دشت
دشت یا جلگه (به انگلیسی: Plain) به مکانی می گویند که بیابان است اما به دلیل پست و همواری که از آبرفت رودها را وجود آورده است و به دریا یا دریاچه‌ای دائمی ختم می‌شود دارای پوشش گیاهی فراوان و درخت است .[۱]
به زمین مسطح و نسبتاً همواری می‌گویند که معمولاً بلندای کمی داشته باشد. اینگونه زمین‌ها به روش‌های گوناگون پدید می‌آیند که هر کدام بر حسب مورد نام‌گذاری می‌شوند، مانند جلگه آبرفتی و جلگه ساحلی و همچنین مسیله.
گیاه طبیعی بیشتر جلگه‌های معتدله علف است که به آن علفزار می‌گویند. معمولاً به جلگه‌های خشک و کم‌گیاه‌تر دشت هم می‌گویند.
از جلگه‌های اصلی ایران می‌توان به جلگه خوزستان، جلگه مازندران، جلگه کرمانشاه، جلگه مرودشت، جلگه گرگان، جلگه گیلان اشاره کرد. جلگه‌های کوچکتر با حاصلخیزی بالا از قرار زیر است جلگه کامفیروز، فیروزآباد، کازرون، ممسنی، باشت، دشت روم، چرام، رامهرمز، خرم‌آباد، الشتر، درود، ازنا، بروجرد، ملایر، نهاوند، همدان، ارومیه، اردبیل، قزوین
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ [ http://www.amouzeshelmi.ir/joghrafi/1/04/printable-joghrafi-1-4.htm بایگانی‌شده در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine, www.amouzeshelmi.ir]
