تریاژ

تریاژ (به فرانسوی: triage) فرایند اولویت‌بندی بیماران برای بهره‌مندی از درمان است که بر اساس شدت وخامت حال بیمار انجام می‌شود.

تریاژ بیشتر در مواقع بحرانی مانند جنگ و زلزله و در اورژانس‌های شلوغ و در کل، در مواقعی که مراجعان از نظر تعداد بیش از توان پذیرش و خدمات‌دهی باشد، مورد استفاده قرار می‌گیرد. در برخی از کشورها نظیر ایالات متحدهٔ آمریکا، انگلستان، استرالیا، کانادا، ایران و ایتالیا، در بدو ورود به بخش اورژانس (EMS)، بیمار توسط یک پرستار مجرب، تریاژ می‌گیرد.

واژهٔ تریاژ از فعل فرانسویِ «تریه» (trier) به‌معنی جدا کردن و سوا کردن مشتق شده و به زمانی برمی‌گردد که در جنگ، بیماران بدحال را از کسانی که می‌توانستند به نبرد بازگردند جدا می‌کردند.

دسته‌بندی[ویرایش]

بیماران به‌وسیله‌ی کد اولویت، در برخی کشورها، به ترتیب زیر تعریف می‌شوند.

سبز: بیمار با وضع قابل تحمل که نیاز به درمان فوری ندارد ولی باید زیر درمان اورژانسی قرار گیرد.
زرد: بیمار با وضع نسبتاً وخیم که بنا به شرایطِ اتاق اورژانس می‌تواند در حالت انتظار قرار گیرد.
قرمز: بیماران با حال وخیم که توان انتظار ندارند یا طول کشیدن دخالت‌های پزشکی برایشان خطر مرگ به‌دنبال دارد.
آبی: وضعیت بیمار آنقدر وخیم است که رو به مرگ است و بدون کمک‌های اورژانسی کمتر از ۳۰ دقیقه زنده می‌مانَد.
سیاه: بیمار فوت شده یا قابل احیا نیست و باید به سردخانه منتقل شود.

زمانبندی[ویرایش]

بیماران وارد شده بایستی در حداقل زمان ممکن اولویت بندی شوند، یعنی پرستار تریاژ بایستی سرعت عمل کافی داشته باشد به طوری که طی ۲ تا ۵ دقیقه هر بیمار را تریاژ نماید. در این هنگام بدون هیچ گونه عمل درمانی پرستار، بیماران را با امکاناتی که در اختیار دارد، توسط نوار چسب رنگی-کارت مخصوص تریاژ-علایم رنگی چراغ دار-شماره کد ویژه و غیره آماده می‌کند.