ماندارین پکنی
| ماندارین پکنی | |
|---|---|
| 北京官話 / 北京官话 Běijīng Guānhuà | |
| بیان | گویش پکن: [pèitɕíŋ kwánxwâ] |
| منطقه | پکن، هبئی، مغولستان داخلی، لیائونینگ و تیانجین |
شمار گویشوران | ۲۷ میلیون (۲۰۰۴)[۱] |
| گویش‌ها | |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | – |
| ایزو ۶–۶۳۹ | bjgh |
فهرست لینگوییست | cmn-bei |
| گلاتولوگ | beij1235 (Beijingic) |
| زبان‌شناسی | 79-AAA-bb |
ماندارین پکنی (چینی ساده‌شده: 北京官话، چینی سنتی: 北京官話، پین‌یین: Běijīng Guānhuà) شاخه‌ای بزرگ از چینی ماندارین است که در نواحی پکن، هبئی، مغولستان داخلی، لیائونینگ و تیانجین تکلم می‌شود. مهم‌ترین گویش این شاخه، گویش پکن است که پایه واجی چینی معیار به‌شمار می‌رود.
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Beijing Mandarin (division of Mandarin)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۸ اوت ۲۰۲۰.
| گروههای اصلی |
| ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| گونههای معیار |
| ||||||||||||||||||||||||
| واجشناسی | |||||||||||||||||||||||||
| دستور | |||||||||||||||||||||||||
| عبارت تنظیم | |||||||||||||||||||||||||
| روش ورودی | |||||||||||||||||||||||||
| تاریخ | |||||||||||||||||||||||||
| گونههای ادبی |
| ||||||||||||||||||||||||
| خطها |
| ||||||||||||||||||||||||
