مسیحیت در ژاپن

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مسیحیت یکی از مذاهب اقلیت در کشور ژاپن است. کمتر از یک درصد[۱][۲][۳] تا ۱٫۵ درصد[۴] از جمعیت این کشور ادعای باور یا وابستگی به مسیحیت دارند. اگرچه مسیحیت به‌طور رسمی در سال ۱۶۱۲ ممنوع شد و امروزه به‌طور انتقادی به عنوان یک «دین استعماری» خارجی به تصویر کشیده می‌شود، اما مسیحیت برای بیش از چهار قرن در شکل‌گیری رابطه بین دین و دولت ژاپن نقش داشته‌است.[۵] همهٔ فرقه‌های شناخته شده سنتی مذهب مسیحی، از جمله کلیسای کاتولیک، پروتستانتیسم و ارتدکس در ژاپن کنونی وجود دارند.

فرهنگ مسیحی در ژاپن به‌طور کلی تصویر مثبتی دارد.[۶] اکثر مردم ژاپن دارای مذهب شینتو یا بودایی هستند. اکثر زوج‌های ژاپنی، معمولاً ۶۰ تا ۷۰ درصد، در مراسم مسیحی «غیر مذهبی» ازدواج می‌کنند. این امر باعث می‌شود عروسی‌های مسیحی تأثیرگذارترین جنبه مسیحیت در ژاپن معاصر باشد.[۷]

ریشه‌شناسی[ویرایش]

«کریستو کئو» کلمه‌ای ژاپنی به معنی مسیحی (キリスト教 Kirisuto-kyō؟) است که ترکیبی از «کریستو» (キリスト) اقتباس ژاپنی از کلمه پرتغالی «مسیح»، Cristo، و «کئو» برای آموزه (敎 kyō؟, آموزش یا دستور، از چینی میانه kæ̀w 敎)، مانند بوکئو Bukkyō (仏教، واژه ژاپنی برای بودیسم) است.[۸]

تاریخ[ویرایش]

مبلغان و گسترش اولیه[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: تاریخ کلیسای کاتولیک در ژاپن و کیریشیتان

اگرچه نسطوری احتمالاً در اوایل قرن سیزدهم وارد ژاپن شد، اولین ظهور قطعی مسیحیت سازمان یافته در ژاپن، ورود مردم پرتغال کلیسای کاتولیک در سال ۱۵۴۹ بود.[۹] مبلغان مذهبیپادشاهی ناوار، فرانسیسکو خاویر با سه نوکیش کاتولیک ژاپنی که قصد راه‌اندازی کلیسا در ژاپن را داشتند به ژاپن رسید. مردم محلی مردمان ژاپنی در ابتدا تصور می‌کردند که این خارجی‌ها از اهالی هند هستند و مسیحیت یک «دین‌های هندی جدید است». این برداشت‌های اشتباه به دلیل روابط موجود بین پرتغالی‌ها و هند بود. ایالت هندی گوا در آن زمان پایگاه مرکزی هند پرتغالی بود و بخش قابل توجهی از خدمه کشتی‌های آن‌ها مسیحیان هندی بودند.[۱۰] بعدها، فعالیت‌های تبلیغی کلیسای کاتولیک منحصراً توسط فرمان‌های یسوعی‌ها و راهبان صدقه‌گیر مانند فرانسیسکن‌ها و فرقه دومینیکن انجام شد. فرانسیس خاویر (بعداً به خاطر کار تبلیغی خود قدیس کاتولیک شد)،[۱۱] کوسمی د تورس (کشیشی یسوعی)، و خوآن فرناندیز اولین کسانی بودند که به امید آوردن مسیحیت به ژاپن وارد کاگوشیما شدند. خاویر و فرقه یسوعی‌ها از احترام خوبی بین مردم برخوردار بودند و به نظر می‌رسد تلاش‌های او با جامعه‌ای پر رونق از نوکیشان پاداش داده شده‌است.[۱۲] هنگام غسل تعمید، به این نوکیشان «نام مسیحی» پرتغالی داده شد و تشویق شدند تا عادات فرهنگی غربی را اتخاذ کنند. این عمل باعث ایجاد سوءظن شد که نوکیشان در واقع عوامل خارجی هستند که برای براندازی نظم اجتماعی محلی کار می‌کنند.[۱۲]

اولین موفقیت مسیحیت در ژاپن در کیوشو رخ داد. تغییر دین دایمیو‌های (اربابان فئودالی) محلی مانند اومورا سومیتادا، آریما یوشی‌سادا و اوتومو سورین منجر به تغییر مذهب بسیاری از رعایای آنها شد.[۱۳] تغییر مذهب چندین نفر از افراد برجسته در منطقه احتمالاً به دلیل ماهیت غیرمتمرکز دوره سنگوکو بود که در آن جنگ سالاران برای به دست آورد قدرت و کنترل اراضی بین خود رقابت می‌کردند. این خلأ قدرت برخی از جنگ سالاران را به این باور رساند که باز بودن بیشتر در برابر منابع خارجی قدرت و مشروعیت به عنوان روشی ممکن برای کسب مزیت است.[۱۳] از آنجایی که چندین دایمیو و رعایای آنها به مسیحیت گرویدند، تخریب معابد و زیارتگاه‌های بودایی و شینتو اغلب با آن همراه بود و یسوعی‌ها نیز در تخریب و آزار و شکنجه مشارکت داشتند.[۱۳]راهبان بودایی و کشیشان شینتو با اخراج اجباری از مکان‌های مذهبی، مجبور به ازدواج، تحت فشار برای تغییر مذهب یا حتی کشته شدن با آزار و شکنجه روبرو می‌شدند.[۱۳][۱۴]

تهدیدی برای ژاپن[ویرایش]

همچنین ببینید: دوره تجاری نانبان § تجارت بردگان ژاپنی توسط پرتغالی‌ها

تحت اودا نوبوناگا، یسوعی‌ها از حمایت و لطف نایب‌السلطنه برخوردار بودند. جانشین اودا، تویوتومی هیده‌یوشی ابتدا از مسیحیت محافظت کرد، اما بعداً با انتشار فرمان اخراج مبلغان مسیحی از ژاپن، سیاست خود را تغییر داد و فعالیت‌های تبلیغی را ممنوع کرد. هیده‌یوشی در ژوئیه ۱۵۸۷ پس از فتح موفقیت‌آمیز کیوشو از فوکوئوکا بازدید کرد و به این باور رسید که یسوعی‌ها ژاپنی‌ها را به عنوان برده به خارج از کشور می‌فروشند، مسیحیان عبادتگاه‌ها و معابد را ویران می‌کنند و مردم را مجبور به گرویدن به مسیحیت می‌کنند که در نتیجه فرمان اخراج مبلغان مسیحی صادر شد. الساندرو والیگنانو، در ۱۴ دسامبر ۱۵۸۲ نامه ای به فرماندار کل فیلیپین، فرانسیسکو دو ساند نوشت و متذکر شد که فتح ژاپن با قدرت نظامی غیرممکن است و تبدیل ژاپن به مسیحیت مهم‌ترین وظیفه کلیسا است.[۱۵][۱۶] محققان همچنین این نظریه را مطرح می‌کنند که تویوتومی هیده‌یوشی معتقد بود مأموریت واقعی مبلغان مسیحی تبدیل جمعیت ژاپنی به مسیحیت، سرنگونی دولت و تبدیل آن به مستعمره است.[۱۷][۱۸][۱۹][۲۰][۲۱]

در سال ۱۶۳۷، ماتسوکورا کاتسوایه دایمیوی (ارباب فئودالی) قلمروی شیمابارا؛ قلمرو خود را با حکمرانی نادرست اداره می‌کرد و مالیات بالایی را بر مردم و مسیحیان وضع کرد. این امر، همراه با قحطی، منجر به شورش شیمابارا شد. این شورش ابتدا یک جنبش دهقانی بود، اما بعداً مسیحیان به شورش پیوستند و در نتیجه شوگون‌سالاری توکوگاوا مسیحیت را ممنوع کرد.[۲۲] از آنجا که شوگون‌سالاری مشکوک بدین بود که اروپا و کلیسای کاتولیک در گسترش شورش دست داشته‌اند، معامله گران پرتغالی به خارج از کشور رانده شدند. در سال ۱۶۳۹ سیاست انزوای ملی یا ساکوکو در کشور به اجرا گذاشته شد.[۲۳] همچنین ممنوعیت دین مسیحی در ژاپن پس از آن بشدت به اجرا گذاشته شد، و تنها مسیحیان پنهان در کشور توانستند جان سالم به در ببرند.[۲۴]

آزار و شکنجه تحت حکومت شوگون‌سالاری[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: شهدای ژاپن
"شهادت یک پدر یسوعی در ژاپن در سال ۱۶۳۴"، حکاکی شده توسط جرارد بوتات

تحت حکومت هیده‌یوشی و شوگون‌سالاری توکوگاوا بعدی، مسیحیت کاتولیک سرکوب شد و پیروان آن تحت تعقیب قرار گرفتند. در دوران حکومت تویوتومی، به ویژه مبلغان خارجی در ژاپن کشته شدند، برخی به سبک ژاپنی تصلیب; مشهورترین آنها، ۲۶ شهید ژاپن در سال ۱۵۹۷ برای دلسرد کردن مسیحیت بر روی صلیب‌های خارج از ناگاساکی شکنجه و مصلوب شدند.[۲۵] پس از هیده یوشی و پس از مهلت کوتاهی که توکوگاوا ایه‌یاسو به قدرت رسید و تجارت با قدرت‌های پرتغالی را دنبال کرد، آزار و اذیت‌ها و شهادت‌های بیشتری در سال‌های ۱۶۱۳، ۱۶۳۰، ۱۶۳۲ و ۱۶۳۴ رخ داد.[۲۶] شوگون‌های توکوگاوا مسیحیت را در ژاپن از طریق قتل، آزار و اذیت و احکام ریشه‌کن کردند.[۲۷]

در سال ۱۶۳۸، حدود ۳۷۰۰۰ نفر (عمدتا مسیحی) پس از شورش شیمابارا تحت رهبری مسیحیان قتل‌عام شدند.[۲۷] در طی ۵۰ سال، سیاست‌های سرکوبی شوگون‌ها تعداد مسیحیان را نزدیک به صفر رساند.[۲۷] در این مرحله، پس از شورش شیمابارا، مسیحیان باقیمانده مجبور شدند علناً از ایمان خود دست بکشند. بسیاری به انجام مخفیانه مسیحیت ادامه دادند و در دوران مدرن به عنوان "مسیحیان پنهان" (隠れキリシタン kakure kirishitan؟) شناخته می‌شوند.[۲۸] این مؤمنان پنهانی اغلب شمایل‌نگاری مسیحی را در معبد شینتویی، فانوس‌ها یا قسمت‌های نامحسوس ساختمان‌ها پنهان می‌کردند. به عنوان مثال، قلعه هیمه‌جی روی یکی از کاشی‌های سقف قرن هفدهمی خود، به جای «مون» یک صلیب مسیحی دارد که نشان می‌دهد یکی از ساکنان آن یک مسیحی مخفی بوده‌است.[۲۹]

رمان تاریخی سکوت (رمان) که برگرفته از تاریخ شفاهی جوامع کاتولیک ژاپن است، گزارش‌های داستانی مفصلی از آزار و اذیت جوامع مسیحی و سرکوب کلیسا ارائه می‌کند.[۳۰]

پایان انزوای ژاپن[ویرایش]

کاپیتان هربرت کلیفورد

کاپیتان هربرت کلیفورد افسر نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا در طول جنگ‌های ناپلئونی و بنیانگذار مبلغان دریایی لوچو (۱۸۴۳) بود.[۳۱] کلیفورد با مبلغ مذهبی کشیش برنارد ژان بتلهایم، که اولین مبلغ مذهبی در استان اوکیناوا بود، کار می‌کرد.

پس از اینکه ژاپن در سال ۱۸۵۳ به روی تعاملات خارجی بیشتر باز شد، بسیاری از روحانیون مسیحی از کلیساهای کاتولیک، پروتستان و ارتدکس به این کشور فرستاده شدند، اگرچه تبلیغ دینی همچنان ممنوع بود. پس از اصلاحات میجی، آزادی مذهب در سال ۱۸۷۱ آغاز شد و به همه جوامع مسیحی حق وجود قانونی و موعظه داده شد.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Mariko Kato (February 24, 2009). "Christianity's long history in the margins". The Japan Times. The Christian community itself counts only those who have been baptized and are currently regular churchgoers — some 1 million people, or less than 1 percent of the population, according to Nobuhisa Yamakita, moderator of the United Church of Christ in Japan
  2. ↑ "Christians use English to reach Japanese youth". Mission Network News. 3 September 2007. Archived from the original on 11 June 2010. Retrieved 16 November 2016. The population of Japan is less than one-percent Christian
  3. ↑ Heide Fehrenbach, Uta G. Poiger (2000). Transactions, transgressions, transformations: American culture in Western Europe and Japan. Berghahn Books. p. 62. ISBN 1-57181-108-7. ... followers of the Christian faith constitute only about a half percent of the Japanese population
  4. ↑ 宗教年鑑 令和元年版 [Religious Yearbook 2019] (PDF) (به ژاپنی). Agency for Cultural Affairs, Government of Japan. 2019. p. 35.
  5. ↑ LeFebvre, Jesse (March 2021). "The Oppressor's Dilemma: How Japanese State Policy toward Religion Paved the Way for Christian Weddings". Journal of Religion in Japan. -1 (aop): 1–30.
  6. ↑ "A Little Faith: Christianity and the Japanese". Nippon.com: Your Doorway to Japan. 22 November 2019. Christian culture in general has a positive image.
  7. ↑ LeFebvre, Jesse (2 November 2015). "Christian Wedding Ceremonies 'Nonreligiousness' in Contemporary Japan". Japanese Journal of Religious Studies. 42 (2). doi:10.18874/jjrs.42.2.2015.185-203.
  8. ↑ Kodansha's furigana Japanese Dictionary. Japan: Kodansha Inc. 1999.
  9. ↑ Mullins, Mark (1998). Christianity Made in Japan: A Study of Indigenous Movements (به انگلیسی). University of Hawaii Press. p. 12. ISBN 978-0-8248-2132-6.
  10. ↑ Leupp, Gary P. (2003). Interracial Intimacy in Japan. Continuum International Publishing Group. p. 35. ISBN 978-0-8264-6074-5.
  11. ↑
    Herbermann, Charles, ed. (1913). "St. Francis Xavier" . Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Gonzáles, Justo L. (ژانویه ۲۰۰۴) The Story of Christianity, 3rd edition. Prince Press/Hendrickson Publishers. Volume 1, pages 405–406
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ ۱۳٫۲ ۱۳٫۳ Strathern, Alan (2020-11-18). "The Many Meanings of Iconoclasm: Warrior and Christian Temple-Shrine Destruction in Late Sixteenth Century Japan". Journal of Early Modern History. 25 (3): 163–193. doi:10.1163/15700658-BJA10023. ISSN 1385-3783. S2CID 229468278.
  14. ↑ Burger, David (2000). "Kirishitan - Early Christianity in Japan". Japanese Religions. 25: 162–164.
  15. ↑ "Jog(154) キリシタン宣教師の野望". Archived from the original on 5 May 2022. Retrieved 9 اكتبر 2022. {{cite web}}: Check date values in: |access-date= (help)
  16. ↑ "「日本国紀」について（1）ヴァリニャーノの手紙".
  17. ↑ Nelson, Thomas (Winter 2004). "Slavery in Medieval Japan". Monumenta Nipponica. Sophia University. 59 (4): 463–492. JSTOR 25066328.
  18. ↑ "日本人奴隷の謎を追って＝400年前に南米上陸か?!＝連載（７）＝キリシタン浪人との説も＝下克上の世を疎み出国か". Nikkey Shimbun (به ژاپنی). 2019-04-18. Retrieved 2019-12-28.
  19. ↑ Africana: The Encyclopedia of the African and African American Experience (illustrated ed.). Oxford University Press. 2005. p. 479. ISBN 0-19-517055-5. Retrieved 2014-02-02.
  20. ↑ Encyclopedia of Africa, Volume 1 (illustrated ed.). انتشارات دانشگاه آکسفورد. 2010. p. 187. ISBN 978-0-19-533770-9. Retrieved 2014-02-02.
  21. ↑ Monumenta Nipponica. Jōchi Daigaku. Sophia University. 2004. p. 465. Retrieved 2014-02-02.{{cite book}}: نگهداری CS1: سایر موارد (link)
  22. ↑ "島原の乱: 宗教一揆的要素の再評価". 史泉. 110: 36–55. 31 July 2009. hdl:10112/1067.
  23. ↑ Mason, A History of Japan, 204–205.
  24. ↑ Morton, Its History and Culture, 122.
  25. ↑ Ledford, Adam (January 8, 2015). "Christians in Kyushu: A History". Tofugu. Tofugu. Retrieved May 11, 2019.
  26. ↑ June 6th - Servant of God Sebastian Vieira, SJ at Society of Jesus, Singapore
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ ۲۷٫۲ "Japan, Christianity and the West during the Edo period". Facts and Details. August 26, 2014. Archived from the original on March 15, 2022.
  28. ↑ Oberg, Andrew (2021-08-01). "The Sacred Disguised: An Instance of the Double Use of Space by Japan's Hidden Christians". Review of Ecumenical Studies Sibiu (به انگلیسی). 13 (2): 214–238. doi:10.2478/ress-2021-0022. S2CID 238206110.
  29. ↑ Guide to World Heritage Site Himeiji Castle. Ryuusenkaku.jp. Retrieved on 2011-06-15.
  30. ↑ Wilkinson, Alissa (2016-12-21). "Silence is beautiful, unsettling, and one of the finest religious movies ever made". Vox (به انگلیسی). Retrieved 2022-10-11.‏
  31. ↑ O'Byrne, William R. (31 March 2019). "A naval biographical dictionary: comprising the life and services of every living officer in Her Majesty's navy, from the rank of admiral of the fleet to that of lieutenant, inclusive". London, J. Murray – via Internet Archive.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=مسیحیت_در_ژاپن&oldid=38261326»