در فیلم رؤیاپردازان (۲۰۰۳) قدم به سینما گذاشت. ایفای نقش سیبلا در فیلم قلمرو بهشت (۲۰۰۵) باعث شد توجهات جهانی به سوی وی جلب شود. یک سال بعد، گرین با حضور در نقش باند گرل اصلی فیلم کازینو رویال به نام وسپر لیند به شهرتی بین‌المللی دست پیدا کرد. فیلم و بازی گرین با تحسین منتقدان و تماشاگران همراه شد و گرین برای عملکرد خود برنده جایزه ستاره نوظهور بفتا شد.

به غیر بازی در فیلم‌های جریان اصلی، گرین برای حضور در آثار مستقل و کم بودجه نیز مشهور است. کراکز (۲۰۰۹)، رحم (۲۰۱۰) و حس بی‌نقص (۲۰۱۱) از جمله آثار مستقلی هستند که گرین در آن‌ها حضور پیدا کرد. در سال ۲۰۱۴، گرین نقش آرتمیس یکم را در فیلم ۳۰۰: ظهور یک امپراتوری ایفا کرد که این فیلم تبدیل به یکی از پرفروش‌ترین آثار وی شد. در همین سال، گرین در فیلم شهر گناه: بانویی که به خاطرش می‌کشم ساخته رابرت رودریگز و فرانک میلر ظاهر شد. گرین تاکنون بیشترین همکاری را با تیم برتون داشته و در سه فیلم سایه‌های سیاه (۲۰۱۲)، خانه دوشیزه پرگرین برای بچه‌های عجیب (۲۰۱۶) و دامبو (۲۰۱۹) جلوی دوربین وی رفته‌است. در سال ۲۰۱۹، گرین با بازی در نقش مادری فضانورد در فیلم پروکسیما، نامزد جایزه سزار بهترین بازیگر نقش اول زن فرانسه شد.

گرین تجربه حضور در دو سریال فانتزی را در کارنامه خود دارد. او نقش مورگان لو فی را در مجموعه تلویزیونی کملوت (۲۰۱۱) از شبکه استارز ایفا کرد. بازی در نقش ونسا آیوز در سریال فانتزی ترسناک داستان عامه‌پسند (۲۰۱۶–۲۰۱۴) از شبکه شوتایم، برای گرین نامزدی در رشته بهترین بازیگر نقش اول زن سریال درام در هفتاد و سومین مراسم گلدن گلوب را به دنبال داشت.

کودکی و نوجوانی

[ویرایش]

اوا گیل گرین[۱] در تاریخ ۶ ژوئیهٔ ۱۹۸۰ و در شهر پاریس در فرانسه متولد شد. او تنها دو دقیقه از خواهر دوقلوی خود[۲] به نام جوی[الف] بزرگتر است.[۳][۴] مادرش مارلن ژوبر، بازیگر و خواننده و پدرش والتر گرین[ب] دندان‌پزشک است که او نیز تجربهٔ بازیگری را داشته‌است. پدر گرین در برتاین زاده شده‌است و اصالتی سوئدی دارد. مادرش نیز در الجزایر زاده و در فرانسه متروپل بزرگ شد. گرین نتیجهٔ آهنگساز مشهور فرانسوی، پائول لفلم است.[۵]

گرین همچون مادر و اعضای خانواده‌اش یهودی است[۶][۷][۸][۹] و به جامعه یهودی سفاردی‌ها تعلق دارد.[۷][۱۰][۱۱][۱۲] گرین خودش را «یهودی سکولار» توصیف کرده که هرگز به عنوان یک دختر در کنیسه حضور پیدا نکرده[۶][۱۳] و معتقد است بیشتر از هر دینی، «شهروند دنیا» است.[۱۴][۱۵] او خودش را بورژوای خانواده‌اش می‌داند.[۱۶] گرین در طی مصاحبه‌ای گفت خواهرش نسبت به او شخصیت و روحیه بسیار متفاوتی دارد.[۱۷] گرین در اصل بلوند است اما زمانی که ۱۵ سال داشت موهای خود را به رنگ قهوه‌ای تغییر داد و چون از آن ظاهر خوشش آمد، آن رنگ را حفظ کرد.[۱۸] او با ماریکا گرین، الزا لونگینی، ژوزفین ژوبر و میا گرین نسبت فامیلی دارد.[۱۹][۲۰][۲۱] ریشه نام خانوادگی وی به تبار سوئدی پدرش بازمی‌گردد[۲۲] و ارتباطی به کلمه گرین[پ] در زبان انگلیسی و کلمه گرون[ت] در زبان سوئدی که هردو به معنی رنگ سبز هستند ندارد.[۲۳] کلمه «گرین» در سوئدی به معنای شاخهٔ درخت است.[۲۳]

گرین در فرانسه بزرگ شد و در دانشگاه انگلیسی زبان آمریکایی پاریس تحصیل کرد.[۱۸] او در دوران نوجوانی، به همراه خانواده‌اش در بین ایرلند و لندن دررفت‌وآمد بود.[۲۴] گرین در مدرسه، بچهٔ ساکت و درون‌گرایی بود.[۱۷] او از سن هفت سالگی و بعد از نخستین‌باری که به موزه لوور رفت به مصرشناسی علاقه پیدا کرد.[۲۵] در سن ۱۴ سالگی و بعد از تماشای فیلم سرگذشت آدل ه. (۱۹۷۵) تحت تأثیر بازی ایزابل آجانی قرار گرفت و تصمیم گرفت که بازیگر شود. مادرش ابتدا می‌ترسید که کاری همچون بازیگری برای دخترش که روحیه خجالتی و حساسی دارد، مناسب نباشد اما تصمیم گرفت که او را برای رسیدن به رویایش حمایت کند.[۲۴] گرین تحصیلات خود را در مؤسسه سنت پائول دراما[ث] در پاریس ادامه داد.[۲۶] او دوره بازیگری را در آکادمی هنرهای نمایشی وبر داگلاس[ج] در لندن گذراند و مدرک خود را دریافت کرد.[۱۵] بعد از اتمام تحصیل، گرین به پاریس بازگشت و در چندین نمایش به روی صحنه رفت.[۲۴] گرین گفته که حتی در دوران مدرسه نیز بیشتر در نقش‌های منفی و شیطانی بازی می‌کرده‌است: «به نظرم ایفای اینگونه نقش‌ها بهترین راه برای گریز و مقابله با احساسات روزمره است.»[۲۷]

حرفه

[ویرایش]

نقش‌های نخستین (۲۰۰۵–۲۰۰۱)

[ویرایش]
گرین در شصتمین دوره جوایز بفتا، سال ۲۰۰۷

گرین فعالیت خود را به صورت رسمی از سال ۲۰۰۱ و زمانی که ۲۱ سال داشت با حضور در نمایش حسادت تریس فکس[چ] آغاز کرد که برایش نامزدی جایزه مولیر را به همراه داشت. یک سال بعد، او در نمایش تورکرت[ح] به روی صحنه رفت.[۲۸]

گرین بسیار زود وارد سینما شد. او در سال ۲۰۰۲ به عنوان نقش نخست زن فیلم رؤیاپردازان (۲۰۰۳) ساخته برناردو برتولوچی انتخاب شد. فیلم و نقشی که گرین آن را ایفا می‌کرد شامل برهنگی و صحنه‌های واضح جنسی بود. گرین در طی مصاحبه‌ای به گاردین گفت که مدیر برنامه و همچنین خانواده‌اش به او التماس کردند که این نقش را رد کند زیرا گمان می‌کردند که حضور به عنوان نخستین کار سینمایی در فیلمی ساخته برتولوچی که پیش‌تر نیز آثاری با صحنه‌های صریح جنسی، از جمله آخرین تانگو در پاریس (۱۹۷۲) را ساخته، باعث خواهد شد تا وی به سرنوشت ماریا اشنایدر دچار شود که به گفته خودش بعد از همکاری با برتولوچی به ضربه روانی دچار شده بود.[۲۹][۲۴] گرین اعلام کرد که هنگام برهنه بودن جلوی دوربین، تحت هدایت برتولوچی احساس ناراحتی نمی‌کرده‌است[۳۰] اما با این وجود وقتی فیلم را برای نخستین بار همراه با خانواده‌اش دیده، احساس خجالت کرده‌است.[۲۴] عملکرد گرین در فیلم با نظر مثبت منتقدان همراه بود و بسیاری او را از نظر چهره و سبک بازی با لیو تایلر مقایسه کردند.[۳۱] هنگامی فیلم برای پخش در بازار آمریکا با سانسور مواجه شد، گرین ابراز تعجب کرد و گفت: «آمریکا جایی است که خشونت هم در پرده سینمای آن وجود دارد و هم در خیابان‌های آن که ظاهرا کسی به این مسئله اهمیت نمی‌دهد. من فکر می‌کنم تنها چیزی که آن‌ها را سراسیمه می‌کند، سکس است.»[۲۴] بعد از موفقیت رؤیاپردازان، گرین در فیلم جنایی آرسن لوپن (۲۰۰۴) ایفای نقش کرد. او در این فیلم نقش معشوقه شخصیت آرسن لوپن را بازی کرد. گرین گفت که با وجود علاقه به حضور در نقش‌های ساده و مثبت، ترجیح می‌دهد که نقش‌های پیچیده‌تری بازی کند.[۲۸] آرسن لوپن با شکست هنری و تجاری همراه شد.[۳۲]

عملکرد خوب گرین در فیلم رؤیاپردازان باعث شد تا ریدلی اسکات، او را برای برای نقش زن اصلی فیلم تاریخی حماسی قلمرو بهشت (۲۰۰۵) انتخاب کند. داستان فیلم در دوران جنگ‌های صلیبی رخ می‌دهد و گرین نقش سیبلا را در فیلم ایفا کرده‌است. گرین، شش بار برای صحنه‌های مختلف فیلم آزمون داد و در نهایت یک هفته پیش از آغاز فیلم‌برداری به پروژه پیوست.[۱۵] گرین می‌گوید از آن‌جایی که دیر به پروژه اضافه شد، کمی طول کشید تا با فضای کار کنار بیاید. او تجربه بازی در این فیلم را «هیجان‌انگیز» توصیف کرد. گرین از نوع پرداخت فیلم به سوژه حساس خود بسیار راضی بود.[۲۷] اغلب صحنه‌های گرین در تدوین نهایی فیلم حذف شد که این مسئله ناامیدی گرین را به همراه داشت.[۱۵] استفانی زاکارک در سلان اجرای گرین را تحسین کرد و دربارهٔ آن نوشت: «گرین دقیقاً نمی‌دانسته با دیالوگ‌های گل‌درشت خود باید چکار کند. او برای حل این مشکل آنقدر خودش را راحت و دوست‌داشتنی در جلوی دوربین نشان داده که بیننده متوجه این مشکل نشود.»[۳۳] نو پیرس[خ] در بی‌بی‌سی، باوجو ضعف در شخصیت‌پردازی و مبهم بودن کاراکتر، اجرای گرین را تحسین کرد.[۳۴] زمانی که اعلام شد در نسخه کارگردان که طولانی‌تر از نسخه اصلی است، صحنه‌های حذف شده گرین به فیلم بازخواهد گشت، گرین بسیار خوشحال شد.[۳۵] توتال فیلم در نقد خود بر نسخه کارگردان به تحسین بازی گرین پرداخت و نوشت: «اکنون رفتار و کنش شخصیت سیبلا بیشتر برای ما قابل درک است. در نسخه اکران شده، سیبلا بعد از خوابیدن با بالین ابلین، کم‌وبیش عقل خود را از دست می‌دهد بدون آنکه ما دلیل آن را بفهمیم اما حالا جزئیات بسیاری دربارهٔ او می‌دانیم. از پسر کوچکش گرفته تا تصمیمی که او بعد از مبتلا شدن به جذام می‌گیرد.»[۳۶]

کازینو رویال و شهرت جهانی (۲۰۱۳–۲۰۰۶)

[ویرایش]
گرین در نقش وسپر لیند در نمایی از کازینو رویال (۲۰۰۶). بازی گرین تحسین منتقدان را در پی داشت.

گرین پیشنهاد بازی در دو فیلم باغبان وفادار (۲۰۰۵) (نقشی که در نهایت به ریچل وایس رسید)[۲۵] و کوکب سیاه (۲۰۰۶) را رد کرد تا بتواند در بیست و یکمین فیلم از سری فیلم‌های جیمز باند با عنوان کازینو رویال ایفای نقش کند.[۲۴] گرین در این فیلم در نقش جاسوس دوجانبه‌ای به نام وسپر لیند ظاهر شد که وارد یک رابطه عاشقانه و پیچیده با شخصیت جیمز باند (ایفا شده توسط دنیل کریگ) می‌شود.[۳۵] گرین هنگامی برای این نقش انتخاب شد که مدتی از آغاز فیلم‌برداری گذشته بود. کارگردان فیلم، مارتین کمپل بعد از تماشای نسخه کارگردان فیلم قلمرو بهشت، گرین را برای این نقش انتخاب کرد: «فیلم‌نامه نهایی در کار نبود و ما فقط می‌دانستیم که یک باند گرل غیر معمول می‌خواهیم که غیر از زیبایی، ویژگی‌های دیگری نیز داشته باشد.»[۳۷] گرین در نهایت فیلم‌نامه را خواند و متوجه شد این شخصیت، عمیق‌ترین باند گرلی است که در فیلم‌های جیمز باند حضور داشته‌است: «نکته‌ای که برای من جذابیت داشت این بود که وسپر فقط شریک جنسی جیمز باند نبود. او یک هویت و شخصیت مستقل داشت و دارای کنش بود.»[۳۵] کازینو رویال یک موفقیت همه‌جانبه بود. فیلم هم با تحسین گسترده منتقدان مواجه شد[۳۸] و هم با فروش ۶۰۰ میلیون دلار تبدیل به پرفروش‌ترین فیلم مجموعه جیمز باند در زمان خود شد.[۳۹] شخصیت وسپر لیند و اجرای گرین توجهات زیادی جلب کرد و در زمینه پیچیدگی در شخصیت‌پردازی و عملکرد گرین ستایش شد. انترتینمنت ویکلی این شخصیت را در فهرست بهترین باند گرل‌های مجموعه جیمز باند، در رتبه چهارم قرار داد.[۴۰] آی‌جی‌ان شخصیت وسپر را بهترین زن اغواگر دانست و آن را بهترین باند گرل مجموعه جیمز باند توصیف کرد.[۴۱] گرین برای عملکرد خود برنده جایزه ستاره نوظهور بفتا شد و این افتخار در مراسم سالانه امپایر نیز تکرار کرد. طرفداران انگلیسی و دو آتشه مجموعه جیمز باند، از انتخاب و برنده شدن وی استقبال کردند.[۴۲]

گرین در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو، سال ۲۰۰۹

در سال ۲۰۰۷، گرین به گروه بازیگران پرتعداد فیلم فانتزی قطب‌نمای طلایی ساخته کریس وایتز پیوست.[۴۳] این فیلم که بر اساس رمان بخش نخست از سه‌گانه فانتزی نیروی اهریمنی‌اش با عنوان سپیده شمالی اثر فیلیپ پولمن اقتباس شده، علی‌رغم نظرات متوسط منتقدان، به فروش خوبی در گیشه رسید[۴۴] و همچنین در رشته جلوه‌های ویژه برنده جایزه اسکار و بفتا شد.[۴۵][۴۶] باتوجه به فضای داستان، گرین ابراز امیدواری کرد که اشارات مذهبی موجود در کتاب در فیلم سانسور نشود[۳۵] اما با این حال بخشی از اشارات کتاب به مذهب کاتولیک در فیلم حذف شد.[۴۷] گرین در سال ۲۰۰۸ با یک فیلم فانتزی دیگر به پرده بازگشت.[۴۸] او در فیلم فرنکلین که داستان با دنیاهای موازی در ارتباط بود نقش دو هنرمند به اسم امیلیا[د] و سالی[ذ] را ایفا کرد. گرین برای طراحی و خلق دو شخصیت متفاوت و تمایز آن‌ها از یکدیگر، از دو هنرمند واقعی، یعنی سوفی کال و تریسی امین الگو گرفت.[۴۹] گرین این شخصیت‌ها را «پر از زندگی، بسیار شوخ‌طبع و بامزه» توصیف کرده بود.[۵۰]

گرین به مسیر حضور در آثار مستقل و خارج از بدنه ادامه داد. او در سال ۲۰۰۹ در درام دلهره‌آور کراکز، نخستین ساخته جردن اسکات بازی کرد.[۵۱] گرین در این فیلم نقش معلم مدرسه دخترانه‌ای را دارد که عاشق یکی از شاگردان خود می‌شود. فیلم با نظرات متوسط منتقدان همراه بود اما اجرای گرین به همراه دیگر بازیگران زن فیلم از جمله جونو تیمپل، ماریا والورده و ایموجن پوتس ستایش شد.[۵۲][۵۳] در مارس همین سال، گرین در فیلم مستقل رَحِـم (۲۰۱۰) ظاهر شد[۵۴] که این فیلم نه در گیشه موفق بود و نه نظرات منتقدان را جلب کرد.[۵۵][۵۶] در طی همین سال، گرین برای ایفای نقش اصلی فیلم فرانسوی راز[ر] در نظر گرفته شده بود اما در نهایت این نقش به سسیل دو فرانس رسید.[۵۷] در سال ۲۰۰۹ اعلام شد که کارگردان دانمارکی، لارس فون تریه، گرین را برای نقش اصلی فیلم ضدمسیح (۲۰۰۹) در نظر گرفته‌است. گرین نیز نسبت به همکاری با فون تریه و حضور در فیلم مشتاق بود اما با اصرار مدیر برنامه‌اش و بعد از چندین جلسه با فون تریه ترجیح داد که بازی در فیلم را قبول نکند و در نتیجه شارلوت گنزبور جایگزین او شد.[۵۸] گرین در طی مصاحبه‌ای اعلام کرد که به دلیل روش نامتعارف فون تریه در ساخت صحنه‌های جنسی زیاد فیلم، بازی در آن را نپذیرفته‌است: «به نظرم من کاملاً با فون تریه راه آمدم و شرایط او را قبول کردم اما وقتی صحبت از سکس و برهنگی شد او کمی زیاده‌روی کرد. این رؤیای من بود که با فون تریه همکاری کنم اما معتقدم این شرم‌آور است که او صحنه‌های جنسی فیلمش را تا جایی که بتواند واقعی فیلم‌برداری می‌کند. مطمئنم اگر بازی در فیلم را قبول می‌کردم، زندگیم نابود می‌شد.»[۵۹]

در سال ۲۰۱۱، گرین قراردادی را با شرکت استعدادیابی آمریکایی یونایتد[ز] امضا کرد تا نماینده رسمی آن‌ها در بریتانیا باشد.[۶۰] در همین سال، گرین در نخستین تجربه خود در قاب تلویزیون در سریال فانتزی تاریخی کملوت از شبکه استارز و در نقش مورگان لو فی جلوی دوربین رفت.[۶۱] این سریال که بر اساس افسانه شاه آرتور ساخته شده با نقدهای مثبتی از سوی منتقدان و تماشاگران مواجه شد.[۶۲] گرین از حضور در این پروژه بسیار راضی بود: «کملوت یک داستان نمادین پیچیده‌است و من به عنوان بازیگر این فرصت را داشتم تا در طی ده قسمت، شخصیت خودم را کاوش کنم. مورگان از آن دست شخصیت‌های دوست‌دختری نیست که بتوان آن را در یک فیلم تصویر کرد. او شجاع، دلیر و حقیقتاً قدرتمند است.»[۶۳] یک سال بعد، گرین در نخستین تجربه همکاری با تیم برتون در فیلم فانتزی سیاه سایه‌های تاریک (۲۰۱۲) ظاهر شد.[۶۴] این فیلم که فضایی گوتیک دارد بر اساس سریال کلاسیک سایه‌های تاریک (۱۹۷۱–۱۹۶۶) ساخته شد[۶۵] و بازیگرانی همچون جانی دپ، میشل فایفر و هلنا بونهام کارتر نیز در آن ایفای نقش کردند.[۶۶] سایه‌های تاریک فروشی کمتر از انتظار داشت[۶۷] و نقدهای متوسطی دریافت کرد[۶۸] که عموماً متوجه ضعف فیلم‌نامه بود.[۶۹] با این حال عملکرد گروه بازیگران از جمله گرین ستایش شد.[۷۰][۷۱]

موفقیت در گیشه و تحسین منتقدان (۲۰۱۸–۲۰۱۴)

[ویرایش]
گرین در پنل تبلیغاتی ۳۰۰: ظهور یک امپراتوری در مراسم کامیک-کان سن دیگو ۲۰۱۳

از سال ۲۰۱۴ شروع دوران تازه‌ای برای گرین بود. او بعد از دو سال دوری از سینما، با چهار فیلم به پرده بازگشت. او نخست در فیلم هنری و مستقل پرنده سفید در کولاک اثر گرگ آراکی در نقش مادری ظاهر شد که با دختر نوجوان خود رابطه پر از چالشی دارد. پرنده سفید در کولاک نخستین‌بار در جشنواره فیلم ساندنس به روی پرده رفت[۷۲] و با واکنش متوسط منتقدان همراه شد.[۷۳] گرین در قدم بعدی و با ایفای نقش آرتمیس یکم در فیلم اکشن فانتزی ۳۰۰: ظهور یک امپراتوری به سینمای جریان اصلی بازگشت. داستان این فیلم که دنباله فیلم ۳۰۰ (۲۰۰۶) محسوب می‌شود دربارهٔ نبرد آرتمیزیوم است.[۷۴] ظهور یک امپراتوری نقدهای متوسطی دریافت کرد[۷۵] اما با فروش ۳۳۷ میلیون دلاری، یک موفقیت دیگر را در گیشه برای گرین ثبت کرد.[۷۶] اجرای گرین در نقش آرتمیس تحسین منتقدان را در پی داشت.[۷۷] تای بر[ژ] در بوستون گلوب نوشت: «ظهور یک امپراتوری نسبت به قسمت نخست به دو دلیل فیلم بهتری است؛ سکانس‌های نبرد دریایی آن و البته یک اوا گرین که حضور باشکوهی در فیلم دارد.»[۷۸] رافر گازمن[س] نیز در نیوزدی[ش] نوشت: «گرین با این تصویرسازی از یک زن اغواگر رام‌نشدنی و جدی تمام جذابیت فیلم را به خود اختصاص داده‌است.»[۷۹] منتقد ویلج ویس نیز اجرای گرین را «شگفت‌انگیز» توصیف کرد و آن را مهم‌ترین نقطه مثبت فیلم دانست.[۸۰]

در ادامه مسیر ایفای نقش زنان اغواگر، گرین نقش اوا لرد[ص] را در فیلم نئو-نوآر جنایی شهر گناه: بانویی که به خاطرش می‌کشم (۲۰۱۴) ساخته فرانک میلر و رابرت رودریگز بازی کرد.[۸۱] این فیلم پر بازیگر که بر اساس کتاب مصوری به همین نام ساخته شده‌است[۸۲] و دنباله‌ای بر فیلم شهر گناه (۲۰۰۵) محسوب می‌شود در گیشه با شکست مواجه شد[۸۳][۸۴] و نقدهای متوسطی دریافت کرد.[۸۵] آخرین فیلمی که در سال ۲۰۱۴ از گرین به روی پرده رفت، فیلم دانمارکی رستگاری ساخته کریستین لورینگ بود که علی‌رغم نظرات مثبت منتقدان[۸۶] در گیشه موفق عمل نکرد.[۸۷]

از تاریخ مه ۲۰۱۴ تا سال ۲۰۱۶، تمام وقت گرین صرف بازی در مجموعه تلویزیونی فانتزی ترسناک داستان عامه‌پسند از شبکه شوتایم شد.[۸۸] این مجموعه که سه فصل و ۲۷ قسمت دارد توسط جان لوگان و بر اساس افسانه‌ها و شخصیت‌های اساطیری و فانتزی ایرلندی و انگلیسی مختلف ساخته شده‌است[۸۹][۹۰] و گرین در آن نقش زنی به اسم ونسا آیوز[ض] را بازی کرده که قدرت‌های فراطبیعی دارد.[۹۱] داستان عامه‌پسند به خصوص در فصل دوم و سوم با تحسین گسترده منتقدان و تماشاگران همراه بود[۹۲] و برنده و نامزد جوایز بسیاری شد.[۹۳][۹۴] اجرای گرین برای او در هفتاد و سومین مراسم گلدن گلوب، نامزدی جایزه در رشته بهترین بازیگر نقش نخست زن سریال درام را به همراه داشت.[۹۵]

با حضور در فیلم فانتزی خانه دوشیزه پرگرین برای بچه‌های عجیب (۲۰۱۶) گرین برای دومین بار جلوی دوربین تیم برتون رفت.[۹۶] این فیلم که بر اساس رمانی به همین نام اثر رنسام ریگز ساخته شده‌است با بازخورد متوسط و نسبتاً خوب منتقدان همراه شد[۹۷] و با فروشی نزدیک به ۳۰۰ میلیون دلار یک موفقیت مالی متوسط در گیشه بود.[۹۸] با بازی در نقش زن اصلی فیلم درام بر اساس یک داستان واقعی (۲۰۱۷)، گرین موفق به همکاری با رومن پولانسکی شد. این فیلم در بخش خارج از مسابقه هفتادمین دوره جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد[۹۹] و با واکنش متوسط منتقدان همراه شد.[۱۰۰] گرین در سال ۲۰۱۷ یک فیلم دیگر نیز به روی پرده داشت؛ درام مستقل سرخوشی اثر لیسا لانگست که در آن گرین با آلیسیا ویکاندر نقش دو خواهر را بازی می‌کنند که قاره اروپا برای پیدا کردن مقصد مرموزی پشت سر می‌گذرانند. فیلم نخستین‌بار در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو به روی پرده رفت و توجه چندانی جلب نکرد.[۱۰۱]

گرین در سال ۲۰۱۸ برای فعالیت‌های هنری خود، مقام شوالیه را از میان نشان‌های هنر و ادب و فرانسه از سوی دولت این کشور دریافت کرد.[۱۰۲]

تدوام حضور در ژانر فانتزی و تلویزیون (۲۰۱۹-اکنون)

[ویرایش]

در سومین همکاری مشترک با تیم برتون، گرین در فیلم فانتزی دامبو (۲۰۱۹) بازی کرد که بر اساس پویانمایی به همین نام (۱۹۴۱) ساخته شده‌است.[۱۰۳] همچون دو همکاری قبلی برتون و گرین، دامبو نیز واکنش متوسط منتقدان را در پی داشت[۱۰۴] و ۳۵۳ میلیون دلار فروش جهانی داشت.[۱۰۵] در همین سال، گرین نقش یک مادر فضانورد را در فیلم پروکسیما ساخته آلیس وینکور بازی کرد[۱۰۶] که این فیلم نظرات مثبت منتقدان را به همراه داشت.[۱۰۷] بازی در این فیلم، نامزدی جایزه سزار بهترین بازیگر نقش اول زن فرانسه را برای گرین به همراه داشت.[۱۰۸][۱۰۹][۱۱۰][۱۱۱]

گرین بعد از مدتی دوری در سال ۲۰۲۰ با حضور در مجموعه تلویزیونی فانتزی پرفروغ‌ها از شبکه بی‌بی‌سی دو که بر اساس رمانی به همین نام ساخته شده‌است دوباره به تلویزیون بازگشت.[۱۱۲][۱۱۳][۱۱۴]

گرین در سال ۲۰۲۲ تنها در فیلم ترسناک نوسیبو ایفای نقش کرد[۱۱۵] که این فیلم با واکنش متوسط منتقدان مواجه شد اما عملکرد تیم بازیگری از جمله گرین مورد تقدیر قرار گرفت.[۱۱۶][۱۱۷][۱۱۸] در سال ۲۰۲۲، گرین همراه با ونسان کسل به تیم بازیگری مجموعه اینترنتی ارتباط اضافه شد. این سریال در سال ۲۰۲۳ توسط اپل تی‌وی پلاس منتشر شد.[۱۱۹][۱۲۰] گرین در همین سال و پس از سال‌ها دوری از سینمای کشورش، با فیلم فرانسوی سه تفنگدار: دارتانیان به سینمای جریان اصلی بازگشت.[۱۲۱] این فیلم که بر اساس رمان مشهور سه تفنگدار اثر الکساندر دوما و در دو قسمت ساخته شد با واکنش بسیار مثبت منتقدان همراه بود و در زمینه سکانس‌های اکشن و عملکرد گرین مورد تحسین قرار گرفت.[۱۲۲] [۱۲۳] گرین ابتدا نسبت به پذیرفتن این نقش مردد بود زیرا او از اسب سواری می‌ترسد اما در نهایت؛ خودش بدلکاری تمامی صحنه‌های اسب‌سواری را انجام داد.[۱۲۴] دنباله این فیلم با عنوان سه تفنگدار: ملیدی در دسامبر همان سال ۲۰۲۳ اکران شد[۱۲۵] و همچون قسمت نخست با واکنش بسیار مثبت منتقدان همراه بود.[۱۲۶] این دو فیلم در چهل‌ونهمین دوره جوایز سزار در شش رشته نامزد دریافت جایزه شدند.[۱۲۷]

سال ۲۰۲۴ برای گرین با انتخاب وی به عنوان یکی از داوران بخش اصلی جشنواره فیلم کن ۲۰۲۴ آغاز شد. رئیس هیئت داوران این بخش از مسابقه گرتا گرویگ بود. [۱۲۸]

زندگی شخصی

[ویرایش]
پرتره‌ای از گرین، سال ۲۰۱۸

گرین خودش را یک خوره توصیف کرده‌است.[۲۵] گرین گفته‌است: «مردم در نخستین برخورد با من احساس می‌کنند که آدم سردی هستم. من همیشه از جمعیت دوری کرده‌ام و فکر کنم برای همین به بازیگری جذب شدم. بازیگری برای من مثل نقابی است که می‌توانم به صورت بزنم و فرد دیگری باشم.»[۲][۱۳] گرین تنها زندگی می‌کند و تا به حال رابطه عاشقانه‌ای نداشته‌است. به گفته خودش وقتی که کار نمی‌کند، زندگی بدون حاشیه و اتفاقی دارد. در طی یک مصاحبه از گرین سؤال شد که کدام ویژگی او مردم را غافلگیر خواهد کرد و او پاسخ داد: «به نظرم این ویژگی که من آدم اهل خانه‌ای هستم مردم را غافلگیر می‌کند. من عادت ندارم به مهمانی‌های بزرگ یا کلوپ‌ها بروم. من خانه را دوست دارم. عاشق این هستم که بعد از فیلم‌برداری به خانه برگردم، آرام کنار آتش بنشینم و مشروب بخورم و یک کتاب خوب بخوانم. خسته‌کننده است، مگه نه؟»[۱۲۹]

گرین در پاسخ به این سؤال که چرا مشتاق بازی در فیلم‌هایی است که صحنه‌های جنسی و برهنگی واضحی دارند گفته‌است: «تناقض جالبی در این قضیه وجود دارد. اعتراف می‌کنم که آدم خجالتی هستم اما خودم هم نمی‌دانم چرا این کار را می‌کنم. باید خود را به دکتر نشان بدهم!»[۱۳۰] گرین به بازی در نقش شخصیت‌های پیچیده و با روحیه تاریک علاقه خاصی دارد. او می‌گوید بازی در این نقش‌ها به او اجازه می‌دهد که احساس رهایی کند. گرین دربارهٔ نقشش در سریال فانتزی داستان عامه‌پسند اظهار داشت: «وقتی ونسا را بازی کنم، احساس این را دارم که کرست نپوشیدم. می‌دانید منظورم چیست؟ مردم احتمالاً فکر می‌کنند که خیلی بد است از بازی در چنین نقش و سریالی لذت ببری اما من این کار را می‌کنم.»[۶] البته گرین گفته‌است که برای اینکه در ورطه تکرار سقوط نکند، تلاش کرده تا نقش‌های مختلف را امتحان کند.[۶]

علی‌رغم داشتن یک خانواده تماماً یهودی، گرین خود را یک بی‌دین معرفی کرده‌است. با این وجود او خودش را یک انسان «معنوی» می‌داند و اعلام کرده که عقاید پیچیده‌ای دربارهٔ مسائل ماورایی دارد.[۶] گرین به تاکسیدرمی و حشره‌شناسی علاقه دارد و کلکسیون حشرات و جمجمه جمع‌آوری می‌کند.[۱۳۱][۱۳۲]

گرین نسبت به بازگشت به روی صحنه نمایش ابراز علاقه کرده‌است.[۳۰] او اعلام کرد که برنامه و علاقه‌ای برای آنکه تمام وقت در هالیوود کار کند ندارد: «مشکل هالیوود این است که استودیوهای فیلم‌سازی آن قدرت زیادی دارند. حتی بیشتر از کارگردان قدرت دارند ولی ترجیح من پیدا کردن فیلم‌نامه و نقش خوب است.»[۱۳۳]

بعد از اتهامات آزار جنسی هاروی واینستین و راه افتادن جنبش من هم، گرین در سال ۲۰۱۷ فاش کرد که در طی یک جلسه هاروی واینستین به طرز نامناسبی قصد نزدیک شدن به وی را داشته اما گرین او را از خود رانده‌است.[۱۳۴]

آثار

[ویرایش]

سینما

[ویرایش]
سال فیلم نقش
۲۰۰۳ رؤیاپردازان ایزابل
۲۰۰۴ آرسن لوپن کلاریس دِ دروکس سوبیس
۲۰۰۵ قلمرو بهشت سیبلا
۲۰۰۶ کازینو رویال وسپر لیند
۲۰۰۷ قطب‌نمای طلایی مری مالون
۲۰۰۸ فرنکلین امیلیا / سالی
۲۰۰۹ کراکز خانم جی
۲۰۱۰ رحم ربکا
۲۰۱۱ حس بی‌نقص سوزان
۲۰۱۲ سایه‌های سیاه آنجلیک بوچارد
۲۰۱۴ پرنده سفید در یک کولاک ایو کانرز
۳۰۰: ظهور یک امپراتوری آرتمیس یکم
رستگاری مادلاین
شهر گناه: بانویی که به خاطرش می‌کشم اوا لرد
۲۰۱۶ خانه دوشیزه پرگرین برای بچه‌های عجیب دوشیزه پرگرین
۲۰۱۷ بر اساس یک داستان واقعی الی
سرخوشی امیلی
۲۰۱۹ دامبو کولت مارچنت
پروکسیما سارا
۲۰۲۲ نوسیبو کریستین
۲۰۲۳ سه تفنگدار: دارتانیان ملیدی دی وینتر
۲۰۲۳ سه تفنگدار: ملیدی ملیدی دی وینتر
نامشخص فرشته‌های کثیف جیک

تلویزیون

[ویرایش]
سال عنوان نقش یادداشت
۲۰۱۱ کملوت مورگان لو فی ۱۰ قسمت
۲۰۱۴–۲۰۱۶ داستان عامه‌پسند ونسا آیوز ۲۵ قسمت
۲۰۲۰ پرفروغ‌ها لدیا ولز ۶ قسمت
۲۰۲۳ ارتباط آلیسون رودی ۶ قسمت

بازی ویدئویی

[ویرایش]
سال عنوان نقش
۲۰۰۸ ۰۰۷: ذره‌ای آرامش وسپر لیند

جایزه‌ها و نامزدی‌ها

[ویرایش]
سال جایزه رشته فیلم نتیجه منبع
۲۰۰۴ جوایز فیلم اروپا بهترین بازیگر نقش اول زن به انتخاب تماشاگران رؤیاپردازان نامزدشده [۱۳۵]
۲۰۰۵ جوایز برگزیده نوجوانان بهترین صحنه عاشقانه قلمرو بهشت (همراه با اورلاندو بلوم) نامزدشده
بهترین بوسه نامزدشده
۲۰۰۷ شصتمین دوره جوایز بفتا ستاره نوظهور کازینو رویال برنده
آکادمی فیلم و تلویزیون ایرلند بهترین بازیگر بین‌المللی نامزدشده
جایزه ملی فیلم انگلیس بهترین بازیگر زن سال نامزدشده
جایزه ساترن بهترین بازیگر نقش مکمل نامزدشده
جوایز فیلم امپایر ستاره نوظهور برنده
۲۰۱۵ جوایز چین‌سا فن‌گوریا [ط] بهترین بازیگر زن تلویزیون داستان عامه‌پسند نامزدشده
جایزه ستلایت بهترین بازیگر زن سریال درام نامزدشده
جایزه گزینش منتقدان تلویزیون بهترین بازیگر زن سریال درام نامزدشده
۲۰۱۶ هفتاد و سومین مراسم گلدن گلوب بهترین بازیگر زن سریال درام نامزدشده
جایزه گزینش منتقدان تلویزیون بهترین بازیگر زن سریال درام نامزدشده
جوایز چین‌سا فن‌گوریا بهترین بازیگر زن تلویزیون برنده
۲۰۱۷ جوایز چین‌سا فن‌گوریا نامزدشده [۱۳۶]
جوایز برگزیده نوجوانان بهترین بازیگر زن فیلم فانتزی یا علمی‌تخیلی خانه دوشیزه پرگرین برای بچه‌های عجیب نامزدشده [۱۳۷]
۲۰۲۰ جایزه لومیر بهترین بازیگر زن پروکسیما نامزدشده [۱۳۸]
جایزه سزار بهترین بازیگر نقش اول زن نامزدشده [۱۳۹]

واژه‌نامه

[ویرایش]

  1. ↑ Joy
  2. ↑ Walter Green
  3. ↑ green
  4. ↑ grön
  5. ↑ St. Paul Drama
  6. ↑ Webber Douglas Academy of Dramatic Art
  7. ↑ Jalousie en Trois Fax
  8. ↑ Turcaret
  9. ↑ Nev Pierce
  10. ↑ Emilia
  11. ↑ Sally
  12. ↑ Un Secret
  13. ↑ United Talent Agency
  14. ↑ Ty Burr
  15. ↑ Rafer Guzman
  16. ↑ Newsday
  17. ↑ Ava Lord
  18. ↑ Vanessa Ives
  19. ↑ Fangoria Chainsaw Awards

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ "eftekasat.net". eftekasat.net. 6 July 1980. Archived from the original on 23 November 2012. Retrieved 30 September 2013.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Williamson, Charlotte (June 2005). "Green Goddess". Harpers & Queen. p. 111.
  3. ↑ Godard, Agathe (29 August 1988). "Marlène et ses filles". Paris Match (به فرانسوی).
  4. ↑ Maida, Sabine (25 November 2001). "Eva Green, une star en herbe". Version femme (La Tribune/Le Progrès) (به فرانسوی).
  5. ↑ Le Flem's family genealogy [۱] بایگانی‌شده در ۲۰۱۳-۱۰-۰۳ توسط Wayback Machine Article published in Ouest-France, 24 January 2007: "Fifteen days after her husband, Lennart Green, Jeanne Green-Le Flem [...] died Friday aged 95 [...]. The ceremony took place in the privacy of the family [...] her daughter, actress Marika Green, her granddaughters Joy and Eva Green [...] and her daughter in law Marlene Jobert. Madame Green-Le Flem, daughter of [French] composer Paul Le Flem, was buried in the family vault in the cemetery of Vieux-Marché [near the city of Lannion, Brittanny, France].
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ Jeffries, Stuart (May 3, 2016). "Eva Green: 'I don't want to be put in a box marked Weird Witch'". The Guardian. Archived from the original on 14 May 2020. Retrieved April 29, 2018.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Day, Elizabeth (June 5, 2011). "Eva Green interview: Playing evil". The Guardian. Archived from the original on 24 August 2012. Retrieved May 27, 2018.
  8. ↑ Milligan, Lauren (June 6, 2011). "My Friend John". British Vogue. Archived from the original on 1 December 2020. Retrieved May 27, 2018.
  9. ↑ "Bond girl Eva Green: 'I have a dark side'". Irish Independent. July 3, 2011. Archived from the original on 31 March 2019. Retrieved March 31, 2019.
  10. ↑ Telle mère, quelle fille بایگانی‌شده در ۱۹ مارس ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine, Novembre 2010, Par Sophie Carquain, Madame, Le Figaro
  11. ↑ Adams, Sam (April 14, 2011). "Eva Green". The A.V. Club. Archived from the original on 14 May 2021. Retrieved May 27, 2018.
  12. ↑ Berg, Roger; Chalom Chemouny; Franklin Didi (1971). Guide juif de France. Éditions Migdal. p. 402.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Palmer, Martyn (December 2007). "Faith No More". Total Film. p. 90.
  14. ↑ Les Pieds-noirs, Emmanuel Roblès, (P. Lebaud, Paris: 1982), 137: "Marlène Jobert est née également à Alger, mais peut-on la considérer comme une pied-noir"
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ ۱۵٫۳ "Eva Green Biography". Yahoo! Movies. Archived from the original on 23 March 2007. Retrieved 27 August 2007.
  16. ↑ Kern, Richard (2003). "Eva Green". Index Magazine. Archived from the original on 4 March 2016. Retrieved 27 August 2007.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ Young, Neil (30 December 2003). "Eva Green: Confessions of a nervous". Neil Young's Film Lounge. Archived from the original on 9 September 2007. Retrieved 27 August 2007.
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ Daly, Steve (2 October 2007). "Green Goddess". Vanity Fair. Archived from the original on 27 اكتبر 2007. Retrieved 5 October 2007. {{cite news}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  19. ↑ Biographie de Elsa Lunghini بایگانی‌شده در ۲۳ مارس ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine www.universalmusic.fr
  20. ↑ Elsa bio: biographie de stars بایگانی‌شده در ۲۰ مارس ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine www.gala.fr, Gala Magazine
  21. ↑ "Joséphine Jobert - Ados.fr". tele.ados.fr. Archived from the original on 25 August 2016. Retrieved 2017-03-21.
  22. ↑ Adrian Deevoy (6 August 2014). "Eva Green". GQ. Archived from the original on 8 November 2016. Retrieved 8 November 2016.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ Jonny Black (22 August 2014). "Eva Green Facts: 27 Things You (Probably) Don't Know About the 'Sin City' Star". Moviefone. Archived from the original on 8 November 2016. Retrieved 8 November 2016.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ ۲۴٫۲ ۲۴٫۳ ۲۴٫۴ ۲۴٫۵ ۲۴٫۶ Jeffries, Stuart (26 January 2007). "He's the Bond girl, not me". The Guardian. UK. Archived from the original on 6 February 2016. Retrieved 27 August 2007.
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ ۲۵٫۲ Verghis, Sharon (3 December 2006). "Not easy being Green". The Age. Australia. Archived from the original on 17 January 2018. Retrieved 27 August 2007.
  26. ↑ Palmer, Caroline (October 2003). "Mystery Girl". Vogue. p. 290.
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ Brett, Anwar (4 May 2005). "Eva Green – Kingdom of Heaven". BBC. Archived from the original on 28 May 2016. Retrieved 27 August 2007.
  28. ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ Schweiger, Daniel (May 2005). "All Hail The Queen: Eva Green Rules Supreme Over The Kingdom of Heaven". Venice. pp. 60–63.
  29. ↑ Stealing beauty بایگانی‌شده در ۲۰۱۲-۱۰-۲۰ توسط Wayback Machine, a February 2004 article from The Guardian
  30. ↑ ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ Russell, Steve (24 March 2005). "Auteur's Muse". Rolling Stone. Archived from the original on 1 October 2007. Retrieved 27 August 2007.
  31. ↑ Webber, Monique (January 2007). "The Green Mile". Australian Vogue. p. 90.
  32. ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ مارس ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۶ مه ۲۰۲۰.
  33. ↑ Zackarek, Stephanie (6 May 2005). "Kingdom of Heaven". Salon.com. Archived from the original on 7 August 2007. Retrieved 27 August 2007.
  34. ↑ Pierce, Nev (6 May 2005). "Kingdom of Heaven". BBC. Archived from the original on 18 January 2008. Retrieved 27 August 2007.
  35. ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ ۳۵٫۲ ۳۵٫۳ Douglas, Edward (14 November 2006). "Eva Green's Envious Role". Superherohype.com. Archived from the original on 28 December 2007. Retrieved 27 August 2007.
  36. ↑ "Kingdom of Heaven: Director's Cut – DVD Review". Total Film. July 2006. Archived from the original on 12 June 2010. Retrieved 27 August 2007.
  37. ↑ Douglas, Edward (14 November 2006). "Casino Royale Director Martin Campbell". Superherohype.com. Archived from the original on 19 November 2006. Retrieved 27 August 2007.
  38. ↑ "The Ingrid Pitt column: Craig is not Bond". Den of Geek. 30 December 2008. Archived from the original on 10 December 2014. Retrieved 10 December 2014.
  39. ↑ Bresnan, Conor (20 November 2006). "Around the World Roundup: 'Casino' Cashes In". Box Office Mojo. Archived from the original on 30 November 2006. Retrieved 21 November 2006.
  40. ↑ Joshua Rich (30 March 2007). "The 10 Best Bond Girls". Entertainment Weekly. Archived from the original on 9 September 2007. Retrieved 27 August 2007.
  41. ↑ Pirello, Phil (29 November 2007). "Very Bad Girls". IGN.com. Archived from the original on 18 February 2014. Retrieved 3 December 2007.
  42. ↑ "James Bond conquers Empire Awards". BBC News. 28 March 2007. Archived from the original on 27 August 2017. Retrieved 27 August 2007.
  43. ↑ McClintock, Pamela; McNary, Dave (December 6, 2007). "Will 'Compass' find audiences?". Variety. Archived from the original on 2013-12-31. Retrieved August 2, 2014.
  44. ↑ Josh Friedman (December 10, 2007). "'Golden Compass' points overseas". Los Angeles Times. Archived from the original on December 18, 2007. Retrieved December 10, 2007.
  45. ↑ "BAFTA Film Awards Winners 2008". British Academy of Film and Television Arts. Archived from the original on February 13, 2012. Retrieved February 26, 2008.
  46. ↑ "80th Academy Awards nominations". Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Archived from the original on January 27, 2008. Retrieved January 23, 2008.
  47. ↑ "The Golden Compass". Entertainment Weekly. 16 August 2007. Archived from the original on 14 October 2007. Retrieved 27 August 2007.
  48. ↑ Joe Utichi (28 November 2007). "Exclusive: RT Visits the Set of Franklyn". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 7 March 2008. Retrieved 11 March 2008.
  49. ↑ Spelling, Ian (5 December 2007). "Green Completes Franklyn". Sci Fi Wire. Archived from the original on 2 March 2009. Retrieved 11 March 2008.
  50. ↑ Johnson, G. Allen (2 December 2007). "Role as flying witch lifts Green's profile". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 2 March 2009. Retrieved 11 March 2008.
  51. ↑ "Cracks". Movies on Showtime. Archived from the original on 10 September 2012. Retrieved 29 November 2011.
  52. ↑ "Cracks (2011)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 29 July 2010. Retrieved 29 November 2011.
  53. ↑ "Cracks". Metacritic. Archived from the original on 4 December 2011. Retrieved 29 November 2011.
  54. ↑ Ed Meza (9 February 2009). "Eva Green to star in 'Womb'". Variety. Archived from the original on 19 May 2012. Retrieved 3 April 2011.
  55. ↑ Womb (به انگلیسی), archived from the original on 29 September 2020, retrieved 2017-09-17
  56. ↑ Womb, archived from the original on 26 December 2021, retrieved 2017-09-17
  57. ↑ Toumarkine, Doris. "Miller's Tale: French Director Probes a Holocaust Mystery in A Secret". Archived from the original on 11 July 2011. Retrieved 7 March 2011.
  58. ↑ Crocker, Jonathan. "RT Interview: Lars von Trier on Antichrist". Archived from the original on 11 January 2011. Retrieved 6 March 2011.
  59. ↑ London Evening Standard – Shy Girl... sex bomb Eva Green is really a bundle of nerves بایگانی‌شده در ۲۲ اوت ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine Retrieved 6 August 2012
  60. ↑ "Ultimate Bond Girl Eva Green Gets 'Dark Shadows' Lead". Archived from the original on 7 September 2018. Retrieved 8 June 2020.
  61. ↑ "Joseph Fiennes, Eva Green Lead Camelot Cast". TVGuide.com. Archived from the original on 5 January 2015. Retrieved 8 June 2020.
  62. ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ ژوئن ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۸ ژوئن ۲۰۲۰.
  63. ↑ Radish, Christina (24 January 2011). "Eva Green Interview CAMELOT; Plus Updates on PERFECT SENSE and CALLAS". Collider.com. Archived from the original on 1 March 2011. Retrieved 21 February 2011.
  64. ↑ Kenneth Turan (May 11, 2012). "Review: 'Dark Shadows' is a lesson in Tim Burton's quirks". Los Angeles Times. Archived from the original on 11 May 2018. Retrieved September 4, 2012.
  65. ↑ "Dates Set for Dark Shadows, Journey 2 and Rivals". ComingSoon.net. May 13, 2011. Archived from the original on 17 October 2014. Retrieved 8 June 2020.
  66. ↑ "News on Batman 3, Superman, Dark Shadows, and The Hobbit (December 2012!) – IMAX and Warner Bros. Sign Up to 20 Picture Deal!". Steve "Frosty" Weintraub. April 28, 2010. Archived from the original on 8 June 2020. Retrieved 8 June 2020.
  67. ↑ Zeitchik, Steven (May 14, 2012). "'Dark Shadows': Has America fallen out of love with Johnny Depp? - latimes.com". Los Angeles Times. Archived from the original on 31 May 2012. Retrieved May 26, 2012.
  68. ↑ "Dark Shadows Reviews, Ratings, Credits, and More - Metacritic". Metacritic. Archived from the original on 16 July 2020. Retrieved May 22, 2012.
  69. ↑ Harris, Mark H. "Dark Shadows Movie Review - Tim Burton Film Starring Johnny Depp". About.com. Archived from the original on November 18, 2012. Retrieved May 26, 2012.
  70. ↑ "Dark Shadows :: rogerebert.com :: Reviews". rogerebert.com, Chicago Sun-Times. May 9, 2012. Archived from the original on 15 March 2013. Retrieved May 22, 2012.
  71. ↑ "Dark Shadows". Rotten Tomatoes. Fandango. Archived from the original on 14 اكتبر 2020. Retrieved November 9, 2019. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  72. ↑ "Sundance Institute Announces Films In Premieres And Documentary Premieres For 2014 Sundance Film Festival". Sundance Film Festival. دسامبر 9, 2013. Archived from the original on October 4, 2014. Retrieved September 26, 2014.
  73. ↑ "White Bird in a Blizzard Reviews - Metacritic". Archived from the original on 12 August 2018. Retrieved November 29, 2014.
  74. ↑ "Rodrigo Santoro Back For 300 Sequel?". Empireonline.com. Archived from the original on March 7, 2014. Retrieved August 15, 2013.
  75. ↑ "300: Rise of an Empire (2014)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on March 23, 2018. Retrieved May 8, 2020.
  76. ↑ "Weekend Box Office Results for March 7-9, 2014". Box Office Mojo. Archived from the original on October 9, 2014. Retrieved March 14, 2014.
  77. ↑ "How Eva Green Absolutely Stole '300: Rise of an Empire'". huffington post. Archived from the original on 14 July 2014. Retrieved 10 July 2014.
  78. ↑ Burr, Ty. "'300' takes a sidetrip, in 3-D - Movies". Boston.com. Archived from the original on March 10, 2014. Retrieved 2015-12-10.
  79. ↑ Guzman, Rafel (2014-03-06). "'300: Rise of an Empire' review: Pointless swordplay". newsday.com. Archived from the original on 9 March 2014. Retrieved 2014-08-02.
  80. ↑ Zacharek, Stephanie (2014-03-05). "300: Rise of an Empire Offers Delights for People of All Sexes and Persuasions". villagevoice.com. Archived from the original on 3 August 2014. Retrieved 2014-08-02.
  81. ↑ Brew, Simon (April 13, 2012). "Sin City 2 has a title and a start date". Den of Geek. Archived from the original on 15 April 2012. Retrieved May 21, 2012.
  82. ↑ "SIN CITY: A DAME TO KILL FOR – See the New-and-Improved Eva Green Poster Approved by the MPAA". collider.com. Archived from the original on 13 July 2014. Retrieved 10 July 2014.
  83. ↑ "Sin City: A Dame to Kill For - The Numbers". The Numbers. August 22, 2014. Archived from the original on 3 September 2014. Retrieved September 4, 2014.
  84. ↑ "Frank Miller's Sin City: A Dame to Kill For". ComingSoon.net. Archived from the original on 20 August 2014. Retrieved August 24, 2014.
  85. ↑ "Sin City: A Dame to Kill For". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 28 اكتبر 2014. Retrieved December 10, 2019. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  86. ↑ "The Salvation (2014)". Metacritic. CBS Interactive. Archived from the original on 4 اكتبر 2014. Retrieved 31 October 2014. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  87. ↑ "The Salvation (2015) - Weekend Box Office Results - Box Office Mojo". Archived from the original on 14 January 2019. Retrieved 13 January 2019.
  88. ↑ "Sam Mendes to direct vampire TV series?". The List. November 7, 2012. Archived from the original on 8 July 2015. Retrieved April 20, 2015.
  89. ↑ Patten, Dominic (June 20, 2016). "'Penny Dreadful' Ends After 3 Seasons, Series Creator & Showtime Boss Confirm". Deadline Hollywood. Archived from the original on 21 November 2018. Retrieved June 20, 2016.
  90. ↑ Connolly, Kelly (June 20, 2016). "Penny Dreadful will not return for season 4". Entertainment Weekly. Archived from the original on 21 June 2016. Retrieved June 20, 2016.
  91. ↑ Moore, Debi (6 May 2014). "Eva Green 'Penny Dreadful,'". DC.com. Archived from the original on 6 April 2015. Retrieved 10 July 2014.
  92. ↑ "Penny Dreadful: Season 3". Metacritic. Archived from the original on 8 May 2016. Retrieved May 10, 2016.
  93. ↑ "Penny Dreadful: Season 2 (2015)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 2 May 2015. Retrieved May 7, 2015.
  94. ↑ "Penny Dreadful: Season 1 (2014)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 10 اكتبر 2014. Retrieved June 11, 2014. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  95. ↑ "Eva Green". www.goldenglobes.com. Archived from the original on 9 June 2020. Retrieved 2016-11-15.
  96. ↑ Collin, Robbie (27 September 2016). "Miss Peregrine's Home For Peculiar Children review: Tim Burton's Edwardian fairy tale feels oddly conventional". The Daily Telegraph. Archived from the original on 21 اكتبر 2016. Retrieved 23 October 2016. {{cite news}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  97. ↑ "Miss Peregrine's Home for Peculiar Children (2016)". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Archived from the original on 1 اكتبر 2016. Retrieved November 20, 2019. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  98. ↑ "Miss Peregrine's Home for Peculiar Children (2016)". Box Office Mojo. Archived from the original on 13 May 2017. Retrieved May 16, 2017.
  99. ↑ Pond, Steve (27 April 2017). "Cannes Film Festival Adds Roman Polanski Film to Lineup". TheWrap. Archived from the original on 20 May 2017. Retrieved 27 April 2017.
  100. ↑ "Based on a True Story (D'après une histoire vraie) (2017)". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Archived from the original on 5 May 2019. Retrieved 4 December 2019.
  101. ↑ "'The Death Of Stalin' to open Toronto Film Festival Platform programme". ScreenDaily. Archived from the original on 3 August 2017. Retrieved 3 August 2017.
  102. ↑ "Nomination dans l'ordre des Arts et des Lettres - hiver 2018". culture.gouv.fr (به فرانسوی). Government of France. Archived from the original on 16 July 2019. Retrieved 24 June 2019.
  103. ↑ Anderton, Ethan (March 24, 2017). "Colin Farrell May See An Elephant Fly in Dumbo". SlashNews. Archived from the original on June 2, 2017. Retrieved June 17, 2017.
  104. ↑ "Dumbo (2019)". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Archived from the original on January 1, 2020. Retrieved January 12, 2020.
  105. ↑ Ryan Faughnder (March 27, 2019). "Disney's 'Dumbo' remake is expected to fly high at the box office". Los Angeles Times. Archived from the original on 27 March 2019. Retrieved March 27, 2019.
  106. ↑ Jordan Mintzer, "'Proxima': Film Review | TIFF 2019" بایگانی‌شده در ۴ دسامبر ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine. The Hollywood Reporter, September 6, 2019.
  107. ↑ "Proxima (2019)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 1 August 2020. Retrieved May 3, 2020.
  108. ↑ "Roman Polanski's 'An Officer and a Spy' Leads France's Cesar Awards Nominations". The Hollywood Reporter. 29 January 2020. Archived from the original on 1 February 2020. Retrieved 29 January 2020.
  109. ↑ "Polanski 'French Oscar' nomination sparks outrage". 29 January 2020. Archived from the original on 14 February 2020. Retrieved 14 February 2020 – via www.bbc.com.
  110. ↑ Erbland, Kate; Erbland, Kate (11 February 2020). "French Film Academy Members Call for 'Complete Overhaul' of César Awards After Weeks of Discord". Archived from the original on 13 February 2020. Retrieved 14 February 2020.
  111. ↑ Tartaglione, Nancy; Tartaglione, Nancy (11 February 2020). "French Film Academy Vows Reforms Amid Membership Backlash & As César Awards Loom Under Threat Of Protest". Archived from the original on 13 February 2020. Retrieved 14 February 2020.
  112. ↑ "Eleanor Catton's The Luminaries hits TV screens this Sunday". 1 News. 13 May 2020. Archived from the original on 24 May 2020. Retrieved 24 May 2020.
  113. ↑ Burgess, Linda (17 May 2020). "Review: TV adaptation of The Luminaries has both the glitter and the gold". The Spinoff. Archived from the original on 23 May 2020. Retrieved 24 May 2020.
  114. ↑ "First-look image of Eva Green in BBC Two's The Luminaries". BBC Two. 21 March 2019. Archived from the original on 9 May 2019. Retrieved 24 May 2020.
  115. ↑ Hawson, Fred (4 December 2022). "Movie review: Pinoy actors shine in 'Nocebo,' 'To the North'". ABS CBN News. Archived from the original on 17 December 2022. Retrieved 17 December 2022.
  116. ↑ "Nocebo - Production Listing". Productionlist.com. December 7, 2020. Archived from the original on 25 اكتبر 2022. Retrieved February 25, 2021. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  117. ↑ Ravindran, Manori (February 25, 2021). "Eva Green, Mark Strong Board 'Vivarium' Director Lorcan Finnegan's 'Nocebo,' XYZ Launches Sales at EFM (EXCLUSIVE)". Variety. Archived from the original on 15 February 2023. Retrieved February 25, 2021.
  118. ↑ "Film and TV Projects Going Into Production - Nocebo". Variety Insight. Archived from the original on March 14, 2021. Retrieved March 14, 2021.
  119. ↑ Kanter, Jake (24 June 2021). "'Liaison': Apple Sets Vincent Cassel & Eva Green Series As First Anglo-French Original". Deadline. Archived from the original on 13 July 2021. Retrieved 13 July 2021.
  120. ↑ De Chabalier, Blaise (24 June 2021). "Vincent Cassel et Eva Green tournent la série Liaison pour Apple TV+". Le Figaro (به فرانسوی). Archived from the original on 24 July 2021. Retrieved 13 July 2021.
  121. ↑ Cheze, Thierry (30 April 2022). "[Exclu] Eva Green en couverture de Première pour Les Trois Mousquetaires : "Milady a un côté psychopathe"" [[Exclusive] Eva Green on the cover of Première for The Three Musketeers: "Milady has a psychopathic side"]. Première (به فرانسوی). Archived from the original on 5 April 2023. Retrieved 5 April 2023.
  122. ↑ "The Three Musketeers: D'Artagnan". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 3 May 2023. Retrieved 3 May 2023.
  123. ↑ "Critiques presse pour le film Les Trois Mousquetaires: D'Artagnan". AlloCiné (به فرانسوی). Archived from the original on 1 May 2023. Retrieved 1 May 2023.
  124. ↑ Machetto, Clément (31 March 2023). "Eva Green : cette improbable phobie qui a failli lui coûter son rôle dans Les trois mousquetaires" [Eva Green: this unlikely phobia that almost cost her her role in The Three Musketeers]. Télé Star (به فرانسوی). Archived from the original on 5 April 2023. Retrieved 5 April 2023.
  125. ↑ Gaber, Becky (5 March 2024). "Kinostart gecancelt! „Die drei Musketiere – Milady" kommt nun doch nur fürs Heimkino" [Cinema release canceled! “The Three Musketeers – Milady” is now only available for home cinema]. Kino & Co (به آلمانی).
  126. ↑ "The Three Musketeers: Part II - Milady". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 20 January 2024. Retrieved 28 January 2024.
  127. ↑ Barat, Mathilde (23 February 2024). "César 2024: Anatomie d'une chute sacré meilleur film. Le palmarès complet de la 49e cérémonie". Le Figaro (به فرانسوی). Archived from the original on 24 February 2024. Retrieved 24 February 2024.
  128. ↑ "The Jury of the 77th Festival de Cannes". Festival de Cannes (به انگلیسی). 2024-04-29. Retrieved 2024-04-29.
  129. ↑ "Exclusive EvaGreenWeb.com Q&A with Eva Green – Part II". evagreenweb.com. Archived from the original on 14 April 2014. Retrieved 24 April 2014.
  130. ↑ Freeman, Thomas (27 June 2016). "Evan Green on all those nude scenes: 'I need therapy'". Maxim. Archived from the original on 10 June 2020. Retrieved 10 June 2020.
  131. ↑ "GQ&A: Eva Green". GQ. Archived from the original on 7 January 2016. Retrieved 10 June 2020.
  132. ↑ "Eva Green: "I'm Basically An Old Lady"". ShortList.com. Archived from the original on 10 July 2017. Retrieved 10 June 2020.
  133. ↑ Bottelier, Steffanie (September 2007). "Een vrouw ais Eva" (به هلندی). Netherlands Elle. p. 230.
  134. ↑ "Eva Green Says Harvey Weinstein 'Behaved Inappropriately … I Had to Push Him Off' (EXCLUSIVE)". Variety. 14 October 2017. Archived from the original on 12 November 2020. Retrieved 24 November 2018.
  135. ↑ "Eva Green". IMDb. Archived from the original on 2 March 2012. Retrieved 2019-12-07.
  136. ↑ "Never mind Oscar, here's the 2017 FANGORIA Chainsaw Awards Nominees Ballot!". FANGORIA®. Archived from the original on 6 August 2017. Retrieved 14 February 2017.
  137. ↑ Ceron, Ella (19 June 2017). "Teen Choice Awards 2017: See the First Wave of Nominations". Teen Vogue. Archived from the original on 20 June 2017. Retrieved 19 June 2017.
  138. ↑ "Lumières 2020: Les Misérables, J'accuse et Grâce à Dieu en tête des nominations". Allocine. Archived from the original on 4 December 2019. Retrieved 4 December 2019.
  139. ↑ Tartaglione, Nancy (29 January 2020). "César Awards Nominations: Roman Polanski's 'An Officer and a Spy' Leads With 12; Ladj Ly's 'Les Misérables' Scores 11 – Full List". Deadline Hollywood. Archived from the original on 1 February 2020. Retrieved 29 January 2020.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اوا گرین موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=اوا_گرین&oldid=40356693»