نئو-نوآر

نئو نوآر یا نوسیاه به گونهٔ خاصی از فیلم نوآر یا شکل‌های هنری دیگر گفته می‌شود که در ویژگی‌های بنیادین مانند نوآر دهه ۴۰ و ۵۰ میلادی است، اما سبک، فرم و محتوای نوآر را با عناصر جدید بهبود بخشیده‌است. این گونه برخلاف گونه‌های علمی-تخیلی، کمدی رمانتیک یا دیگر انواع گونه‌های مرسوم سینمایی تعریف ساده‌ای ندارد. فیلم نوآر بیشتر یک سبک فیلم‌سازی است و به همین دلیل نمی‌توان آن را به یک دسته خاص در سینما محدود کرد. گونهٔ نوآر زائیدهٔ اکسپرسیونیسم و اگزیستانسیالیسم و اعتلای آن پس از واقع‌گرایی نوین آلمان در اواخر دهه ۳۰ است.

تاریخچه

شروع و اقبال فیلم‌های گونهٔ جنایی با قدرت جادویی ادبیات گونهٔ پلیسی همزمان با ظهور نویسندگان شاخصی مانند دشیل همت و ریموند چندلر سبک خاصی از سینمای جنایی را به وجود آورد که به اصطلاح فرانسوی‌اش مشهور شد؛ اصطلاحی که فرانسویان و بعدتر اروپایی‌ها بدان فیلم نوآر می‌گفتند.

نوآر یک اصطلاح فرانسوی و رایج در اواسط دهه ۴۰ بود؛ در حالی که در سینمای آمریکا تقریباً تا اوایل دهه ۷۰ به این ژانر ملودرام اندوهناک اطلاق می‌کردند. نه منتقدان و نه تماشاگران اقبالی بدین عنوان نداشتند چرا که هالیوود کارخانه‌ای فیلمسازی در ژانر درام اجتماعی و عاطفی و به‌ویژه جنایی بود و در آمریکا به مجموع این گونه‌ها ملودرام اطلاق می‌شد و نه فیلم نوآر.

پس از شاهین مالت ساخته جان هیوستون در سال ۱۹۴۱ فیلم نوآر تا یک دهه پیشتازی خود را حفظ کرد. فیلم‌های این دوره عموماً سیاه و سفید؛ سرشار از نامیدی و بدون قهرمان رایج سایر گونه‌ها ساخته می‌شدند. سبک دیداری فیلم‌های نوآر در دهه چهل عمدتاً در حد سینمای اکسپرسیونیسم آلمان بود. سایه‌های پرمعنا؛ استفاده از سبک نورپردازی خاص و همچنین دکورهای استودیویی از مهم‌ترین عناصر تشکیل دهنده فیلم‌های نوآر اواخر دهه ۴۰ و اوایل دهه ۵۰ به‌شمار می‌آیند.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Neo-noir». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ژانویه ۲۰۱۶.