بهرام سارنگ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
بهرام سارنگ
اطلاعات پس‌زمینه
زاده۱۳ مهر ۱۳۳۰
میانه، ایران
درگذشته۱۸ شهریور ۱۳۹۱ (۶۰ سال)
آمریکا
ژانرموسیقی اصیل ایرانی
ساز(ها)ویلن
استاد(ها)محمود کریمی
اسماعیل مهرتاش

بهرام سارنگ (زادهٔ ۱۳ مهر ۱۳۳۰ – درگذشتهٔ ۱۸ شهریور ۱۳۹۱) خوانندهٔ موسیقی ایرانی بود.

زندگی‌نامه[ویرایش]

بهرام سارنگ ۱۳ مهر ۱۳۳۰ در میانه متولد شد. در کودکی با شنیدن برنامهٔ گل‌ها از رادیو به موسیقی و آواز علاقه‌مند شد و از ۱۳ سالگی نواختن ویلن را آغاز کرد. او در ۱۵ سالگی برنامه‌ای را به‌صورت زنده اجرا کرد و دو سال بعد، آواز او از رادیو تبریز پخش شد.[۱] وی در آن زمان طی سه دوره، مقام نخست آواز در مسابقات هنری آموزشگاه‌های استان آذربایجان شرقی را به‌دست‌آورد.[۲]

سارنگ در سال ۱۳۵۰ برای ادامهٔ تحصیل از میانه به تهران رفت و به کلاس‌های شبانهٔ هنرستان موسیقی راه یافت. او در این زمان از آموزش‌های محمود کریمی و اسماعیل مهرتاش بهره‌مند شد.[۳]

آواز بهرام سارنگ نخستین‌بار در سال ۱۳۵۶ از طریق رادیو ایران به گوش مخاطبان رسید. او که به خوشنویسی نیز علاقه داشت از سال ۱۳۶۱ به مدت ۵ سال از کلاس‌های خوشنویسی مرتضی عبدالرسولی که در سنتور نیز شاگرد حبیب سماعی بود، بهره برد. بهرام سارنگ در سال‌های ابتدایی دههٔ ۱۳۶۰ با محمدرضا لطفی و گروه شیدا چند کنسرت را اجرا کرد.[۲]

او از سال ۱۳۶۷ همکاری خود را مرکز موسیقی صدا و سیما، انجمن موسیقی ایران و گروه‌های موسیقی آغاز کرد. وی همچنین در چند دوره از جشنواره موسیقی فجر حضور داشت و با گروه فرامرز پایور نیز کنسرتی در تالار وحدت برگزار کرد. از دیگر فعالیت‌های هنری بهرام سارنگ می‌توان به همکاری با انجمن تبادل فرهنگی ایران و ژاپن، همکاری با موزهٔ هاماماتسوی ژاپن برای تهیهٔ سازهای ملی و بومی ایران و همکاری در موسیقی متن یک تئاتر ژاپنی، اشاره کرد.[۴][۲]

بهرام سارنگ در طول فعالیت‌های هنری خود با هنرمندانی همچون محمدرضا لطفی،[۵] رضا شفیعیان و فرامرز پایور همکاری کرد[۶][۷] و بیش از ۴۰ قطعه آواز و تصنیف در واحد موسیقی صدا و سیما اجرا و ضبط کرد.[۵]

درگذشت[ویرایش]

قبر بهرام سارنگ در قطعه هنرمندان بهشت زهرا

بهرام سارنگ ۱۸ شهریور ۱۳۹۱ بر اثر بیماری سرطان در آمریکا درگذشت.[۸] پیکر او پس از انتقال به ایران، ۱۰ مهر ۱۳۹۱ از مقابل تالار وحدت تهران تشییع و در قطعهٔ هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.[۹][۱۰]

برخی از آثار[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. «بهرام سارنگ خواننده موسیقی ایرانی درگذشت». خبرگزاری ایسنا. ۱۹ شهریور ۱۳۹۱.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ «زندگی‌نامه بهرام سارنگ». همشهری آنلاین. ۱۹ شهریور ۱۳۹۱.
  3. http://isna.ir/fa/news/91061911749/بهرام-سارنگ-خواننده-موسيقي-ايراني-درگذشت
  4. «بهرام سارنگ». بهشت زهرا. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ اكتبر ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۵ اكتبر ۲۰۲۱. تاریخ وارد شده در |بازبینی=،|archive-date= را بررسی کنید (کمک)
  5. ۵٫۰ ۵٫۱ «دو عکس دیده نشده از بهرام سارنگ». خبرگزاری ایسنا. ۱۲ مهر ۱۳۹۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۱۰-۰۵.
  6. http://musiceiranian.ir/23194-دوشنبه-دهم-مهرماه.html
  7. http://www.mehrnews.com/news/2113125/امید-به-دولت-یازدهم-برای-پیگیری-مطالبات-حقوقی-و-مادی-هنرمندان
  8. «درگذشت بهرام سارنگ خواننده موسیقی سنتی». همشهری آنلاین. ۱۹ شهریور ۱۳۹۱.
  9. «پیکر بهرام سارنگ پس از سه هفته در خاک وطن آرام گرفت». خبرگزاری ایسنا. ۱۰ مهر ۱۳۹۱.
  10. «سارنگ خواننده‌ای با تمام ویژگی‌های هنرمندانه بود». خانه موسیقی ایران. ۱۰ مهر ۱۴۰۰. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ اكتبر ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۵ اكتبر ۲۰۲۱. تاریخ وارد شده در |بازبینی=،|archive-date= را بررسی کنید (کمک)
  11. «سرگشته». نوایاب. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۸.
  12. «شرح شوق». کانون پرورشی فکری کودکان و نوجوانان. ۱۳۷۸.
  13. «درگاه جمال». کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان. ۱۳۷۸.
  14. «بهرام سارنگ، خواننده موسیقی ایرانی درگذشت». خانه موسیقی ایران. ۱۹ شهریور ۱۳۹۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ اكتبر ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۵ اكتبر ۲۰۲۱. تاریخ وارد شده در |بازبینی=،|archive-date= را بررسی کنید (کمک)
  15. «حال دل». نوایاب. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژوئن ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۸.
  16. «کمند عاشق». نوایاب. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۸.
  17. «نشاط‌انگیز (نوای سارنگ)». نوایاب. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۸.
  18. «آلبوم موسیقی "به یاد استاد فرامرز پایور" منتشر شد». خبرگزاری مهر. ۱۶ اسفند ۱۳۸۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۱۰-۰۵.
  19. «پنهان در غبار». نوایاب. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۸.
  20. «تنها آلبوم ترکی بهرام سارنگ آمد». روزنامه دنیای اقتصاد. ۸ آذر ۱۳۹۱.