نیروهای مسلح امارت اسلامی افغانستان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نیروهای مسلح امارت اسلامی افغانستان
اسلامی امارت وسله وال ځواکونه
پرچم نیروهای مسلح امارت اسلامی افغانستان
شعار(الارض لله والحکم لله) زمین متعلق به خداست، حاکمیت باید از آن او باشد
بنیان‌گذاری۱۹۹۷–۲۰۰۱
شکل کنونی۲۰۲۱–اکنون
(به عنوان ارتش اسلامی افغانستان)
شاخه‌ها نیروی زمینی اسلامی افغانستان
نیروی هوایی اسلامی افغانستان
ستادکابل، امارت اسلامی افغانستان
رهبری
رهبر و فرماندهٔ نیروهای مسلح (امیرالمؤمنین)ملا هبت‌الله آخندزاده
ریاست الوزرامحمدحسن آخند (سرپرست)
وزیر دفاعمحمد یعقوب (سرپرست)
رئیس ستاد مشترکقاری فصیح الدین
نیروی انسانی
سن سربازیدر جریان ۱۹۹۷–۲۰۰۱; زیر ۱۴
در جریان آفند ۲۰۲۱ ; سرباز کودک مشاهده نشد
خدمت سربازیآری[۱]
سن سالانه برای
خدمت سربازی		۲۰۰٬۰۰۰ [نیازمند منبع] (۱۹۹۸)
نیروی فعال۴۰۰٬۰۰۰ (۲۰۰۱)
۸۵٬۰۰۰–۲۰۰٬۰۰۰ (۲۰۲۱)[۲][۳]
نیروی ذخیره۵۰٬۰۰۰ (۲۰۰۱)
نامشخص (۲۰۲۱) [نیازمند منبع]
صنعت
تأمین کنندگان خارجی پاکستان (ادعا شده)[۴]
 چین (ادعا شده)[۵]
 روسیه (ادعا شده)[۶]
 ایران (ادعا شده، تا ۲۰۲۱)[۷]
 عربستان سعودی (ادعا شده، تا ۲۰۰۱)
جستارهای وابسته
تاریختاریخ افغانستان

نیروهای مسلح امارت اسلامی افغانستان (به پشتو: اسلامي امارت وسله وال ځواکونه) به عنوان نیروهای مسلح افغانستان در امارت اسلامی افغانستان تحت حاکمیت طالبان فعالیت می‌کند. این نیرو در ابتدا در سال ۱۹۹۷ پس از تصرف طالبان بر افغانستان پس از پایان جنگ داخلی افغانستان ایجاد شد. نیروهای دفاعی در سال ۲۰۰۱ پس از برافتادن طالبان از قدرت پس از حمله ایالات متحده به افغانستان منحل شد. در سال ۲۰۲۱، طالبان پس از حمله ای موفقیت‌آمیز افغانستان را بازپس گرفت و بار دیگر نیروی دفاع اسلامی افغانستان را مستقر ساخت.

نیروی زمینی[ویرایش]

تا اوت ۲۰۲۱، نیروی زمینی اسلامی افغانستان حداقل دو واحد نخبه تحت فرماندهی خود دارد، گردان بدری ۳۱۳ و گروه سرخ.[۸]

نیروی هوایی[ویرایش]

نیروی هوایی افغانستان تحت رهبری طالبان پنج فروند هواپیمای فراصوت میگ -۲۱ ام‌اف و ۱۰ جنگنده بمب‌افکن سوخو-۲۲ در اختیار داشت.[۹] در سال ۱۹۹۵، در جریان رخداد ۱۹۹۵ ایرستان، یک هواپیمای جنگنده طالبان یک هواپیمای روسی را رهگیری و وادار به فرود کرد. آن‌ها همچنین شش بالگرد میل-۸، پنج میل-۳۵، پنج ال-۳۹سی، شش آنتونوف-۱۲، ۲۵ آنتونوف-۲۶، یک دوجین آنتونوف-۲۴ و آنتونوف-۳۲، یک ایلیوشین ایل-۱۸ و یک یاکوولف در اختیار داشتند.[۱۰] خدمات هوایی غیرنظامی آن‌ها شامل دو بوئینگ ۷۲۷ اِی/بی، یک توپولف تو-۱۵۴، پنج آنتونوف-۲۴ و یک دی‌اچ‌سی-۶ بود.[۱۰]

طالبان در خیابان‌های کابل به دنبال سقوط آن، در ۲۰۲۱، گشت می‌زنند

پس از استقرار مجدد امارت اسلامی افغانستان و سقوط کابل در حمله طالبان در سال ۲۰۲۱، طالبان تعدادی بالگرد یواچ-۶۰ بلک هاوک، میل -۲۴ (اکثر آن‌ها بدون موتور) و میل-۸ /میل-۱۷ را از قوای هوایی افغانستان به دست آوردند.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Jo Boyden, Jo de Berry, Thomas Feeny, Jason Hart (January 2002). "Children Affected by Armed Conflict in South Asia: A review of trends and issues identified through secondary research" (PDF). دانشگاه آکسفورد Refugee Studies Centre. Archived from the original (PDF) on 2007-07-28. Retrieved 2008-01-05.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  2. ↑ "The Taliban explained". www.aljazeera.com. Archived from the original on 11 August 2021. Retrieved 12 August 2021.
  3. ↑ "The Taliban's terrifying triumph in Afghanistan". Economist. 15 August 2021. Archived from the original on 15 August 2021. Retrieved 15 August 2021.
  4. ↑ "Panjshir bombed by Pakistani Air Force drones: Reports". India Today. 6 September 2021.
  5. ↑ Small, Andrew (23 August 2015). "China's Man in the Taliban". فارین پالیسی Argument. Retrieved 26 July 2019.[منبع نامعتبر؟]
  6. ↑ "Is Russia arming the Afghan Taliban?". BBC News. 2 April 2018.
  7. ↑ "Iran Backs Taliban With Cash and Arms". The Wall Street Journal. 11 June 2015. Retrieved 13 June 2015.
  8. ↑ Roggio, Bill; Joscelyn, Thomas (22 August 2021). "Taliban's special forces outfit providing 'security' at Kabul airport". Long War Journal. Retrieved 28 August 2021.
  9. ↑ York, Geoffrey. گلوب اند میل, "Military Targets Are Elusive. Afghanistan Army Called a Haphazard Operation", 19 September 2001
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Jane's Sentinel Security Assessment, 2001
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=نیروهای_مسلح_امارت_اسلامی_افغانستان&oldid=37289648»